Rezistenca antibiotike është një kërcënim i shfaqur për shëndetin publik. Nëse arsenali i antibiotikëve efektiv zvogëlohet, trajtimi i infeksionit bëhet më i vështirë. Dituria konvencionale ka kohë që mendon se ndalimi i një kursi të antibiotikëve herët mund të jetë një shkak kryesor i rezistencës ndaj antibiotikëve. Por a mbështetet vërtet nga provat?

Sipas një studimi të ri në BMJ, përgjigjja është jo.

Nocioni që një kurs më i gjatë i antibiotikëve parandalon rezistencën filloi herët në epokën e antibiotikut, kur mjekët zbuluan se pacientët me infeksione të gjakut stafilokoksik dhe tuberkulozit u larguan pas kurseve të shkurtra të antibiotikut. Sot, ne e dimë se pacientët me infeksione të rrjedhës së gjakut mund të kërkojnë disa javë antibiotikë për kurim, dhe ata me tuberkuloz aktiv që u duhen shumë muaj me shumë antibiotikë. Por këta pacientë nuk janë përfaqësues të shumicës së njerëzve që marrin sot antibiotikë.

Në fakt, gjatësia optimale e trajtimit në shumë infeksione të zakonshme nuk është studiuar mirë dhe mund të jetë më shumë se pak arbitrare. Një mjek i sëmundjeve infektive ka sugjeruar, disi satirisht, që shumica e rregullave  aktuale për administrimin e antibiotikëve kanë të bëjnë më shumë me numrin e ditëve në javë sesa ato me prova të fuqishme shkencore.

Autorët e studimit rishikuan të dhënat për gjatësinë e terapisë në disa infeksione të zakonshme, të tilla si fyti , celuliti (infeksione të lëkurës dhe indeve të buta) dhe pneumonia. Në shumicën e kushteve, kurset më të shkurtër të terapisë rezultuan në nivele kurimi që ishin të njëjta me kohëzgjatjet më të gjata të antibiotikëve. Ekzistonte një përjashtim i dukshëm: fëmijët me infeksione të veshit të mesëm (otitis media) kishin nivele më të larta shërimi me dhjetë ditë antibiotikë, krahasuar me pesë ditë. Në disa nga studimet, mjekët panë rrezikun e baktereve rezistente ndaj antibiotikëve në trup pas terapisë me antibiotikë. Në krahasim me ata që morën kurse më të gjatë të antibiotikëve, pacientët që morën më pak antibiotikë kishin ose të njëjtin ose një rrezik pak më të ulët për t’u kolonizuar nga bakteret rezistente ndaj antibiotikëve.

Mjekët po studiojnë mjete të reja klinike për të ndihmuar në kufizimin e përdorimit të panevojshëm të antibiotikëve. Një nga këto është një test gjaku i quajtur procalcitonin. Nivelet e rritjes së procalcitoninës në pacientët me infeksione serioze bakteriale. Në pacientët me infeksione virale, të cilët nuk i përgjigjen antibiotikëve, nivelet e procalcitoninës shtypen. Aktualisht, nivelet e procalcitoninës përdoren në ambientin spitalor për të ndihmuar në vendosjen nëse pacientët me COPD (sëmundje pulmonare obstruktive kronike) ose pneumoni ka të ngjarë të kenë nevojë për antibiotikë apo jo. Procalcitonin gjithashtu mund të jetë i dobishëm si një provë për të përcaktuar nëse pacientët kanë nevojë për antibiotikë ose jo.

Edhe pse shumë infeksione mund të rezultojnë mirë me përdorimin minimal ose jo të antibiotikëve, disa infeksione serioze padyshim kërkojnë antibiotikë afatgjatë. Kjo është veçanërisht e vërtetë për infeksionet që çojnë në spitalizime, të tilla si rrjedhjet e gjakut dhe infeksionet e kockave.