Rasti Xhisiela dhe organizata e strukturuar e Rilindjes

Nuk dihet ende nëse Taulant Balla zuri ndonjë peshk gjatë gjuetisë në liqenin e Ohrit, por çka rezulton tashmë e provuar botërisht, është fakti se rrjeta e Rilindjes nuk i kap peshqit që notojnë në ujrat e saj. Rasti i Xhisiela Malokut përbën një rekord të ri në listën e turpit të kësaj mazhorance që, në pesë vite me radhë, shqetësim kryesor ka patur mbulimin e krimeve dhe aferave korruptive të organizatës së Rilindjes.

Historia gati një vjeçare e dhunimit të një vajze të re, që jeton vetëm me nënën dhe motrën e saj, nga djali i një deputeti të Rilindjes, nxjerr në dritë angazhimin e strukturave shtetërore për të mbuluar krimin dhe për t’i mbyllur gojën viktimës. Vajza, pa asnjë mbrojtje tjetër përveç asaj që mendonte se mund të gjente tek shteti, është sorrollatur nga një komisariat në tjetrin vetëm për t’u dhënë kohë dhunuesve të saj, që nëpërmjet presionit fizik ta detyronin të tërhiqte denoncimin.

Prokuroria e ka pyetur vetëm një herë, një herë të vetme, ndonësë në dëshminë e saj tregohej me detaje sa herë ishte dhunuar, si e kishin mbyllur në një dhomë hoteli, e kishin goditur me pistoletë në kokë, e kishin djegur me cigare dhe e kishin kërcënuar të mos hapte gojën. Nuk janë pyetur edhe personat e tjerë që sipas dëshmisë ishin në dijeni për torturën e vazhdueshme ndaj Xhisielës. Dhe nuk është lëshuar asnjë urdhër ndalimi për djalin e deputetit të Rilindjes, që akuzohej direkt nga vajza si autor i dhunës fizike mbi të.

A mund të kuptohet nga një njeri normal se si një person i ngarkuar me të tilla akuza nuk arrestohet? A ka shpjegim logjik kur, po për të njëjtin individ, ka edhe rekorde të mëparshme kriminale, për të cilat madje është shpallur edhe në kërkim?

Veglat e propagandës mediatike të Rilindjes, që me kohë e kanë kapërcyer ylberin e ndërgjegjes profesionale, u kapën plot entuziasëm tek fakti se vajza e kishte tërhequr denoncimin dhe se ajo tashmë me djalin e deputetit rilindas ishin dy shokë të mirë dhe… me kaq çështja quhet e mbyllur. A mundet dikush, aq më tepër një gazetar, të mos e ngrejë të paktën dyshimin se përse një vajzë 24 vjeçare, me babain e vrarë kur ishte vetëm 4 vjeç, që i duhet të dalë e vetme në një zonë që as policia nuk e kontrollon dot, e tërhoqi denoncimin? A mbërrin deri këtu çnjerëzorja sa të mos ndjesh asgjë për viktimën, vetëm nga shërbimi për të nxjerrë të pafajshëm dhunuesin? Dhe a ekziston rast më hipokrit kur shfaq ndjeshmërinë se si Xhisiela është lënduar nga një status në facebook i Sali Berishës, por refuzon të shohësh shenjat mbi trupin e saj vetëm se ato mund të kenë për autor një pinjoll të organizatës së Rilindjes? “Ta mbrojmë Xhisielën nga ata që duan të bëjnë politikë me të, nga dhunuesit pak rëndësi ka. Denoncimi u tërhoq, krimi nuk ekziston”, dhe me kaq propagandistët e Rilindjes e kanë kryer detyrën e tyre.

Po a ka burrë, jo më një vajzë e re dhe e vetme, që në kushte të tilla nuk do ta tërhiqte denoncimin? Gati çdo ditë është e ngarkuar nga kronika e banditëve që veprojnë hapur dhe nuk u hyn gjemb në këmbë sepse i shërbejnë organizatës. Kërcënohen njerëz, u rrëmbehen pronat, qëllohet me armë shtëpia e gazetares, ndodhin vrasje dhe nuk zbulohen autorët, kriminelët hapin biznese e madje fitojnë edhe tendera publikë, e të gjitha këto përpara syve të njerëzve që ndihen të pafuqishëm.

Dhe Xhisiela, banorja e zonës më të zezë të krimit në Shqipëri, do t’i shkonte e vetme përballjes deri në fund me njerëz të armatosur me armë dhe pushtet politik? Në një vend me sadopak ndërgjegje qytetare, përveç zbardhjes deri në fund të ngjarjes kriminale, detyrim i parë do të ishte zbulimi se përse 24 vjeçarja e tërhoqi denoncimin.

Por ky hetim këtu tek ne do të përfundonte në ujrat ku peshkojnë sot gjuetarët e Rilindjes. Prandaj e gjithë zallamahia e propagandës bëhet për t’i turbulluar ato. Në ato ujëra do të shpinin edhe hetimet për skandalin e Sharrës, për deputetët që komunikojnë me banditët, për makinën e Saimir Tahirit, për shokët e Taulantit që dënohen për trafik ndërkombëtar droge dhe fitojnë tendera publikë, për vëllain e Fatmir Xhafës, për bandat në Elbasan, Durrës apo Vlorë. Por në vend të hetimeve, ne kemi marrë porcionin e bollshëm të propagandës, që e përhapin me të njëjtin entuziasëm si ata që e gatuajnë ashtu edhe ata që e shërbejnë.

Nuk ka rëndësi nëse Taulant Balla ka qenë ose jo fizikisht në komisariatin e Krujës për të mbyllur një aferë që prekte organizatën e tij. Mekanizmi është kurdisur të funksionojë njësoj edhe kur je për peshkim në ujrat e Ohrit apo për gjueti më të madhe në ato të Adriatikut. Kodi i këtij mekanizmi është i qartë: pjestarët e organizatës janë të paprekshëm. Rasti i Xhisielës shkon me të shumtit.