Puna e palodhur e gazetarisë nuk përkthehet gjithmonë lehtësisht në ekran, një problem i zmadhuar teksa dyert e përplasura në fytyra është zëvendësuar nga mbyllja e celularit dhe tekstet e injoruara. Megjithatë, “She Said” i bashkohet një tradite të gjatë filmash rreth gazetarëve të rreptë që ekspozojnë padrejtësinë dhe në këtë rast ndihmojnë në krijimin e një lëvizjeje gjithëpërfshirëse.

Filmi është përshtatur nga libri i reporterëve të New York Times, Megan Twohey dhe Jodi Kantor, gjë që mund të shpjegojë pse vepra e Ronan Farrow përmendet, por ka ndryshuar dukshëm. Jo vetëm që Farrow arriti atje i pari, por ai duhej të merrej me menaxhimin e NBC News përpara se të publikonte përfundimisht në New Yorker. Është një kujtesë e mprehtë për të kujtuar se kush po e tregon historinë.

Duke e lënë mënjanë këtë, zemra e “She Said”, e cila fillon me Twohey (Carey Mulligan) duke raportuar për Donald Trump, përqendrohet në bashkëpunimin e saj me Kantor (Zoe Kazan) për të nxjerrë në pah sjelljen grabitqare të Harvey Weinstein. Ndërsa vetë gazetarët nuk shfaqin shumë personalitet, filmi gumëzhin me frikën e grave që folën, shpesh pas shumë nxitjesh, përgjërimesh dhe kërkimesh shpirtërore.

Fituesi i Oskarit “Spotlight” është shembulli më i fundit i këtij zhanri të veçantë, por “She Said” i detyrohet një borxh më të madh “All the President’s Men”, vetëm me një këndvështrim të përqendruar te femra në krahasim me takimet editoriale të mbushura me Djem të bardhë me këmisha të bardha. Të dy reporterët tregohen gjithashtu duke u përpjekur të balancojnë jetën e tyre në shtëpi me natyrën gjithëpërfshirëse të punës, duke ilustruar të gjitha ato telefonata në fundjavë dhe fluturime avioni që shkurtojnë kohën e familjes.

Duke punuar nga një skenar i Rebecca Lenkiewicz, regjisorja Maria Schrader ka zgjedhur të mos tregojë Weinstein përveç një paraqitjeje të paqartë, por prania e tij ndihet përmes kasetës audio dhe telefonatave. Fakti që gjyqi i tij i dytë që po zhvillohet aktualisht në Los Anxhelos e shton afatin kohor të publikimit të filmit, por është një vendim i duhur që e mban fokusin drejtpërsëdrejti te gazetarët dhe ata të viktimave.

Lista e fundit përfshin veçanërisht Ashley Judd, e cila portretizon veten, dhe rikthime që tregojnë pasojat e sulmeve të supozuara pa u futur brenda dhomës. Përgjatë, ekziston një ndjenjë e dukshme e mënyrës se si u përdorën marrëveshjet e moszbulimit, marrëveshjet dhe mjetet e tjera të shtrëngimit për të heshtur akuzuesit e mundshëm, duke i lejuar manjatit të Hollivudit të vazhdojë të veprojë pa u ndëshkuar. (Producentët e filmit përfshijnë Brad Pitt, i cili ka folur për përballjen me Weinstein kur ai ishte në lidhje me Gwyneth Paltrow.)

Tregimi i rrëfimeve ka një cilësi të detyrueshme që zbeh portretizimin e reporterëve dhe “She Saaid” nuk sjell shumë që është dalluese për prezantimin e punës së brendshme të Times. Patricia Clarkson dhe Andre Braugher, si redaktorë Rebecca Corbett dhe Dean Baquet, respektivisht, më së shumti janë të detyruar t’i thonë dyshes trima që të vazhdojnë të raportojnë dhe të përpiqen të bëjnë dikë që të flasë pa pushim.

Në një farë kuptimi, filmi është një tjetër prej atyre titujve që nxjerr një pjesë të madhe të rezonancës së tij nga zvarritja e mbylljes, duke ofruar një kujtesë të asaj që lëvizja #MeToo ka arritur që kur Twohey dhe Kantor shpërthyen historinë e Weinstein në 2017.

Në një kohë kur gazetaria është shpesh nën rrethim, ka vlerë të shfaqë cilësitë e saj më fisnike dhe aspiratat më të larta.