Unë jetoja në Londër në vitin 2001 dhe sapo kisha përfunduar tezën time të masterit mbi artin feminist të performancës. E kisha lënë kopjen e printuar në banesën e marrë me qira të të dashurit tim të ri dhe isha rrugës për ta marrë dhe ta dorëzoja.

Apartamenti që i dashuri im sapo kishte marrë me qira me dy vajza të reja ishte në Londrën perëndimore, në krye të një ndërtese të vjetër me një shkallë spirale dhe një ashensor. Ndërsa iu afrova derës me çelësin në xhep, një i panjohur më kërkoi pak ujë. Ai u shfaq në dukje nga hiçi, dhe unë dola blof pasi humba çelësin dhe pastaj i ofrova një shishe me ujë që kisha në çantë. Ai dukej i kënaqur dhe u kthye mbrapsht për t’u larguar.

Tentova të hyja sa më shpejt në banesë, por ndërsa çelësi hyri në bravë, ndjeva çelikun e ftohtë të një thike në fyt. Duke supozuar se ai do të vidhte gjëra, bëra një skanim të shpejtë të dhomës ndërsa më futi brenda: ishte një stereo, ndoshta një laptop ose dy lart tij. Asgjë që nuk mund të zëvendësohej. Por më pas ai më shtyu në tokë dhe filloi të më mbulonte kokën, duke ma lidhur më një copë lecke dhe përsëriste fjalën“mbylle” ndërsa unë protestoja. Ndërsa më tërhiqte në këmbë me thikën në fyt, ai tha se nuk do të më lëndonte nëse do të bëja atë që donte ai. Ne filluam të ecim nëpër shkallë, aty kuptova që nuk bëhej fjalë për grabitje. Ashtu e qetë më kapi një panik i brendshëm

Më vonë, me rrobat e mia të bëra grumbull dhe fytyrën ende të mbuluar, u bashkova në radhën e njerëzve që identifikohen si të mbijetuar të përdhunimit. Unë e kisha mësuar edhe aftësinë e shkëputjes nga shoqëria, një bekim dhe një mallkim për mua dhe që nga ai moment psikika ime e thërriste shpesh. Do të përjetoja një ndjesi të pakëndshme “jashtë trupit”, sikur të shikoja botën përmes një tuneli të gjatë, i çorientuar, i mbyllur dhe i distancuar nga shoqëria dhe të gjithë rreth meje.

Besimi im te njerëzit u thye dhe ndjesia ime për qytetin si një vend plot mundësi dhe emocion u zëvendësua nga kërcënimi e një rreziku të mundshëm kudo që shkoja. Gjurmët pas meje u bënë të patolerueshme. Kontrolloja dollapët çdo natë para se të flija kur isha vetëm në shtëpi. Pamja e një thike solli me vete një varg aromash dhe ndjesish të padëshiruara. Trauma e fëmijërisë u rizgjua dhe u komplikua. Trupi im dhe bota rreth meje nuk ishin më të sigurta dhe të parashikueshme. Kisha një dritare të vogël që më tregonte si mund të duket e keqja dhe ajo ndryshoi gjithçka.

Udhëtimi im drejt kthimit të besimit te njerëzit, besimit ndaj vetes dhe besimit të jetës në përgjithësi ishte i ngadaltë dhe jo gjithmonë i qëndrueshëm. “Unë do të të dua pavarësisht kësaj.” më tha i dashuri im. Njëzet vjet më pas, ai tani është burri im dhe babai i tre fëmijëve të mi dhe ishte e vërtetë ajo që tha, ai e bëri dhe e bën.

Fillova gjithashtu të praktikoj joga. Kisha dëgjuar se si mund të ndihmonte bashkimi i trupit dhe mendjes dhe se si mund të ndaheshin ato pas dhunës seksuale. Nuk doja të shfrytëzoja shanset e mia, kështu që shkova në qendrën e komunitetit lokal për ta provuar një seancë. Që në seancën e parë e ndjeva trupin time më të qetë dhe ishte një lehtësim dhe gëzim.
Tani jetoj në Victoria, British Columbia dhe ndërkohë që jeta ime e punës filloi në mësimdhënien e artit, gradualisht nisa të punoj si drejtore e programeve në Yoga Outreach, një organizatë jofitimprurëse me një mision për të zgjeruar aksesin për të bërë programe informuese për të kaluar traumat përmes jogës.

Ne punojmë me objektet e shërbimit social, burgjet, ekipet e shëndetit mendor, qendrat e shërimit ndaj varësive, qendrat komunitare dhe shtëpitë e tranzicionit për gratë dhe fëmijët që kanë përjetuar dhunë. Unë gjithashtu jap mësime për njerëzit që jetojnë me trauma komplekse dhe trajnoj profesionistë për të përdorur jogën si një ndërhyrje klinike të vërtetuar empirikisht për traumat komplekse ose PTSD kronike, rezistente ndaj trajtimit.

Puna ime tani ushqehet nga shpresa që kushdo që dëshiron ka mundësinë të eksplorojë ndjenjën e sigurisë dhe lehtësisë më të madhe në trupat e tyre, gjë që praktika e jogës ka çuar në shërimin tim.

Joga nuk është aspak e vetmja gjë që ia atribuoj shërimin tim. Shërimi është një udhëtim kompleks, i ndikuar nga shumë gjëra. Unë kam privilegjin si një grua e bardhë, e aftë, kam akses në terapi dhe kam dashuri në jetën time. Disa njerëz nuk i kanë këto. Megjithatë, joga më dha aftësinë për t’u ulur me këmbë në tokë kur ndjeva se ishta duke notuar në ujëra të turbullta dhe isha shkëputur nga bota.

Më lejoi të merrja frymë kur duhej të dilja për ajër. Më ka lejuar të ndihem pjesë e kësaj bote atëherë kur dukej sikur gjithçka që dija për të vërtetë m’u kthye përmbysur. Dhe për këtë jam jashtëzakonisht mirënjohëse.