Fushata elektorale që ka nisur është atipike dhe nuk ngjan me asnjë nga fushatat e mëparëshme. Me tri partitë kryesore të skenës parlamentare në qeverisje, tensioni politik, premtimet e shumta, programet, shpalosjet, shifrat e punësimeve etj., janë bërë thuajse aneks i bezdisshëm informative. Mungon kontrasti pozitiv që sjell denocnimi i dështimeve, shmangiet nga programi, evidentimi i problemeve, të gjitha pra detyra të opozitës e cila nuk k apse të lodhet më sa kohë është në pushtet.

Por ky është një rol i zgjedhur me vullnet të lirë nga PD-ja dhe aleatët e saj, që sot nuk kanë më fjalë as për drogën e as për krimin.

Çfarë është shqetësuese këtu lidhet me faktin se liria që po ofron heshtja e opozitës ushqen një arrogancë gënjeshtrash të pushtetit që nuk filtrohen nga kush.

“Nuk kemi kohë për të humbur”, kështu shprehej sot në Elbasan një nga drejtuesit e PS-së, Taulant Balla. Sipas tij në këtë Bashki në periudhën 2009-2013 ishin investuar 6 herë më pak sesa në periudhën 2013-2017. Ku është opozita që të mbrojë punën e saj? Asgjëkundi.

Z. Balla I duhet kujtuar se lodrat e këtilla nuk janë të ndershme: me reformën territorial Bashkia ndryshoi kufijtë e vet dhe nuk mund të vlejë ky krahasim. Nga ana tjetër qeveria e Berishës, person që sot ka sevda të madhe për Edi Ramën, përfundoi tunelin, pjesa fundore e rrugës Tiranë – Elbasan, një investim ky madhor për mbarë vendin. Ndonëse për këtë nuk u shpërblye me vota, madje në atë zonë, PD-ja humbi ndjeshëm.

 Nëse lëmë Elbasanin dhe I anashkalojmë Durrësit, ku Vangjush Dako ka prioritet betonin dhe të hidhemi në Vlorë dëgjojmë një ministër si Damian Gjiknuri, i cili me një gjuhë shqipe që shkon paralel, në mos më poshtë thjeshtësisë cingëritëse të asaj që përdor Ilir Meta, deklaron ndër të tjera se:

“Shqipëria duhet të fillojë nga shteti, sepse pa shtet nuk ka investime, as punë, as mirëqenie. Shikoni të gjitha investimet që janë bërë në VLorë, nuk janë rastësi, por gjithçka vjen nga një dashuri për këtë vend dhe për t’i kthyer Vlorës atë që i ka dhënë historisë”.

Është e vërtetqë linja e tensionit të lartë në Jug është investyim jo i vogël, njësoj sikundër rruga e Lumit që sapo ka nisur – pas një lobimi shumë të fortë – por të mos harrojmë se rruga Transballkanike ishte drejt përdundimit, rruga Fier – Vlorë ishte mbyllur dhe aksi Levan – Tepelenë lehtësoi shumë lëvizjen në Jug. Berisha nisi Boshtin e Jugut, premtoi edhe rrugën e Kardhiqit, ndaj të thuash sot se Lungomarja na qenka bërë për dashurinë për Vlorën, është të tallesh.

Investimet udhëhiqen nga interesat, jo nga dashuria dhe është e çuditshme që për dashurinë flet një ministër që ka mbyllur marrëveshje të cilat në një çast edhe i ngrinë gjuhën në gojë në Parlament.

Të gjitha qeveritë kanë bërë diçka, kjo është e pamohueshme. Por kur për këto sikundër edhe për dështimet jemi dëshmitarë vetë, është e udhës që një fije koherence të mbahet: Shqipëria as u bë me Duar të Pastra, por as Rilindi. Ajo është në themel ashtu siç ka qenë: e fundit në çdo gjë. Me shumë probleme dhe me shumë padrejtësi. Sigurisht me përmirësime që më së shumti i dedikohen iniciativës së njerëzve.

Të flasësh për shtet në një vend ku kupola e Policisë së Shtetit shkarkohet me akuzë publike për lidhje me trafikun e drogës, kur kryeministri njëherë flet për gjykatës killera e mandej referon vendime gjykatash, ku marrëveshjet arrihen me urdhër nëpunësish të huaj, kjo është më së paku e pacipë.

Të flasësh për shtet në një vend ku korrupsioni është i përhapur në të gjitha degët e qeverisjes, kjo dëshmon për konceptime të ndryshme mbi shtetin, ose për konvenienca të kundërta dhe për një ndarje të madhe të cilën sot politika e imponon me ligjërimin e vet mashtrues për shkak të interesave, por që nesër do të përvijojë patjetër konflikte sociale.

Në Shqipëri nuk ka shtet serioz, nuk ka as reforma. Ka stabilitet të kushtëzuar nga koniunkturat dhe arnime spontane apo vendime absurde lobistësh. Kujtoni se vetëm para 18 majit të gjithë po flisnin për destabilitet! Kujtoni se Kushtetuta hyri në fuqi në vitin 2008, por ajo u amendua disa herë. Natën dhe ditën, për një orë madje. Reforma në drejtësi u imponua nga jashtë, ligjet amendohen sipas oreksit të grupeve të interesit, që janë miq apo ortakë. Për çfarë lloj shteti po flasim?

Ne jetojmë në një entitet politik që policohet ndërkombëtarisht që nga fillimi i vet në vitin 1912 si e vetmja mënyrë për të përmbajtur destruktivitetin kronik të një klase drejtuese tipike e cila sot që flasim nuk ka bërë gjë tjetër veçse pasurinë kombëtare të rivlerësuar nga investimet e periudhës 1920-1990, e ka banditizuar dhe përvetësuar, shitur, tjetërsuar, apo konçesionuar, me sigurinë se në çdo eventualitet, asgjë nuk e lidh me këtë vend, pos çantës me para.

Gënjeshtra – një e keqe e domosdoshme në politikë – në këto përmasa nuk shërben për të kompensuar pesimizmin e shoqërisë: ajo është strategjia dhe emëruesi i interesave të disave. Asgjë më shumë. Ndaj është e sigurtë: Nuk kemi parë gjë akoma.