Si e përballoni peshën e arritjeve tuaja?

Unë s`e ndjej kështu. Nuk e ndjej si peshë apo ta mendoj në këtë formë. Njerëzit ato role që ka bërë, si një arritje. Një aktor nuk thotë nuk dua të vazhdoj më, sepse nuk mund të bëj më mirë se filmi i fundit që kam bërë. Nuk mund të flejë në dafina. Në fakt duke fjetur mbi dafina ndonjëherë mund të fitosh një çek të madh, të marrësh një profesion tjetër… Por për një arsye idiote, vazhdoj të dëshiroj të kthehem dhe të bëj këto gjëra.

Sepse doni të provoni të bëni diçka të re?

Po, nëse gjej diçka për të cilën ndjej se mund të kontribuoj në një farë mënyre… Siç thotë Shekspiri: Nëse po shpreh diçka që mendoj se është një mënyrë për të ushtruar talentin tim dhe për të ndihmuar në komunikimin e një roli në një film, do të përpiqem ta bëj. Nuk do ta them kurrë fjalën ‘pension’ sepse është një fjalë e çuditshme për një artist të thotë ‘pension’.

Artisti Christo thotë se artistët nuk dalin në pension, thjesht vdesin.

Por ka artistë që kanë dalë në pension. Ashtu si Phillip Roth – bëra një film mbi librin e tij “The Humbling”. Ai e ka lënë të shkruarin dhe është shumë i lumtur! Kështu thotë ai. Unë mund ta mirëkuptoj. Bëhet kaq rutinë ndonjëherë. Do marrësh skenarin. Do ta lexosh skenarin. Do ta mësosh skenarin. Duhet ta kalosh atë proces përsëri dhe përsëri. Pra, je gjithmonë në kërkim të mënyrave të reja sesi një regjisor mund t`ju përdorë.

Por me siguri të gjithë regjisorët të duan.

Para The Godfather, të parit fare, askush nuk më donte. Por Francis më donte! Ai thjesht më donte, dhe unë nuk e kuptoja… Studiot nuk më donin, askush nuk më donte – askush nuk më njihte. Kur një regjisor është i interesuar për mua, unë kam një tendencë të shkoj përpara në vend që të tërhiqem pas. Kërkoj për një rrezik që mund të marr, një sfidë, të bie, të ngrihem dhe të vazhdoj.

Pse?

Kur e bëni për një kohë mjaft të gjatë, dëshironi ta mbani veten të hapur. Ju nuk dëshironi të tërhiqeni sepse edhe dobësia është e rëndësishme. Ju nuk mund të lejoni që të mërziteni lehtë nga kritikat. Siç thotë Brehti në atë dramë madhështore që shkroi, edhe në moshë të re. Në moshën 22-vjeçare ai shkroi “Në xhunglën e qyteteve ” dhe një nga personazhet thotë: “Lëkura e njeriut është shumë e hollë për këtë botë”. Kështu, ai e sheh se ajo bëhet gjithnjë e më e trashë, derisa më në fund përplaset me gjërat dhe nuk i ndjen më.

Jeni penduar për ndonjë nga filmat që keni bërë?

Nuk pendohem për asgjë. Ndjej se kam bërë ato që do të quaja gabime. Zgjodha filmin e gabuar, ose nuk ndoqa një personazh ose luajta dikë dhe bëra disa zgjedhje… Por gjithçka që bëni është pjesë e juaja. Dhe ju merrni diçka prej saj. Dhe dua të them, ideja dhe emocioni i të qenit në këto situata dhe vende – janë më shumë se thjesht kujtime, ato krijojnë jetën tuaj. Kështu që nuk pendohem për asgjë.

As që refuzove Star Wars?

Star Wars. Po, ky ishte gabimi im i parë i madh.

Dhe një skenar i Terrence Malick?

Po, shumë kohë më parë Terry donte që unë të luaja në një film, dhe unë gjithmonë doja… Është një tjetër nga gabimet e mia të shumta. Të gjitha skenarët i refuzova, janë në muzeun e gabimeve!

A po e shijoni këtë cikël të jetës suaj?

E dini, kur mendoni, gota është gjysmë bosh apo gjysmë e mbushur? Kështu është për të gjithë ne, në të vërtetë. Ka ditë që më pëlqejnë. Ka ditë që jo… Po të isha piktor askush nuk do të më pyeste për moshën time. “Unë pikturoj! Unë jam një artist!” E urrej ta them këtë. Kjo është diçka që e mësova herët. Një grua me të cilën jetoja tha: “Çfarëdo që të bësh, mos thuaj se je artist”. I thashë: “E di! Nuk do ju them!” Do ta shmang këtë. Dhe unë e kam shmangur këtë për shumë vite. Le ta themi kështu, mendoj se jam artist. Unë shpresoj se jam. Por mendoj se po të isha piktor, pyetjet do të ishin të ndryshme.

Por të gjithë aktorët kanë të njëjtin problem.

Për shkak të pamjes. Është për shkak të imazhit. Kjo ndodh sepse ne duhet të merremi me imazhin tonë, edhe pse luajmë personazhe të ndryshëm, imazhi është gjithmonë atje… Pra, kjo është një pjesë e arsyes pse ka një lloj pretencioziteti të thuash se je artist, sepse në fund të fundit, ti je një ‘yll filmi’. Dhe kjo është gjithashtu e gabuar! Është pretencioze – unë jam një yll filmi! Pra, çfarë dreqin thua?