Shqipëria, facoletë e përdorur !

Koment nga Erjon Saliasi

Të kesh shpresë do të thotë që në atdheun tënd të shikosh nga e shkuara, të vëresh që e tashmja është më e mirë dhe të pandehësh se e ardhmja do jetë edhe më mirë. E në mos qoftë e ardhmja më e mirë të punosh për ta bërë më të mirë. 

Sot, me ardhjen e çdo dite të re, shikimi mbetet nga e shkuara. Kjo, jo se e shkuara ishte më e mirë. Në aq kohë sa mbaj mend unë, cdo kohë ka qenë e keqe. Po pse kjo nostalgji për të shkuarën?

Mbase ka pak Piterpanizëm në k’të mes.

Ju kujtohet ai Piter Pani që mbeti fëmijë besoj. Ja pra, shikimi mbetet nga e shkuara, në kohën kur ishim fëmijë. Aq fëmijë sa nuk krahasonim ditët. Nuk vrisnim mendjen a ka shpresë në të ardhmen. Kishim prindërit, le të mendonin ata. Piteri jetonte në ishullin e kurrkundit me fëmijë të tjerë, jetimë, fëmijë të humbur. S’e vrisnin mendjen për ushqim se mjaft ta imagjinonin dhe u bëhej realitet mbi tryezë. 

Sot, hidhi sytë nga të duash. Nuk ka shpresë.

Dje ishte keq. Sot më keq. Nesër?

Madje sot jemi ne prindërit. Prindërit tanë s’bënë gjë (kush i la të bënin gjë se, ç’e do, ishin të drejtë). Po edhe ne si prindër asgjë s’do bëjmë, edhe ne të drejtë jemi. ndaj s’na lë njeri të punojmë e ta bëjmë atdheun vendshprese.

Ndaj më mirë të bëhemi dhe një herë fëmijë, por jo si Piteri. Të bëhëmi fëmijë e të kërkojmë prindër të tjerë. Ndonjë prind andej nga Evropa, Amerika, jashtë shtetit. Andej do mësojmë të rritemi.

Andej do mësojmë të rrisim edhe fëmijët tanë që të mos bëjnë gabimet tona. 

Shqipërinë t’ua lëmë atyre pak femijeve që i kanë baballarët e fortë, jo si tanët të butë e të drejtë.

T’ua lëmë të rriturve fëmijë që s’vrasin mendjen për të ardhmen, sepse ata mjaft ta imagjinojnë dicka dhe u bëhet e vërtetë. 

Një ditë duke folur me miq në kafe, s’u habita nga fjalët që më dolën nga goja kur thashë që do kishte qenë më mirë t’na kishin pushtuar, italianët për shembull.

S’u habita që ndjenjen e atdhedashurisë e flaka ashtu si facoletë të përdorur./ Podiumi.com