Kë të votosh, dy shembuj dekurajues – Arben Idrizi

Pak para fillimit të fushatës zgjedhore, për disa ditë me radhë, tejet i mllefosur, po përpiqesha ta shkruaja një tekst për zhurmat e ndryshme që prodhohen në lagjen ku banoj, sidomos rreth mesnatës, atëherë kur njeriu e ka të domosdoshme të flejë. Ky është dënimi i kësaj qenieje të mjerë, duhet të rikuperojë fuqi të që mund të mbijetojë deri në momentin e fundit.

Ajo zhurmë vjen sidomos nga motoçikletat, të cilat, për fatin e keq të qenies së ndëshkuar të flejë, kanë modalitete të ndryshme teknike të prodhimit të zhurmës së papërballueshme. I shkreti unë, po imagjinoja që qyteti im të kishte një kryetar jo hero, por thjesht njeri dhe të përgjegjshëm, i cili, një nga zgjedhjet, do të vente në lagje një matës zhurme që do t’u tregonte hajvanëve të natës se nuk guxojnë të shkojnë përtej atij niveli zhurme. Po flas për imagjinatën time, nuk po them se problemet zgjidhen kështu. kryetarët dhe kabinetet e tyre përkatëse, serioz dhe të përgjegjshëm në punët e tyre, e dinë se si zgjidhen konkretisht këto probleme.

Merreni me mend, në mesnatë, në tre të mëngjesit, në gjashtë të mëngjesit, ca qytetarë që s’duan të flenë u hipin motoçikletave dhe shkaktojnë zhurmë të patolerueshme në mes të një lagjeje tashmë në gjumë. Për pikë të qejfit. Për çdo natë, shtatë dit në javë. Dhe? Asgjë.

Do të thotë, do ta votojmë dikë që as nuk do as nuk di ta zgjidhë një problem kaq të thjeshtë?

Por, pra, duke qenë se isha i mllefosur dhe duke qenë se, kisha frikë, shqetësimi im ishte më tepër subjektiv, po dembelosesha, në kërkim të refuzimit të plotë.

Pikërisht në vlugun e këtyre shqetësimeve, mbrëmë, në mesnatë, ndodhi një e papritur. Me t’u puqur akrepat e orës në mesnatë, nisën një mori shpërthimesh me bazë fishekzjarrët, në anë të ndryshme të qytetit, sa për një moment m’u bë mos kishte plasur farë lufte.

Shkaku i këtij festimi të çmendur dhe të paarsyeshëm, mësova në mëngjes, ishte thjesht fillimi zyrtar i fushatës zgjedhore. Nuk e di nëse ndodh në ndonjë vend tjetër dhe nëse gjithmonë çka ndodh diku duhet patjetër të ndodhë gjithkund. Nuk mbaj mend pastaj të ketë ndodhur ndonjëherë tjetër te ne. Sidoqoftë, ato çaste, teksa po e përjetoja atë bombardim fishekzjarrësh, tortura dhe për pasojë mllefi i shkaktuar nga zhurma e përnatshme e motoçikletave ishte ku e ku më e harrueshme.

Bile, dega e PDK-së në Pejton e kishte lënë edhe pakon e madhe në trotuar, aty ku i kishte ndezur fishekzjarrët. As nuk e kishin marrë mundin ta pastronin bërllokun që e kishin bërë. Nuk u intereson asgjë përtej interesit të tyre personal banditesk. Nuk janë në shërbim të askujt, çdonjëri dhe gjithçka është në shërbim të tyre. Si banditët e lagjes, ta hedhin cigaren e ndezur në kokë. Nga kapriçoja marrëzore. Si banditët e lagjes, festojnë sepse nuk kanë çfarë të bëjnë tjetër. Festojnë ngase duan të shfaqen; të imponohen dhe të zotërojnë. Kërkojnë ta bëjnë të pranohet si e (mirë)qenë ajo që, interesi i tyre, ata dëshirojnë me çdo kusht të ndodhë – edhe kur e dinë se nuk do të ndodhë.

Disi, pra, fushata zgjedhore është edhe si “fushata motorike”. Politikanët janë si motoristët e lagjes, të papërgjegjshëm, të paedukuar, të panjerëzishëm.

Do të thotë, do ta votojmë dikë që feston duke mos pasur asnjë arsye të festojë; që, nga një papërgjegjësi totale, të çmend në mes të natës?

Megjithëse titulli i tekstit është pretendues, kjo tablo e sapo dhënë nuk është një përgjithësim i gjendjes në vend. Është vetëm një nuancë, ndoshta e asnjë rëndësie. E megjithatë, secili votues potencial i ka tekat e veta. Edhe unë, që nuk votoj, i kam të miat. Dhe derisa jam i burgosur në qytet, do të doja të paktën të ketë një subjekt politik që, në ofertën e tij politike, e ka sensin e jetuarit në qetësi.

Nëse nuk arrijnë të jenë të kujdesshëm vetvetiu ndaj një teke të tillë të rëndomtë, çfarë do të bëjnë në raport me tekat e tjera më pak të rëndomta, më qenësore dhe imediate?