Fitorja e Mamdanit sinjalizon një revoltë breznore ndaj Clintonëve, Bidenit dhe një brezi të plakur politik…

Partia Demokratike ishte në gjunjë. Dështoi të mposhtte Donald Trump-in dhe humbi të dyja dhomat e Kongresit. Që nga nëntori, demokratët kanë qenë në kërkim të një rruge për të dalë nga errësira. Të martën, ata duket se e gjetën një të tillë.

Por në vend që të festonin fitoren e dukshme të Zohran Mamdani në zgjedhjet paraprake për kryetar bashkie në New York, gara e parë madhore brenda demokratëve që nga fitorja e Trump, shumë prej figurave të vjetra të partisë kaluan në gjendje paniku.

Mamdani, 33 vjeç, i vetëpërshkruar si socialisti demokratik dhe që do të jetë kryetari i parë mysliman i qytetit më të madh të Amerikës, përfaqëson një kërcënim unik për elitën e privilegjuar, për gerontokratët dhe konsulentët që kanë çuar mbështetjen për Demokratët në minimumin historik prej 29%.

Fitorja e tij ndaj Andreë Cuomo, 67-vjeçar nga një dinasti politike që kërkonte të rikthehej pas një skandali për ngacmime seksuale, ishte gati si e shkruar nga një skenarist për një pikë kthese të Partisë Demokrate, e cila ka rrënuar markën e saj duke mbuluar me heshtje shqetësimet për rënien fizike dhe mendore të presidentit Biden.

Cuomo, i mbështetur nga donatorë korporativë dhe i mbështetur nga ish-presidenti Bill Clinton dhe ish-kryebashkiaku Michael Bloomberg, përfaqësonte caqet e fundit të një krijese politike në grahmat e fundit. Ndërsa Mamdani, dikur reper aspirues e tashmë politikan shtetëror, i mbështetur nga kongresistja Alexandria Ocasio-Cortez, ishte një thirrje për të imagjinuar se si do të dukej Amerika pas epokës Trump.

“Çfarë po ndodh në Neë York është një mesazh i fortë për ata në establishmentin demokrat që ende mbahen pas politikave të vjetra, recitojnë slogane të testuara në grupe fokusimi dhe nuk kanë guxim të thonë të vërtetën,” shkroi Dan Pfeiffer, ish-këshilltar i Presidentit Barack Obama.

Fushata e Mamdani ndërthurte terrenin, stilin dixhital dhe përmbajtjen programore. Ai ishte një kandidat i terrenit që shëtiste gjithë qytetin, fliste me votuesit, rrezatonte optimizëm pa rënë në moralizim dhe mobilizoi mijëra vullnetarë që trokisnin derë më derë.

Ai mësoi nga zotësia e Ocasio-Cortez në ekonominë e vëmendjes. Ndërsa demokratët e tjerë duken artificialë në rrjetet sociale, Mamdani dhe AOC janë pjesë e një brezi që ndjehet natyrshëm aty, duke dëshmuar se autenciteti nuk mund të simulohet.

I lindur në Ugandë nga një familje me prejardhje indiane, ai është një qytetar kosmopolit dhe karizmatik i Neë York-ut. Në nëntor, një javë pas fitores së Trump, ai doli me mikrofon në Bronx dhe Queens, ku intervistoi qytetarë të klasës punëtore pse votuan për Trump ose nuk votuan fare. Videoja ka marrë mbi 2.7 milionë shikime në platformën X.

Më 1 janar, me kostum e kravatë por zbathur, ai u fut në ujërat e ngrira të Coney Island, më pas eci nëpër breg duke diskutuar politika dhe postoi një lojë fjalësh: “Po ngrij… ashtu si do ngrij qiratë si kryetari i ardhshëm i qytetit të Neë York-ut. Le të zhytemi në detaje.”

Por përballë shqetësimeve të demokratëve për “mesazhin”, asgjë s’ka vlerë nëse politikat nuk lidhen me realitetin. Partia është perceptuar si parti e elitave të arsimuara, gjë që Trump, pa ironi, si milioner neëyorkez, e ka përdorur në mënyrë të shkëlqyer për të tërhequr klasën punëtore.

Mamdani ka goditur një tel të ndjeshëm në një qytet ku kriza e përballueshmërisë po thellohet. Qiraja mesatare në Manhattan ka shkuar në 5,000 dollarë. Ai propozon ngrirje qirash, transport publik falas, çerdhe universale të financuara nga taksa të reja për të pasurit.

Trump identifikoi frustrimet dhe ofroi populizëm të rremë, dhe fitoi dy herë Shtëpinë e Bardhë. Mamdani ofron zgjidhje që në Evropë janë krejt normale, por etiketohet si ekstremist. Neë York Times e përshkroi si kandidat “me agjendë të së majtës ekstreme”, ndërsa faqja e parë e Neë York Post e quajti: “NYC SOS. Kush do ta shpëtojë qytetin pasi socialisti radikal shpartalloi Cuomo-n?”

Mamdani tregoi vlerën e guximit. Një mbështetës i flaktë i të drejtave palestineze, ai ka quajtur veprimet izraelite në Gaza “gjenocid”, ka hyrë në grevë urie përpara Shtëpisë së Bardhë për një armëpushim dhe ka mbrojtur studentin aktivist Mahmoud Khalil, i ndaluar për më shumë se tre muaj me urdhër të një gjyqtari federal.

Përpjekjet e Cuomo dhe aleatëve të tij për ta portretizuar Mamdani si antisemit ranë në ujë. Kjo është një mësim për demokratët që vitin e kaluar refuzuan të lejonin një palestinezo-amerikan të fliste në konventën e tyre kombëtare dhe panë Kamala Harris të humbiste ndaj Trump në Dearborn të Michiganit, një zonë me shumicë arabe që mund të ketë kushtuar shtetin kyç.

Pritet që establishmenti demokrat të kundërpërgjigjet, njësoj siç bëri Hillary Clinton kundër Bernie Sanders në vitin 2016. Ata kanë frikë se po humbin kontrollin e gjatë dhe se republikanët do t’i etiketojnë Mamdani, AOC dhe të tjerët si “marksistë radikalë”, njësoj siç ndodhi me Jeremy Corbyn në Britani.

Matt Bennett nga qendra centriste Third Ëay shkroi se “është e rrezikshme të besosh se një primare në NYC ofron hartën për fitore në vende konservatore” dhe kërkoi që demokratët të ndjekin mesatarët “jo sirenën e socializmit.” Ai shtoi: “Mamdani e identifikoi saktë problemin, krizën e përballueshmërisë për klasën punëtore, por ka zgjidhje të gabuara që vetëm do ta përkeqësojnë situatën.”

Ka debat nëse Neë York-u, një fortesë demokrate me karakteristika unike, mund të shërbejë si model për zona urbane, periferike apo rurale në të gjithë Amerikën. Shprehja “Si shkon Neë York-u, shkon edhe kombi” nuk është më e vlefshme.

Megjithatë, pas gjashtë muajsh pasigurie dhe vetë-analizë, demokratët kanë një përgjigje të re. Disa nuk e pëlqejnë. Por Mamdani, që pritet të fitojë zgjedhjet e përgjithshme në nëntor, përfaqëson një ndryshim gjeneracional dhe një kritikë të fortë për një parti që është bërë e ngurtë dhe hipokrite, nën hijen e Clintonëve, Biden-it dhe Cuomo-s.

Gjasa që Alexandria Ocasio-Cortez, sot 35 vjeç, të garojë për presidente në 2028 janë rritur ndjeshëm. Është një kërcim i madh në imagjinatën politike të Amerikës, që progresistët do ta shijojnë, por që makina republikane e fushatave mezi pret ta përdorë. / The Guardian”