Mizofonia është një gjendje pothuajse e panjohur për shumicën e njerëzve. Ata që vuajnë prej saj përjetojnë një torturë të vërtetë dhe për veprime jodomethënëse siç është zhurma e një personi që përtypet, shiu apo qoftë dhe një klik i një stilolapsi.

Aspekti më negativ është se shumë profesionistë të shëndetit nuk i japin rëndësi atij që vuajnë. Në përgjithësi ëta persona etiketohen si maniak, bipolan apo skizofrenik. Të jetosh me mizofoninë është e vështirë, qoftë për mirëkuptimin nga ana e të tjerëve lidhur me problemin që ke, qoftë edhe për faktin se rrethohesh nga nxitës të pakëndshëm. Për më tepër, nuk ka një trajtim specifik për këtë lloj mbindjeshmërie selektive të tingujve.

ÇFARË ËSHTË MIZOFONIA?

Termi mizofoni do të thotë “urrejtje ndaj tingujve”. Bëhet fjalë për një çrregullim në të cilin ka një reagim jo proporcional të refuzimit ndaj zhurmave të përditshme. Përkufizohet si një formë patologjike e ndjeshmërisë akustike.

Kur një njeri që ka këtë problem dëgjon tinguj të caktuar, ndjen një irritim, dëshirë të bërtasë apo godasë diçka. Madje dhe frymëmarrja apo kërcitja e gishtave mund të provokojnë ndjesinë e zemërimit, ankthit e panikut.

Por jo të gjithë të prekurit nga mizofonia janë të ndjeshëm ndaj të njëjtëve tinguj. Në përgjithësi, janë më të ndjeshëm ndaj zhurmave që lidhen me ushqimin, si përtypja, gllënjkat e ujit apo gëlltitja. Por dhe zhurma të tjera si kërcitja e një karrigeje, apo kontakti i lapsit me letrën që mund të jenë të bezdisshme.

SHKAQET DHE SIMPTOMAT

Mizofonia është njohur si realitet mjekësor vetëm në vitet ‘ 90, por nuk është ende një sëmundje e pranuar totalisht nga shkenca. Për momentin pak mjekë kanë kompetencat e nevojshme për të formuluar diganozën e saktë.
Gjithçka mbetet një problem neurologjik. Në bazë të të dhënave të disponueshme, pacientët tregojnë një aktivitet jo të zakontë në korteksin e përparme anular. Mesa duket, është një anomali e përpunimit të emocioneve që vijnë nga perceptimi.

Prandaj problemi klasifikohet më shumë si simptomë se sa si entitet klinik më vete. Në përgjithësi shfaqet drejt fundit të fëmijërsi, por ka raste të çdo moshe. Përtej ndjeshmërisë ekstreme selektive ndaj tingujve dhe ankthit, nuk ka shfaqje të tjera të dukshme të kësaj gjendjeje.

Gjithashtu nuk ka analiza specifike për të përcaktuar nëse një person vuan apo jo nga mizofonia. Por identifikohet përmes reagimit të një personi ndaj një zhurme të caktuar. Të gjithë mund të ndjehen të bezdisur nga ndonjë zhurmë, por ata që janë të prekur kanë reagime joproporcionale.

TE BASHKEJETOSH ME MIZOFONINE

Mizofonia prish jetën e një personi. Një nga pasojat e para është izolimi social dhe humbja e mbështetjes familjare. Mostolerimi i zhurmave të përditshme, pothuajse të shkaktuara gjithmonë nga persona të tjerë, detyron personin e prekur tu larguar për të mos përjetuar ankthin e bezdisshëm dhe intensiv.

Situata mund të jetë ekstremisht kufizuese dhe të ndalojë personin të punojë jashtë shtëpisë, pasi kjo do e ekspozonte atë ndaj zhurmave të pafundme. Pamundësia për të duruar zhurma si psh kur shkruan në kompjuter apo frymëmarrja e dikujt, kufizon mundësinë e integrimit shoqëror

Të prekurit nga mizofonia në disa raste përdorin kufje apo dëgjojnë muzikë, pasi në pjesën më të madhe të rasteve nuk zhvillohet ndaj melodive. Pra kjo do të thotë izolim nga mjedisi i jashtëm, vendosin tapa veshi apo kufje që largojnë zhurmën.

ÇFARË MUND TË BËJMË?

Për momentin nuk ka një trajtim specifik për mizofoninë. Megjithatë disa kërkime janë duke u zhvilluar aktualisht. Në pritje të ndonjë risie, personat e prekur duhet të punojnë mbi zhvillimin e sjelljeve adaptive; apo strategji për të shmangur izolimin shoqëror, por pa vuajtur në vazhdimësi. Psikoterapia këshillohet shumë në kësi rastesh.

Mund të ndihmojnë dhe teknikat e relaksimit dhe meditimit. Bëhet fjalë për mjete efikase për të përballuar ankthin, kur ndodh. Këshillohet të flisni me të dashurit tuaj, në mënyrë që ata të njohin dhe të kuptojnë situatën.