Nga Manjola Arizaj Zeka
Çdo të thotë të jesh gazetar i vjetër? E bëj këtë pyetje, sepse herë pas here, ngrihet një stuhi që sulmon ‘gazetarët e vjetër’, si të dalë mode, si zënës të rrugës për të rinjtë etj.,gjëra të tilla… Ka pasur një stuhi të tillë edhe kur nisa unë këtë profesion. Por gazetarët e vjetër të atëhershëm, janë përsëri sot, akoma më të fortë, madje. Unë kuptova se ‘i vjetër’ është krejt ndryshe nga ‘i vjetruar’. Gazetarët e vjetruar po i nxjerr jashtë vetë sistemi, madje çfarëdolloj sistemi, nisur që nga mënyra e të shkruarit, mënyra e të folurit, pamundësia e artikulimit, apo fjalori bosh. Por nga ana tjetër, çdo me thënë të jesh gazetar i ri? E para dhe më kryesorja që mendoj është se, një gazetar i ri duhet të ruhet nga deliri dhe njëkohësisht të mësojë respektin, për punën e kolegut që e quan të vjetër. Një ‘sëmundje’ e zakonshme për gazetarët e rinj shqiptar të këtyre 30 viteve demokraci është se kanë menduar se gazetaria ka nisur kur kanë nisur ata të shkruajnë, apo bëjnë kronika. Kështu ka ndodhur dikur, kështu ndodh edhe sot. Të jesh i ri në profesionin e gazetarisë nuk do të thotë të bëhesh nihilist. Sepse emrin tënd nuk e rrit duke bërë analizën e punës së paraardhësve të tu, por duke bërë punën tënde, sa më mirë. Sepse të bësh mirë punën e gazetarit, nuk do të thotë të vesh në jetë vetëm çfarë ke mësuar në shkollë, apo gjatë rrugës kur rastësisht i ke hyrë këtij profesioni. Jo! Do të thotë më shumë se kaq. Fillimisht do të thotë dinjitet kundrejt kujtdo. Do të thotë kulturë kudo. Do të thotë inteligjencë përherë. Do të thotë respekt për çdo profesion tjetër. Do të thotë mirënjohje për punën e të tjerëve. Do të thotë madje edhe falënderim, sepse po të jepet një mundësi që mijëra të tjerë nuk e kanë. Arroganca, mosmirënjohja, falsiteti, provokimi, agresiviteti, tundja e bexhës, përdorimi i titullit gazetar (duhet fituar në fakt) në çdo vend, janë disa nga tiparet që e shëmtojnë një gazetar të ri dhe që fatkeqësisht i gjejmë sot me shumicë. Ashtu si ka dhe gazetarë që ulërasin dhe bëjnë zhurmë me punën dhe mendjen e tyre dhe këta janë për t’u admiruar.
Nëse rikthehem edhe njëherë tek ‘lufta mes gazetarëve të vjetër dhe të rinj, këta të fundit veç përfitime mund të kenë. Gazetarët e vjetër, nuk janë si një vegël makine që pas një kohe duhet ndërruar, por sa më shumë kalojnë kohët, aq më shume ata profesionalizohen, në rrugët që kanë zgjedhur. Të rinjtë kanë rrugë të gjatë. Dhe në këto kohë kur gazetaria është ‘liberalizuar’ mund të bëhen të vjetër brenda pak muajsh. Por kjo fatkeqësisht nuk do të thotë se janë bërë më profesionistë. Nuk kam ndërmend aspak të bëj krahasime me çfarë ofrohej dikur nga redaksitë për gazetarët dhe çfarë ofronin gazetarët për redaksitë me kushtet e sotme. As të bëj krahasim mes lirisë së sotme për të folur krejt pa përgjegjësi, me të dikurshmin kujdes në çdo fjalë, jo vetëm pse të kthente redaktorja shkrimin pesë herë, por se të nesërmen e gjeje derën e redaksisë të zënë nga njerëzit që kishe guxuar të përmendje. Nuk i bëj krahasimet, sepse mendoj se çdo kohë ka të mirat, benefitet dhe të këqijat e saj në fushën tonë. Por ama do të këmbëngulja përherë, jo në rolin e profesoreshës, por të një gazetareje që e adhuron profesionin e saj dhe është mirënjohëse kundrejt çdokujt që ka dhënë sadopak në këtë profesion: Tek respekti ndaj punës së gjithsecilit, brenda dhe jashtë fushës sonë, e mbi të gjitha të mos harrojmë asnjë moment se gazetarët janë në shërbim të publikut, jo të vetes. Sepse mund të jesh gazetar i ri në moshë, por i vjetruar në profesion.
