Vajtim për hënën e katundit

Ah, hëna e plotë, ç’hijeshi,
ç’fat i madh e ç’lumturi!

Larg dëgjohet një trumbetë,
shkon sekretari, dora vetë;

një melodi vjen nga përballë,
një mace rend nëpër mëhallë:

bie në gjumë gjithë katundi!
Dhe me një notë më së fundi

edhe muzika kaq e pati.
Kush e di sa thotë sahati?

Mërgim si ky, moj hënë e qetë,
në gjithë botën zor të ketë!

Hënë amatore, moj hënë,
që dheut rrotull i ke rënë,

që kundroje mbrëmë Havanën,
ndërsa sonte sheh Tiranën,

fjordet e kaltër të Norvegjisë,
polet, ishujt e Greqisë.

Veç ti fatlumja je në gjendje
të soditësh me vëmendje

dasmën e mikes që më la
për një skocez, katileja!

Ç’ngushëllim do qe për mua
të më lexonte ajo grua!

Hënë, ti moj bredharake,
për nga brengat sa më ngjake!

Qama hallin, të ta qaj,
se po vdes unë fukaraj!

Porse hëna, plakë me huqe,
veshët ka mbyllur me pambuqe.

Përktheu: Romeo Çollaku