Dikatorët janë udhëheqës të keqkuptuar ose të paktën ata mendojnë se janë të këtillë. Udhëheqësit që duan të ushtrojnë diktatin jetojnë me ankthin se nuk i kuptojnë, madje përkundrazi i ngatrërrojnë me qëllim idetë e tyre të zhvillimit, begatisë, paqes, prandaj zgjedhin udhën e diktatit që njerëzit të binden se e kanë gabim.

Diktatorët janë pothuaj gjithmonë të vetëm kundër të gjithëve, sepse ata nuk i kupton gjindja, e cila sillet shpesh një turmë mosbesuese, e cila ka dyshime, qahet, sajon, sheh dritëhije dhe në dritë të diellit dhe në fund shpall sakrilegjin e mosbesimit. Këtu të hyn në punë diktati, imponimi, i cili sjell si mekanizëm ndëshkimin.

Ja kaq e thjeshtë është.

Prandaj, ai ka të drejtë për të gjitha, ani se ne nuk e kuptojmë.

Ai për të mirën tonë mendon ta japë shtetin me PPP, por meqë ne i fusim shkopinj nën rrota na ndëshkon me Ligjin e Shpifjes.

Ai për të mirën tonë kërkon të injektojë para në ekonomi nëpërmjet ekonomisë informale të drogës, armëve, prostitucionit, kontrabandës, krimit. Por, ne meqë kjo nuk na duket e udhës, ai na ndëshkon dhe i bën banditët drejtorë, deputetë, kryetarë bashkie apo zyrtarë të lartë.

Ai për të mirën tonë kombëtare na sjell serbin në Tiranë dhe na e shpall bamirës. Po e sjell rrotull Krajlin si Muji me Halilin një herë e një kohë vaftit, por ne me Ramushin në krye vjellim vrer. Prandaj, na ndëshkon duke na shtuar në tryezën e bukës Gjukanoviqin, meqë nuk na dilte e të na tepronte Vuçiqi.

Ai për të mirën tonë del dhe takon njerëz të pastrehë nga tërmeti, familje të cunguara nga fatkeqësia dhe që t’u ngrejë humorin i vë në lojë, i përqesh, i fyen, në mënyrë që ata të harrojnë ç’ka u ka ndodhur që të merren me ç’ka i pret.

Ai për të mirën tonë nuk shkon të kurohet, se për ndryshe ne që nuk e besojmë do silleshim me të si thotë Shpëtim Idrizi: “Po ta çosh në spital psikiatrik nuk ta kthejnë më”.