Shpesh ndodh që të fokusohemi aq shumë në gjërat që nuk i kemi, saqë harrojmë atë që kemi. Kjo është në fakt një mënyrë për t’u fokusuar në të metat tona dhe pengesat që na pengojnë të jemi vetvetja jonë ideale. Ne po e shtyjmë lumturinë tonë përballë zhgënjimit që nuk jemi ata që duam të jemi. Por ndonjëherë, nëse guxojmë të thyejmë paragjykimet tona dhe të hapim zemrat tona, ka njerëz që, pavarësisht nga raca, klasa shoqërore apo mosha, mund të na tregojnë jo vetëm virtytet tona, por edhe sa të vlefshëm jemi për botën.

“Bright Side” ju sjell historitë e Kontit Philippe Pozzo di Borgo dhe Abdel Yasmin Sellou, 2 burra që ndiheshin të paaftë për të ecur përpara, por miqësia e të cilëve mposhti klasat shoqërore, ndryshoi jetën e tyre dhe frymëzoi një film.

Kush është Philippe Pozzo di Borgo?

Philippe Pozzo di Borgo është një kont francez, biznesmen dhe pronar i një hoteli të rëndësishëm. Djali i një Duke, ai u rrit në një familje të pasur me të gjitha lukset dhe komoditetet që e lejuan të studionte, të martohej dhe të kishte punë të rëndësishme, si menaxher i Mowt & Chandon. Me një të ardhme premtuese, jeta e Philippe ishte e lakmueshme; megjithatë, në vitin 1993, ai pësoi një aksident me paragliding që e la në një gjendje tetraplegjie.

Në pamundësi për të lëvizur vetë dhe me gruan e tij që më pas vuante nga kanceri, Philippe hyri në një gjendje depresioni që e bëri atë të bënte një përpjekje të pasuksesshme për t’i marrë jetën. Për të, trishtimi “ishte i padurueshëm, sepse unë e kisha gjithmonë kontrollin dhe papritmas mbeta i varur nga të gjithë, veçanërisht nga një grua që ishte e sëmurë”.

Sfondi i Abdel Yasmin Sellou konfirmoi se ai ishte larg të qenit punonjës i muajit

Abdel mund të jetë lloji i personit për të cilin do të mendoni dy herë, ndoshta 3 herë përpara se të punësoheni. Ai jetoi fëmijërinë e tij në një familje me kushte modeste me 8 vëllezër e motra, duke zhvilluar një personalitet impulsiv dhe një temperament shumë të keq. Në moshën 10-vjeçare iu desh të shkonte në Paris për të jetuar me të afërmit që mund të kujdeseshin për të dhe në moshën 16-vjeçare u përjashtua nga shkolla sepse vidhte nga shokët e klasës. Jo të korrigjohej, në moshën 18-vjeçare, ai shkoi në burg për herë të parë për vjedhjen e kamerave nga turistët. Me veprime të tilla të dyshimta në një moshë kaq të re, e ardhmja e Abdelit ishte e zymtë. Por nëse kishte një gjë që e bënte atë të veçantë si person, ishte karizma e tij që i mahniti dhe i bëri të dashur të tjerët që në momentin e parë që e takuan.

Ndërsa vuante një vit e gjysmë burg, atij iu dha mundësia të dilte pas 10 muajsh nëse rifutej në shoqëri duke ndjekur kurse mekanike. Fatkeqësisht, ai e kuptoi se nuk i pëlqente mekanika dhe duhej të kërkonte një punë të shpejtë, sido që të ishte, për sa kohë që e pengonte të kthehej në burg. Kështu ai përfundoi duke aplikuar për një punë si kujdestar për një aristokrat dhe tetraplegjik milioner dhe gruan e tij të sëmurë. Ai nuk e dinte që puna do t’i ndryshonte jetën.

Punësimi i tij ishte ideja më e keqe në botë, por ajo solli rezultatet më të mira

Pasi lexojnë për familjen e pasur të Philippe dhe edukimin e tij të mirë, disa njerëz mund të pyesin pse dikush, aq i rafinuar sa ai, do të punësonte dikë si Abdel. Fillimisht, Philippe, gjatë gjithë jetës së tij të punës, kishte kryer shumë intervista pune dhe kishte parë te Abdel një punonjës me potencial përtej pamjes së tij si djalë i keq. “Atij nuk i vinte keq për mua. Ai ishte i pandershëm, i pacipë dhe kishte një sens humori të egër. Papritur zbulova se po e shijoja përsëri jetën,” tha Philippe duke justifikuar vendimin e tij.

Philippe dhe Abdel shpesh bënin shaka, si për shembull të tërhiqeshin nga policia për tejkalim shpejtësie dhe t’i bindnin se po nxitonin për në spital. Siç tha Phillipe, “Më duhej të kthehesha në rrugën e duhur. Mëshira është gjëja e fundit që ju nevojitet. Mëshira është e pashpresë. Mëshira është ajo që dikush të jep sepse ka frikë të kujdeset për ty.” Ai gjithashtu ndjeu se Abdel ishte personi i përsosur për të dhe tha: “Nuk më intereson që ai është jashtë burgut. Unë kisha nevojë për të. Dhe ai u bë mik më pas.”

Dallimet e tyre i bashkuan kur zbuluan se të dy kishin nevojë për shërim

Abdel solli humor të mirë, spontanitet dhe përulësi, të cilat bien në kundërshtim të madh me normat e mirësjelljes me të cilat ishte mësuar Philippe. Por pak nga pak, Philippe u shërua nga depresioni falë kësaj. “Ai më trajtoi mua ashtu siç duhej të trajtohesha,” tha konti. Abdel, me kujdesin e tij jo-ortodoks, ishte në gjendje të bënte vrap në shoqërinë e Philippe dhe të varej në karrigen e tij me rrota për të krijuar situata të rritjes së adrenalinës duke vozitur jashtë kufijve të shpejtësisë me Philippe si bashkë-drejtues, për shembull. Këto situata jashtëzakonisht të çmendura i dhanë sërish Philippe-it gëzimin e jetës dhe thyen monotoninë e rutinës së tij.

Një miqësi që i shpëtoi dhe preku shumë zemra

Abdel u shpreh se si ishte përpara se të bëheshin miq: “Ne ishim 2 njerëz të dëshpëruar që kërkonim një rrugëdalje; pasaniku i çmendur nga pikëllimi për vdekjen e gruas së tij dhe gangsteri i ri sapo doli nga burgu që donte t’i hidhte në erë të gjitha. 2 të dëbuar që mbështesin njëri-tjetrin.” Dhe pas 10 vitesh shoqëri dhe mësim të ndërsjellë, në vitin 2003, rrugët e tyre u ndanë gjatë një udhëtimi në Marok, ku të dy gjetën partnerë. “Abdel dhe unë e përfunduam bashkëpunimin tonë kur të dy gjetëm shpirtrat tanë binjakë”, shpjegoi Philippe, duke shtuar se koha e tyre së bashku, si një histori që shpaloset në mënyrën më të mirë, përfundoi “pa trishtim apo vështirësi”.

Philippe u martua me një grua muslimane, kështu që u transferua në atdheun e gruas së tij për të krijuar një familje me të. Abdel gjithashtu u martua pothuajse në të njëjtën kohë dhe tani drejton një fermë pulash në Algjeri dhe ka 3 fëmijë që e quajnë Philippe xhaxhain e tyre. “Më parë, ai as që do të më kishte pyetur për t’u vendosur,” tha Abdel.

Abdel shkroi ‘You Have Changed My Life’, dhe Philippe shkroi ‘Untouchable’, emri që frymëzoi filmin francez bazuar në marrëdhënien e tyre.

Në ditët e sotme, Abdel udhëton herë pas here në Marok për të vizituar mikun e tij, Philippe, dhe kur ata nuk e shohin njëri-tjetrin personalisht, Philippe është ai që e thërret për të dëgjuar për aventurat dhe ndodhitë e tij të çuditshme. Të dyja tregojnë se njeriu më i pasur ose më i përulur mund të jetojë nëpër fatkeqësi të mëdha. Por, ashtu si problemet nuk bëjnë dallim mes klasave, as miqësia dhe as dashuria. Dhe edhe kur ndiejmë se po biem, ka gjithmonë një dorë ndihmëse që mund të na ftojë të dalim nga zona jonë e rehatisë për të tejkaluar veten.