Kerry- Rama dakort. Po kush janë muxhahedinët iranianë që i frikësohen shiqpëtarët?

Vite më parë, disa politikanë britanikë i përshkruanin si “patriotë të mirë” apo si “grupi kryesor i opozitës iraniane”.

Në një artikull për “Sunday Telegraph”, Christopher Booker thoshte se, organizata që kanë ngritur në këmbë, Këshilli Kombëtar i Rezistencës në Iran, ishte “opozita e vërtetë ndaj diktaturës” dhe “shpresa më e mirë për të transformuar Iranin në një shtet laik, demokratik e jo terrorist”.

Të tjerë, si gazetari Con Couglin, i quanin “grupi më i rëndësishëm disident iranian”. Po atëherë, kush janë në të vërtetë këta njerëz? Quhen muxhahedinët e popullit; disa i njohin edhe si “Mujahideen-e Khalq” dhe janë vërdallë prej gati gjysmëshekulli. Origjina e tyre mund të gjurmohet në politikën radikale të viteve përpara 1979-s.

Fillesat i kanë të mbushura me histori përdredhjesh ideologjike, kthesash, skizmash e tradhtish. Pëlqimin në popull e humbën përballë mbështetësve të Ajatollahut Khomeini, në ditët e para të Revolucionit Islamik, dhe në përgjigje të shtypjes së përgjakshme që iu bë, nisën një fushatë paraushtarake ndaj regjimit të ri.

Gjatë luftës Iran-Irak, Saddam Husseini u ofroi strehë e i lejoi të ndërmerrnin sulme mbi Republikën Islamike nga brenda territorit irakian, ku vazhdojnë të kenë sot e kësaj dite koloninë e vet, të njohur si kampi i Ashrafit. Ka raporte mbi një përfshirje të tyren në shtypjen e dhunshme të rebelimit kurd pas luftës së ’91-shit. Në vitin 2001 deklaruan tërheqjen nga çdo aktivitet ushtarak, por kjo nuk e ndaloi Bashkimin Europian, që një vit më vonë t’i vendoste në listën e zezë europiane të terrorizmit, vendim i përmbysur më pas në 2008-n.

Që prej dëbimit nga Irani, muxhahedinët “e kalk” kanë shpenzuar kohë dhe energji në përpjekjet për t’i siguruar kauzës së tyre edhe mbështetjen e perëndimorëve, që nuk binden lehtë. Megjithatë, grupimi sot, edhe nga iranianët që jetojnë brenda kufijve shihet si krejtësisht i margjinalizuar nga politika kontemporane.

Mendimi më pozitiv për të është ndoshta ai i një fraksioni të dëshpëruar, që vazhdon të shpresojë se do të sigurojë ndoshta një ditë mbështetje nga jashtë. Ai më i keqi, i sheh pjesëtarët e kësaj organizate si lunatike, të rreshtuar në krah të armikut gjatë një lufte, ku gjetën vdekjen me qindra mijëra iranianë të thjeshtë. Sigurisht, pas marrëveshjes me Iranin, Shteteve të Bashkuara u duhet t’u gjejnë atyre një shtëpi të re. Shtëpi që duket po ua ofron Shqipëria.TCH