Ndonjëherë duket sikur asgjë në jetë nuk vjen falas dhe se për të realizuar një ëndërr duhet të paguajmë një shpërblim ndaj fatit – diçka aq të madhe sa që, përballë zgjedhjes, ndoshta do të preferonim të hiqnim dorë. Edhe për Meryl Streep, duket sikur një forcë e epërme i ka imponuar të sakrifikojë diçka që shumica e njerëzve e ëndërrojnë që nga adoleshenca: dashurinë e madhe. Sikur dikush të kishte vendosur për të: “Do të bëhesh aktorja më e vlerësuar dhe më e talentuar në historinë e kinemasë, por ky është çmimi”. Natyrisht, nuk ishte një zgjedhje që ajo e bëri me vetëdije, por historia dramatike mes Meryl Streep dhe John Cazale duket si një lojë e fatit, e cila, edhe pas kaq shumë vitesh, meriton të tregohet.

Për këtë çift nuk është e nevojshme të tregojmë historinë që nga fillimi – Ajo, Meryl, është aq e njohur sa nuk ka nevojë për prezantim. Ai, nga ana tjetër, sot është i njohur kryesisht për kinemanë, dhe shumë njerëz që i përkasin asaj industrie ndiejnë keqardhje duke menduar për sa shumë mund t’i kishte dhuruar ende historisë së filmit, nëse nuk do të kishte vdekur aq shpejt.

John Cazale luajti vetëm në pesë filma gjatë një periudhe shtatëvjeçare, dhe të gjithë u nominuan për Oscar. Ai ishte me origjinë nga Revere, një qytet i vogël në Massachusetts, ku lindi më 12 gusht 1935, dhe u rrit në Winchester, duke luajtur me motrën e tij më të madhe dhe vëllanë më të vogël. Ai filloi të luante që adoleshent, ndërsa ishte ende në shkollë të mesme. Duke qenë se duhej të merrej me një aktivitet jashtëshkollor për të ndërtuar një CV të mirë, ai u bashkua me klubin e teatrit – dhe ishte dashuri me shikim të parë. Vendosi se do të bëhej aktor. U regjistrua në Universitetin e Bostonit dhe ndoqi shkollën e teatrit në Oberlin College në Ohio. Pas diplomimit, filloi të punonte në teatër ndërsa punonte si shofer taksie për të siguruar jetesën.

Kritika e vuri re menjëherë dhe e vlerësuan në shtypin lokal, gjë që i dha guximin e nevojshëm për të ëndërruar Broadway-n dhe për t’u transferuar në New York City. Në qytetin e madh ai siguronte jetesën si fotograf, ndërsa jepte provime aktrimi njëri pas tjetrit. Dhe kush e di sa herë janë penduar më vonë ata që e refuzuan! Gjatë kësaj kohe, ndërsa merrte role të vogla, Cazale punonte si ndihmës në një kompani shpërndarjeje së bashku me një tjetër aktor të ri aspirant – Al Pacinon.

Së bashku me Al Pacinon, në vitin 1966, John Cazale fitoi rolin e tij të parë të rëndësishëm në teatër, në veprën “The Indian Wants the Bronx” të Israel Horovitz, me të cilën të dy fituan çmimin Obie, i dhënë nga revista “The Village Voice” për artistët dhe grupet teatrale të reja që kishin spikatur më shumë.

Al Pacino e kujton ende si një person tmerrësisht karizmatik: “Të gjithë ishin gjithmonë pranë tij sepse kishte një mënyrë shumë të veçantë të të shprehurit”, thotë ai. Ky sukses i dha shumë vëmendje të dyve, dhe së shpejti Cazale bëri debutimin e tij në një episod të serialit policor “N.Y.P.D.”, ndërsa vazhdonte të punonte në teatër.

Një natë të vitit 1971, në publik për të parë një nga shfaqjet e tij ishte Fred Roos, një drejtor kasti që në atë kohë kërkonte aktorë për regjisorin Francis Ford Coppola. Projekti për të cilin po punonin quhej “Kumbari” (The Godfather), dhe mëngjesin tjetër Roos e sugjeroi John Cazale për rolin e Fredo Corleone, djali i dytë i boss-it mafioz Vito Corleone, që në film luhej nga Marlon Brando. Me atë film të destinuar për t’u bërë legjendë, Cazale u bë i famshëm në mbarë botën. Në vitin 1974, ai xhiroi edhe dy filma të tjerë me Coppola-n, “The Conversation” dhe “The Godfather: Part II”, më pas “Dog Day Afternoon” me regji të Sidney Lumet dhe në vitin 1977 “The Deer Hunter” me regji të Michael Cimino.

Së shpejti ai u konsiderua një talent i rrallë, i cili i mungonte vetëm një rol i madh kryesor. Sidney Lumet thoshte për të se përcillte një “trishtim të thellë” që reflektohej në mënyrë të përkryer në kamera, dhe se në xhirime ishte “i ngadaltë” sepse ishte jashtëzakonisht i përpiktë, ndonjëherë në mënyrë dëshpëruese. Madje e kishin mbiquajtur “20 Questions”, sepse i bënte regjisorëve pafund pyetje për çdo detaj të personazheve. Dhe pinte duhan, shumë duhan. Por ndërkohë, ai kishte takuar dashurinë e jetës së tij.

Meryl Streep dhe John Cazale u takuan në vitin 1976, gjatë kastit për shfaqjen teatrale “Measure for Measure” të Shakespeare-it, ku luajtën së bashku. Ajo ishte 27 vjeç dhe ai 41, ajo e panjohur, ai pothuajse një yll. Por siç thotë ende Al Pacino për të, ai kishte një mënyrë të të shikuarit që të hipnotizonte.

Për Meryl Streep ishte një dashuri e menjëhershme dhe e zjarrtë. Ata shkuan të jetonin së bashku në një loft në Franklin Street dhe ishin të lumtur. Por vetëm një vit më vonë, jeta e tyre u shemb. Duhani i pandalshëm i John Cazale solli pasojat e tij me një kancer në mushkëri.

Ata u përballën me një sërë trajtimesh të kushtueshme, ndërsa ai refuzohej nga producentët për shkak të sëmundjes. Por miqtë e tij, përfshirë Robert De Niro dhe Meryl Streep, bënë gjithçka për ta ndihmuar. Ajo nuk e la asnjëherë vetëm, deri në frymën e tij të fundit më 13 mars 1978. “Nuk kam takuar kurrë dikë si ai,” thotë sot Meryl Streep. “Dhembja nuk largohet kurrë. Vetëm mëson të jetosh me të”.