Sytë
Poemë nga Ukw Bucpapaj
***
sytë
ndryshe
nga
dritaret
kurrë
nuk
bien
në
dashuri
me
perdet
***
futmë
në
sy
dritë
jepmë
të
pi
shikimi
yt
qoftë
orë
e
strehë
për
hapësirën
e
kohën
time
të
pashtëpi
***
nëse
keni
frikë
nga
zemrat
e
acarta
ejani
në
qytetet
e
zjarrta
të
syve
shëtitni
në
rrugët
e
tyre
që
flasin
me
yje
***
midis
teje
e
syve
të
mi
pylli
me
dashuri
pa
psherëtima
përherë
i
ri
***
bie
a
nuk
bie
shi
kam
një
lumë
që
vërshon
në
e
nën
sy
ku
plagët
shëron
duke
u
mbytur
në
bukuri
***
sytë
e
tim
ati
zarfojnë
diellin
dimrin
e
çdo
lloj
acari
rrënojnë
nuk
i
lejojnë
ushtritë
e
borës
të
ma
pushtojnë
shpirtin
që
ende
rri
shtrirë
në
pëllëmbën
e
dorës
së
tij
duke
përkëdhelur
nënën
***
sytë
e
saj
pasqyra
copa
copa
të
thyera
të
shpërndara
nëpër
dyshemetë
e
ditëve
të
kryqëzuara
ende
ruajnë
shëmbëlltyrat
e
puthjeve
të
bekuara
që
kthejnë
kohë
të
shkuara
në
të
tashme
të
jetuara
***
pas
shiut
që
bie
nga
sytë
te
lëndinat
e
humbjeve
zogjtë
e
shpresave
mblidhen
kuvendojnë
e
këndojnë
te
pemët
e
zemrave
***
sytë
janë
zogjtë
pa
flatra
që
çukitin
dritë
në
breroren
e
diellit
***
sytë
e
të
mirit
me
mjaltim
drite
punojnë
e
mbjellin
tokën
e
begatë
të
shpirtit
të
tjetrit
si
ai
***
të
lumtura
të
ëmbla
a
me
brenga
ditët
flokët
i
krehin
te
pasqyrat
e
syve
të
dhimbjeve
bukurane
***
kur
qielli
lahet
në
ujërat
e
vakëta
të
këngëve
që
çelin
te
sytë
dielli
plot
krejni
ulet
këmbëkryq
në
sofra
rrethore
shpirti
***
kur
sytë
dalin
për
këngëtim
errësira
e
përhënur
shpërndahet
duke
vrapuar
me
të
katra
prej
frikës
se
mos
bie
pre
në
grepat
e
dritës
***
drita
te
sytë
nuk
vjen
nga
qielli
por
nga
fëmijët
që
janë
lindje
të
përjetshme
dielli
***
jashtë
syve
fillon
hapësira
ku
vetëm
këngët
guxojnë
të
fluturojnë
marramenthi
që
të
porositin
bileta
për
shpirtrat
e
bardhë
***
në
oborret
e
pasme
të
syve
njeriu
luan
me
lodra
ëndrre
e
sokëllima
lumnie
***
në
udhët
e
syve
të
nënës
fëmijët
janë
pemë
të
qeshura
drite
të
blertë
***
edhe
pse
dielli
qep
fustane
drite
për
sytë
tanë
ditët
nusërojnë
pa
rroba
në
shtat
***
dita
ditës
drita
shihet
në
pasqyrat
e
syve
tanë
e
nuk
plaket
duke
na
mësuar
alfabetin
e
bukurisë
***
fjalët
e
dritës
marrin
frymë
e
hedhin
valle
te
sytë
kur
këngët
e
diellit
bëhen
buzë
e
ditëve
që
mundin
rrëmete
e
çelin
te
çdo
stuhi
e
pazbutur
jete
***
a
mund
të
jetohet
në
sy
ku
nepërkat
ngrohen
mbi
gjethe
të
njoma
loti?
***
themelet
e
shtëpive
i
kam
hedhur
në
sytë
e
nëntë
diejve
vetëm
se
prapë
aty
ka
vend
për
dritë
pa
kufi
***
vetëm
me
dritë
mësohen
të
gjitha
gjuhët
që
dinë
e
flasin
sytë.
Duhet të jeni i kyçur në mënyrë që të mund të lini një koment Kyçu