Ngjarje me armikun – Jorge Luis Borges

Shumë vite isha fshehur e kisha pritur dhe ja, më në fund, armiku po vinte në shtëpinë time. E pashë duke ngjitur me zor të përpjetën e asaj suke. Mbante një shkop që, në duart e tij të plakura, nuk mund të ishte armë, por e përdorte për t’u mbështetur. Mezi e dëgjova trokitjen e tij të lehtë te dera ime. Pashë i pikëlluar dorëshkrimet e mia, gomën të ngrënë përgjysmë, traktatin e Artemidorit për ëndrrat, një libër i çuditshëm, sidomos për mua që nuk di greqisht. Desha ta mbyll derën me çelës, po ai hyri dhe u duk sikur do të plandosej përtokë; u kalamend, e lëshoi shkopin dhe u shtri në shtratin tim i dërrmuar. E kisha përfytyruar shumë herë në ankthet e mia, po atë çast vura re se ai ngjante si dy pika uji me portretin e mbramë të Linkolnit. Ora ishte katër pasdite.

U përkula mbi të, që të më dëgjonte më mirë.

– Njeriu kujton se vitet kalojnë për dikë, – i thashë, – po ata kalojnë edhe për të tjerët. Ja, më në fund u takuam dhe gjithçka ka ndodhur më parë, nuk ka më kuptim.

Ndërsa flisja, ai kishte shkopsitur pardesynë. Dorën e djathtë e mbante në xhepin e xhaketës. Më bëri një shenjë dhe unë e kuptova se kishte revolver.

Atëherë më tha i vendosur.

– Për të hyrë në shtëpinë tënde, përfitova nga përdëllimi. Tani të kam në dorë dhe unë nuk jam njeri që kam mëshirë.

Kërkova fjalët, se unë nuk jam njeri i fortë dhe vetëm fjalët mund të më shpëtonin. I zgjodha e i thashë:

– Është e vërtetë se para shumë kohësh kam keqtrajtuar një fëmijë, po ti nuk mund të jesh ai fëmijë dhe unë nuk jam më ai mendjelehti i dikurshëm. Shpagimi është po aq i sipërfaqshëm e qesharak sa ç’është edhe vetë falja.

– Pikërisht se unë nuk jam ai fëmijë, – u përgjigj, – do të të vras. Nuk është fjala për shpagim, po është një akt drejtësie. Argumentet që paraqet ti, Borges, janë marifete të thjeshta, të cilat shprehin frikën që ke se unë do të të vras. Tani nuk ke ç’bën më.

– Mund të bëj një gjë, – iu përgjigja.

– Çfarë? – pyeti.

– Të zgjohem.

Dhe ashtu bëra.

Përktheu: Gjergj Vlashi