Flamuri më i bukur në botë më bëri të reflektoj

Opinion nga Edmond Bruça

Po kthehesha nga një shëtitje e bukur, në bregdetin dalmat, i gëzuar për çastet e këndshme që kisha kaluar atje, mes miqsh, plazheve të bukura të Adriatikut, ishujve përrallorë Kroatë. Një vend ku dora e njeriut i është bashkuar nënës Natyrë për ta bërë këtë vend, një top-destinacion për turistët nga mbarë bota. Në këtë vend, ku gjurmët e hershme flasin për ilirët, paraardhësit tanë; ku ngjarjet e çerek shekulli më parë janë të mbushura me qindra shqiptarë, nga ushtarë deri gjeneralë, që luftuan dhe dhanë edhe jetën për Kroacinë e pavarur nga Ish-Jugosllavia, që ishin në krye të rezistencës heroike të ushtrisë kroate në Dubrovnikun e rrethuar dhe të bombarduar egërsisht nga ushtria serbe; për shqiptarë që sot i gjen ngado, tipikë dhe të adhuruar për zejet e tyre të dorës, argjendaritë, për bukën që gatuajnë, byrekët, apo akulloret; për një vend që e njohu ndër të parët Kosovën e pavarur, 11 vite më parë.

Duke pritur për të kaluar kufirin e Malit të Zi po diskutonim se ku do të hanim drekën se uria na kishte kapluar, nderkohe një mik shprehu mendimin se “përgjatë rrugës kemi një restorant që ka ushqime të shijshme” dhe vendosëm të hanim aty.

Rruga po na dukej shumë e gjatë deri sa arritëm te restoranti me atobusin tonë. U hapën dyert dhe zbritëm me shpejtësi për të shijuar drekën që mezi po e prisnim, domosdo edhe uria  kishte bëre te veten. Meqë ishte vetëshërbim rrëmbyem pjatat për të zgjedhur ushqimet që na pëlqenin më shumë. U ulëm duke shpotitur njëri-tjetrin se sa shumë kishim marrë për të ngrënë. Nderkohe qe po e shijoja në maksimum supën e ngrohtë, papritur sytë më shkuan te muri përballë, mbushur me flamujt e tërë botës. I vëzhgova një nga një për të parë flamurin tim, më të bukrin në botë. U përqëndrova shumë herë, por sytë e mi nuk e panë atë që më bën krenar kudo që jam. Lëshova lugën me nxitim, për t’u përqendruar më shumë dhe për të parë më qartë. Por edhe shikimi im nuk e gjeti qe nuk e gjeti flamurin tim krenar. I revoltuar, u ngrita i zhgenjyer nga karriga dhe shkova te banaku. Me anglishten time pyeta:
-‘Sorry! Why albanian flag is not present there?”
Banakieri u përgjigj me përtesë:
-I don’t know”.
U ktheva zemerthyer te tavolina. Lashe pjaten me ushqimin që tashme më kishte ngecur në grykë, ndersa duart filluan te më dridheshin nga inati . Ashtu dola jashtë kokëulur, me trupin që po me digjej si cigare nga mërzia, duke menduar sakrificat që kanë bërë mëse një shekull më parë Ismail Qemali për ta ngritur lart shkabën dykrenare në Vlorën e pavarësisë, trimërinë që tregoi Isa Boletini për t’i treguar botës se ky është flamuri i Shqipërisë.
Deri ne ate moment, si çdo shqiptar tjetër që mrekullohet se sa bukur është rregulluar çdo vend jashtë Shqipërisë që nuk të jep shpresë së do të bëhet një ditë, kisha disa mendime te mjegullta për të ardhmen time, me dilemën për të ikur, apo për të qëndruar në vendlindje.
Por një ulërimë më doli nga shpirti, në heshtje:
-Jo nuk do te iki. Do të rri ketu edhe nëse njerëzit nuk do të më dëgjojnë kur do t’u jap shpresë se një ditë do të bëhet Shqipëria ime, për të bërë edhe më krenar flamurin tim, më të bukurin në botë.