Përshkallëzimi në klasifikimin e serialit më të diskutuar të momentit “Adolescence”, i këtij seriali britanik gjithëpërfshirës i cili na ka shtyrë në momente të rëndësishme reflektimi. Suksesi i tij nuk ndalet vetëm tek aftësia dhe profesionalizmi i prodhuesve të këtij seriali apo dhe i kastit të aktorëve, por edhe në skenat e xhiruara tërësisht në sekuencë dhe me temë trajtimi që janë shqetësuese dhe konkrete.

Ajo që në fillim duket si filmi thriller i rradhës me protagonist kryesor Jamie-n, një adoleshent i akuzuar ( edhe fajtor) në vrasjen e shoqes së tij  të shkollës, është në të vërtetë shumë larg fokusit të misterit klasik për gjetjen e fajtorit. E kundërta, në këtë film fokusi është në gjetjen e fajeve, të shkaqeve dhe dhimbjeve që vijnë për pasojë të këtij akti. Poicia këmbëngul dhe vazhdon të kërkojë përgjigjet tek një djalë konfuz, tek një nënë e shkatërruar dhe tek një baba i tronditur nga veprimet e të birit që sot nuk po e njohin më. Edhe pse jo i veshur nën petkun e një vrasësi!

Por historia e kësaj familje është shumë më e zakonshme sesa do të dëshironim ta pranonim. Në 10 vjeçarin e fundit vrasjet vullnetare të kryera janë pakësuar në 33 % por numri i atyre të kryera nga minorenët thuajse është trefishkuar në dy vitet e fundit dhe me armë të ftohta si thika edhe në rastin e Jamie-t.

Është pikërisht në këtë statistike transparente dhe shume sterile që seriali “Adolescence” e vendos tehun e saj: Çfarë e shtyn një djalë të vogël në një gjest kaq të dhunshëm?

“Nuk e dijmë se çfarë kalon në mendjen e një djali kaq të ri në atë moshë…dhe pikërisht në gjëra të tilla duhet të përqëndrohemi kur përballemi me tematika të kësaj natyre. Sepse ndodh që edhe prindërit më të dashur dhe më të kujdesshëm lodhen ti shohin fëmijët e tyre në tërësinë e tyre, me dritat dhe errësirën e tyre.

Prindërit e Jamie-t nuk është se nuk janë të pranishëm, nuk ështe as se janë prindër të paaftë por ndodhi që e vërteta i përballi me një të papritur të hidhur. Ata nuk arrijnë të kuptojnë që veprimet e të birit janë fryt i dhimbjeve të heshtura , të bulizmit të përjetuar dhe të një ekspozimi me botën e jashtme që lë gjurmë shpeshherë të pakthyeshme.

Rruga e vetme që ne prindërit kemi për të kundërshtuar këtë fenomen është vetëm rruga e diaolgut, e komunikimit të hapur dhe të qenit pranë tyre edhe kur ata shprehen se nuk kanë nevojë.

Po të pyesin veten të gjithë ata që kanë pasur rastin ta ndjekin këtë serial gjithëpërfshirës, çfarë do të kishte ndodhur me Jamie e viktimën , nëse ai djalë do të kishte  gjetur hapsirën dhe mënyrën për të folur para se të kryente aktin dhe para dhimbjes së përjetuar?