E rrëmbyer nga mafia shqiptare dhe e detyruar të prostituonte në Itali, ajo ishte kthyer në pikë referimi në luftën kundër trafikimit të qenieve njerëzore. Ajo u vetëvra pak ditë më parë, pasi u braktis nga vendi që e kishte bindur të luftonte

Ajo ndodhej në Itali që nga viti 1996, kur në moshën 22-vjeçare u rrëmbye në Shqipëri dhe u dërgua përtej Adriatikut me një gomone. Ajo i ishte nënshtruar dhunës seksuale të përsëritur për javë të tëra para se të niste prostitucionin e detyruar nga mafia shqiptare. E skllavëruar dhe e detyruar në prostitucion për katër vite, Adelina Sejdini kishte çuar në arrestimin e 40 trafikantëve të qenieve njerëzore pasi kishte kërkuar ndihmë duke telefonuar 113, në numrin e urgjencës së policisë italiane. Të 40-të përfunduan në burg, me dënime nga 15 deri në 20. vjet.

Prej atij momenti dhe prej gati 20 vitesh Sejdini, e njohur edhe me emrin aktiviste Adelina 113, ka qenë pikë referimi për luftën kundër trafikimit seksual në Itali: ka shkruar libra dhe ka folur disa herë në radio dhe televizion, ka bashkëpunuar me prokurorët, agjensitë ligjzbatuese dhe shoqatat e zonës, ka marrë pjesë në një mori nismash, debatesh dhe fushatash sensibilizuese. Ajo dëshmoi disa herë në Parlament: ndërhyrja më e fundit daton në qershor 2021.

Puna e saj ka bërë të mundur hedhjen e dritës mbi mekanizmat e mafies shqiptare, e cila menaxhon një pjesë të madhe të prostitucionit në rrugë në Itali. Vlerësohet se të paktën 120 mijë gra janë kthyer në skllavëri, të sjella kundër dëshirës së tyre nga Afrika dhe Lindja, Evropa, për një xhiro totale të paktën 4 miliardë euro në vit.

Tani, Sejdini ka vdekur. Ajo i dha fund jetës më 8 nëntor, pasi më 29 tetor tentoi t’i vinte flakën vetes para Ministrisë së Brendshme, si një formë e fundit proteste për gjendjen e dëshpëruar në të cilën ndodhej dhe nga e cila ishte e pamundur të shpëtonte.

Pavarësisht se ishte prej vitesh në Itali dhe pavarësisht angazhimit të saj në emër të të drejtave të grave, Adelina 113 prej vitesh kishte qenë në një harresë ligjore që ia bënte jetën të pamundur.

Vetë ajo, duke komentuar shtrydhjen e lejeve të qëndrimit për arsye humanitare të zbatuara gjatë mandatit të Matteo Salvinit në Ministrinë e Brendshme në dekretin e emigracionit të vitit 2018, kishte parashikuar se do ta kishte më të vështirë të mbante dokumentet në rregull.

“Kam 18 vite në Itali me leje qëndrimi për arsye humanitare si viktimë trafikimi, leje që ka skaduar në prill dhe jam në pritje të rinovimit. Unë jam përkushtuar në vijën e parë, jam rebeluar dhe tani më kanë lënë fantazmë”, denoncoi ajo në atë kohë. “Shteti italian shumë vite më parë më bindi të raportoja, më premtuan mbrojtje, tani të më mbrojë deri në fund”. Apelet e saj ranë në vesh të shurdhër.

Pacientja e kancerit të gjirit jetonte në një banesë që i ishte dhënë nga Curia në Pavia, por asaj iu desh të udhëtonte rregullisht midis Pavias dhe Milanos për të marrë një trajtim që nuk mund ta përballonte. Kishte refuzuar shtetësinë shqiptare për vite me radhë – madje preferoi të ishte pa shtetësi për të mos rrezikuar ndonjëherë të riatdhesohej në një vend ku hakmarrja e njerëzve që ajo ndihmoi të dërgoheshin në burg do ta priste me siguri.

E konsideruar 100% e pavlefshme nga një ekip mjekësh, leja e fundit e qëndrimit, përfshinte gabimisht edhe faktin që ajo kishte një punë. Si ky detaj, ashtu edhe refuzimi i vazhdueshëm për ta konsideruar atë si shtetase italiane, i krijuan probleme të mëdha aktivistes, e cila në fakt u pengua të merrte një banesë publike, përfitime ekonomike, pensione dhe shoqërim që përndryshe do t’i takonte si invalid.

Pas shumë apeleve drejtuar institucioneve, ajo përfundoi në ngërç. “Kam aplikuar për një shtëpi, por tani e ëndërroj. Dokumentet nuk përputhen më. Dhe nuk pranoj dot shtetësinë shqiptare. Që në momentin që më kanë shkruar, kam makthe. Më e mira do të ishte të vrisja veten”, tha ajo pak ditë më parë./rollingstone.it