Pacientët që heqin apendisitin në mënyrë kirurgjikale ndalohen të marrin pjesë në aktivitetet sportive  për katër deri në gjashtë javë pas ndërhyrjes. Por cfarë është apendisiti, pse kemi një organ që shkakton kaq shumë probleme, dhe a kemi nevojë për kirurgji ?

Apendisiti  është një tub, i gjatë rreth tre deri në katër inç, që del nga pjesa e parë e zorrës së trashë. Normalisht është i vendosur në pjesën e poshtme të barkut, menjëherë pasi zorra e hollë (e nevojshme për tretje dhe thithje) kthehet në zorrë të trashë (qëllimi i të cilit është të rikuperojë ujin dhe të largojë produktet e mbeturinave). Funksioni i vërtetë i tij mbetet i panjohur sot, por një teori e debatuar është se shtojca (apendisiti) vepron si depo për baktere të mira, për të rindezur sistemin tretës pas një sëmundje diarreale. Ekspertë të tjerë besojnë se shtojca është vetëm një mbetje e padobishme nga e kaluara jonë evolucionare. Heqja kirurgjikale duket se nuk shkakton probleme shëndetësore të vërejtura.

Sot, apendisiti zakonisht trajtohet me operacion. Në komunitetin mjekësor, prapashtesa “-iti” i referohet inflamacionit (mendoni artritin, që është inflamacion i një nyje). Shumë herë, “-iti” është për shkak të një infeksioni – faringjit, ose rrjedhjes së fytit, për shembull. Pas shumë hulumtimesh dhe debatimesh, shkaku i “-itit” i shtojcës është ende i paqartë. Sidoqoftë, duket se shumica e shkaqeve të apendiksit janë agjentët infektues, siç janë bakteret, viruset, parazitët ose kërpudhat.

Cfarëdo  që të jetë shkaku, sa herë që ka një pengesë në hyrjen e shtojcës – qoftë nga ënjtja ose inflamacioni, ose nga bllokimi mekanik, si një copë e ngurtë e jashtëqitjes ose një tumor – mund të ndodhë apendisiti. Rreziku i vërtetë nga apendisiti vjen nga potenciali i apendisit të shpuar, ose shpërthim, i cili mund të përhap infeksion në të gjithë barkun.

Edhe para vitit 1886, kur Dr. Reginald Fitz, një patolog në Harvard, e përshkroi fillimisht apendiksin si një sëmundje kirurgjikale, mjekët kishin trajtuar dhimbjet dhe komplikimet që rridhnin nga ky organ i vogël dhe kërcënues. Sot, standardi i kujdesit për trajtimin e apendiksit mbetet heqja kirurgjikale e apendiksit (apendektomia), së bashku me lëngjet intravenoze dhe antibiotikët. Në fakt, apendektomia është një nga operacionet më të zakonshme të barkut në botë. Është  gjithashtu operacioni më i zakonshëm kirurgjikal i përgjithshëm urgjent. Shumica e apendektomive kryhen me teknikën laparoskopike, e njohur edhe si “vrimë ” ose kirurgji minimale invazive. Pacientët zakonisht qëndrojnë në spital për më pak se 24 orë pas operacionit.

Dëshmitë e reja sugjerojnë se vetëm antibiotikët mund të jenë të mjaftueshëm për të trajtuar apendisitin. Shumë studime kanë demonstruar se operacioni mund të mos jetë i nevojshëm për të gjitha rastet e apendisitit. Një punim i botuar në qershor 2015 mori shikueshmëri ndërkombëtare kur terapia me antibiotikë u krahasua me kirurgjinë për trajtimin e apendiksit. Përfundimi i gjykimit APPAC (APPendicitis ACuta), i cili u zhvillua në Finlandë nga Nëntori 2009 deri në Qershor 2012, ishte se shumica e pacientëve që ishin trajtuar me antibiotikë për apendiksit akut të pakomplikuar, nuk kërkonin kirurgji gjatë periudhës pasuese një vjeçare. (Appendiciti i pakomplikuar i referohet atyre rasteve në të cilat nuk ka prova të perforimit ose formimit të abscesit, dhe në të cilat inflamacioni kryesisht kufizohet në shtojcë.) Ata që përfundimisht kanë bërë apendektominë pas dështimit të regjimit të antibiotikut nuk pësuan komplikime të rëndësishme.

Në vitin 2018, autorët e APPAC publikuan një vazhdim në të cilin ata arritën në përfundimin se gjashtë në çdo 10 pacientë që fillimisht u trajtuan me antibiotikë për apendiksit akut të pakomplikuar mbetën pa sëmundje në pesë vjet. Ata përsëri arritën në përfundimin se trajtimi me antibiotikë vetëm duket i mundshëm si një alternative e operacionit për apendiksit akut të pakomplikuar. Shumë studime shtesë mbështesin gjithashtu një qasje jo operative ndaj apendiksit.

Siç ndodh gjithmonë në studimin shkencor, këto studime kanë shumë kufizime, duke përfshirë hartimin bazë të studimit, ndryshore të shumta konfuze, keqinterpretimin e rezultateve dhe të meta të brendshme që i dihen kujtdo që përdor statistikat. Ju gjithashtu mund të gjeni shumë artikuj dhe kundërshtime që përshkruajnë problemet me përdorimin e ilaçeve për një “sëmundje kirurgjikale”. Kështu që tani, ndërsa mezi presim më shumë të dhëna mbi integritetin e antibiotikëve për përdorim të sigurt dhe trajtim përfundimtar të apendisitit jo të komplikuar, operacioni mbetet standardi i artë.