Çdo vit, shumë njerëz zhvillojnë një formë të paralizës së fytyrës nga një sërë shkaqesh.

Humbja e kontrollit të fytyrës dhe shprehja që vijon mund të sjellin ndonjëherë ndjenjë shkatërruese, depresion dhe ankth, tregon një studim i ri. Kjo duket veçanërisht e vërtetë për njerëzit, paraliza e fytyrës së të cilëve erdhi më vonë në jetë, në vend se nga lindja, vunë në dukje studiuesit. Ekzistojnë një numër kushtesh që mund të shkaktojnë paralizë të fytyrës. Disa janë kongjenitale, ose të pranishme gjatë lindjes. Të tjerët fitohen më vonë në jetë. Një shkak i zakonshëm i paralizës së fytyrës është goditja.

“Ne ishim të interesuar për faktorët psikosocialë që njerëzit me paralizë të fytyrës mund të përjetojnë, dhe nëse do të kishte dallime në njerëzit e lindur me një gjendje krahasuar me njerëzit që fituan paralizën e fytyrës,” tha autori i studimit Kathleen Bogart. Ajo është drejtore e Laboratorit të Aftësisë së Kufizuar dhe Ndërveprimit Social në Universitetin Shtetëror të Oregon. “Kur pamë parashikuesit kryesorë të depresionit dhe ankthit, stigma ishte ajo kryesore. Shumë nga këto kushte duken të njëjta nga jashtë, por pjesa e stigmës nuk ndryshon,” tha Bogart. Ajo tha se çuditërisht ka pak vetëdije të publikut për paralizën e fytyrës. Dhe ndonjëherë paraliza mund të mos jetë e lehtë për tu njohur.

“Fytyrat e njerëzve mund të mos jenë ekspresive, ose shprehjet e tyre mund të jenë të pazakonta. Buzëqeshja mund të duket si një zhurmë,” shpjegoi Bogart. Kushtet kongjenitale, siç është sindroma Moebius ose trauma e lindjes, mund të shkaktojnë paralizë të fytyrës. Lëndime ose kushte si paraliza e Bell mund të shkaktojnë paralizë të fituar të fytyrës. Paraliza e fituar është më e zakonshme. Studiuesit vëzhguan 112 persona me paralizë kongjenitale të lindur të fytyrës dhe 434 persona me paralizë të fituar të fytyrës. Vullnetarët erdhën nga 37 vende të ndryshme, por shumica e tyre ishin nga Shtetet e Bashkuara. Mosha mesatare ishte 45 vjeç. Të dy grupet kishin nivele më të larta depresioni dhe ankthi se popullsia e përgjithshme. Ata me paralizë të fituar të fytyrës kishin nivelet më të larta të depresionit dhe ankthit, zbuloi studimi.
Çfarë  mund të jete me e vështirë për ata me paralizë të fituar?

Bogart tha që është e mundur që njerëzit me paralizë kongjenitale mund të kenë zhvilluar sjellje adaptive ose kompensuese. Në mënyrë tipike, fëmijët mësojnë që në moshë të re të përdorin shprehjet si një formë të komunikimit joverbal. Meqenëse nuk ishte një mundësi për fëmijët me paralizë të fytyrës, ata gjetën mënyra të tjera për të komunikuar. Ajo e krahasoi atë me mënyrën se si fëmijët e vegjël shpesh janë të aftë në mësimin e gjuhëve të reja, ndërsa të rriturit duket se luftojnë më shumë.

“Nëse nuk hasni një gjuhë kur jeni midis 1 dhe 3, është më e vështirë më vonë të mësoni një gjuhë të re. E njëjta gjë mund të ndodhë me emocione joverbale,” tha Bogart. Brittany LeMonda, një neuropsikologe e moshuar në Spitalin Lenox Hill në Neë York City, nuk ishte pjesë e studimit, por shqyrtoi gjetjet. Ajo tha se ka kuptim që “dikush i lindur me këtë lloj prezantimi neurologjik do të mësonte të rregullonte dhe të zhvillonte marrëdhëniet e tyre shoqërore. Por nëse nuk e ke atë aftësi, dhe e përjeton paralizën e fytyrës më vonë në jetë, do të ishte më sfiduese për të mësuar si të akomodoheni “.

LeMonda vuri në dukje se shoqëria është aq e përqendruar në bukurinë kozmetike dhe paraqitjet e jashtme, saqë marrja e paralizës më vonë në jetë mund të bëjë që dikush të ndjehet më i vetëdijshëm, sikur njerëzit po i shikojnë ato edhe nëse nuk janë ashtu. Ajo rekomandoi që kushdo që ka probleme me paralizën e fytyrës të kërkojë një grup mbështetës sepse është e dobishme të bisedoni me njerëz që kanë trajtuar të njëjtat shqetësime. LeMonda tha se është gjithashtu e dobishme të flisni me një terapist, i cili mund të ofrojë mjete për të përballuar. Bogart shtoi, “është natyrë njerëzore të vësh re ndryshime, por më shumë tolerancë ndaj diversitetit në shprehjet e fytyrës dhe pamje është e rëndësishme. Njerëzit me paralizë të fytyrës nuk janë të trishtuar dhe të shqetësuar sepse kanë paralizë . Ata janë të trishtuar dhe të shqetësuar për shkak të mënyrës si reagon shoqëria ndaj tyre “.

Studimi u botua kohët e fundit në Psikologjinë e Shëndetit.