Nga Manjola Arizaj (Zeka)
Komentet në faqet e ndryshme shqiptare kanë një shfrim sidomos ndaj personazheve publike, që shkojnë me rritje nga akuzat, sharjet, mallkimet, e deri tek epshet e urimet per vdekje.. Portalet (jo të gjitha) dhe faqe të ndryshme facebook, twitter etj, ndihmojnë me sa munden në këtë gosti piranjash shqiptare, duke i provokuar me tituj, me lajme të perdredhura, me shpikje të ndryshme, me foto, me gjithçka…
Mjafton që personazhi të hidhet mes piranjave dhe ato e mbarojnë vetë punën më pas, pak rëndësi ka për fjalorin vulgar, për injorancën e tejskajshme, analfabetizmin, apo rrugaçërinë…
Eshtë e frikshme në fakt. Kam lexuar komente monstruoze, të habitshme, vjellëse, jo vetëm për politikanë, jo vetem për gazetarë (që gjithsesi janë të pajustifikueshme), por edhe për artistë, për këngëtare, për futbollistë. Pra për njerëz që shohin karrierën dhe talentin e tyre dhe përpiqen të jenë përherë në majë.
Mëse e kuptueshme. Por jo për piranjat. Ata-ato, mezi presin, me emrat e tyre apo me emra false, pas anonimatit, të humbur diku nga jeta, nga fati, apo paaftësia, të shohin dikë për ta kafshuar e përgjakur.
Për t’i folur rëndë, për ta fyer, për ta akuzuar, për ta sharë…
Pse? E kam pyetur veten shpeshherë si mund të thuhen gjithfarë lloj fjalësh, për aktorë që as merren me politikë (meqë për politikën është balta më e madhe), për këngëtarë, për sportistë, për gazetarë, për gjithkënd që është sadopak mbi të tjerët, për punën dhe talentin e tij…
Nga buron gjithë kjo urrejtje, mëri, mllef, frustrim, padurim për ta parë tjetrin të padinjitet, të sulmuar e të gërvishtur, mundësisht të zvarritur, tallur e dinjitetvrarë. Përgjigjen e përmbledhur e kam marrë dy herë në të njëjtin serial, Game of Thrones: Skena e parë është kur bija e një lordi, rrëmbehet dhe pasi e qellojnë duan dhe ta përdhunojnë. Më pas ajo pyet: Pse më shihnin me aq urrejtje, pse më godisnin pa mëshirë, jam vetëm 13 vjeç dhe nuk më njihnin e as i njihja. Çfarë u kisha bërë? Dhe pergjigjja ishte: Ata nuk do të jenë kurrë si ty…Skena e dytë ishte me një besimtare radikale e cila ruan dhe ngarkohet të çlirojë mbretëreshën nga mëkatet, deri në nxjerrjen e saj përpara qytetit pa rroba, ku gjithkush e goditi e shau, e fyeu etj. Dhe kur mbretëresha, pasi u kthye rrota, ‘e gjykoi’ i tha: Ty nuk të plaste fare për mëkatet e mia, thjesht të bëhej qejfi të më torturojë, ndjeje kënaqësi teksa vuaja…
Më duken kaq të ngjashme këto skena me çfarë ndodh përditë me komentuesit shqiptarë. Nuk përpiqen asnj moment të bëhen artistë, sportistë, këngëtarë, gazetarë, apo thjesht me të mirë se ç’janë Jo. Duan të bëjnë atë si vetja. Me lëshimin e gjuhës krejt pa fre, duke hedhur çdo pisllëk të mundshëm mbi ‘viktimën’ e tyre. Eshtë e kotë të thuash mungesë kulture, mungesë qëllimesh, injorancë e idiotësi. E kotë gjithashtu të thuash se në Europë, nuk është kurre kjo shkallë piranjërie komentesh të anonimëve. Në fakt ndonjëherë duket sikur injoranca dhe idiotllëku mezi kanë pritur facebookun në Shqipëri që të nxitonin të shfaqnin veten jo vetëm në katundin a lagjen ku lindën…
Shoh dhe lexoj pastaj këta njerëzit me talente, apo të punës, apo fatit pse jo, që përpiqen ndonjëherë t’u kthejnë pergjigje, tu japin shpjegime, t’i bëjnë të logjikojnë, atëherë kur ua sjellin në majë të hundës provokimet. Mos! Mos ua jepni këtë kënaqësi. Mos ua jepni as minutën e tyre të lavdisë se arritën t’ju tërheqin vëmendjen. Lërini në llumin dhe anonimatin e tyre, nga i cili zgjedhin të mos dalin. Ata s’kanë për të qenë kurrë si ju! Injorojini. Ata veç do të kënaqen nëse ndjeni sadopak dhimbje. Nuk ka pse t’i vijë keq kujt për llumin, injorantët dhe idiotët që kërkojnë kurorë pa larë e prerë flokët më parë.
Duhet të jeni i kyçur në mënyrë që të mund të lini një koment Kyçu