Hajduti i biçikletave që u bë yll i stadiumeve, disa fakte interesante për Zlatan Ibrahimović

Zlatan Ibrahimoviç, hajduti i biçikletave që u bë yll i stadiumeve

Mund të jetë në dekadën e tij të pestë të jetës, por rikthimi i fundit i Zlatan Ibrahimoviç me një gol kundër Udineses dhe një postim festiv në Instagram tregon se sulmuesi suedez është ende në krye. Sekreti i top-sulmuesit, siç tregon ai në autobiografinë e tij me titull “Adrenalina”, është pikërisht adrenalina që e bëri të hakmerrej për gjithë varfërinë e fëmijërisë së tij, për prindërit e tij emigrantë – babanë dhe nënën boshnjake nga Kroacia – për geto-t ku u rrit i detyruar të vidhte biçikleta dhe rroba dhe për racizmin që përjetoi në një moshë më të re. Adrenalina është, siç rrëfen ai, ajo që e shtyn të durojë luftimet e ashpra në fushë, konfliktet e brendshme dhe gjithashtu të vazhdojë edhe më shumë sesa të dorëzohet.

Dashuria për makinat e shpejta

Ndryshe nga futbollistët e tjerë që duan të duken më modestë dhe më të matur duke shfaqur pasurinë, Ibrahimoviç pranon se privimi në fëmijëri e bëri atë të ndiqte një jetë të rehatshme financiare dhe një dashuri për luksin. Megjithatë, ai pranon se ka humbur shumë para në investime të pavlefshme si blerja e pasurive të paluajtshme në Trump Tower, por edhe se shpenzon shumë para për transportin e tij me mjete të shtrenjta.

Ai gjithashtu pranon se udhëton me avionin e tij personal sepse nuk i pëlqen sherri dhe nuk e fsheh dobësinë e tij për shpejtësinë dhe makinat luksoze si Porsche. Në fakt Porsche-n më të shtrenjtë që ka blerë ndonjëherë, një model të limituar të vështirë për t’u gjetur me numrin 1 në dyer, ai nuk hezitoi t’ia jepte Raioles duke i thënë se numri 1. është ai vetë.

Raiola ishte i vetmi që toleroi shpërthimet dhe natyrën e inatosur të suedezit, një tipar të cilin Ibrahimoviç nuk e mohon në librin e tij. Ai thjesht pohon se përpiqet të jetë i drejtë, duke treguar respekt për shokët e skuadrës, por duke mos mohuar se nuk i harroi kurrë të gjithë ata që ishin përpjekur ta dëmtonin dhe se gjithmonë kujdesej t’ua kthente. Është karakteristik se ai priti, siç thotë ai, pesë vite të tëra për t’u hakmarrë ndaj Marco Materazzi-t për goditjet që i kishte bërë në vitin 2005, në ndeshjen mes Juventusit dhe Interit, ndonëse më pas u bë shok skuadre.

Kështu kur u takuan sërish në fushë, këtë herë si kundërshtarë, më 12 nëntor 2010, Ibrahimovic, tashmë lojtar i Milanit dhe me tifozët e Interit që e shanin si tradhtar, nuk e humbi rastin të hakmerret. Ai pranon se qëllimisht e goditi fort Materazzin madje duke e dërguar në spital – pa u penduar as për këtë! Ky është një nga incidentet karakteristike të procesit gjyqësor personal që ai citon në libër.

Mbështetja e tij

Në jetën e paqëndrueshme të Ibrahimoviçit të nervozuar, e cila është shoqëruar me transferime, konflikte dhe momente epike brenda dhe jashtë fushës, ai thotë se e vetmja konstante e tij është familja. Ai pranon se mbështetja e shtëpisë është gruaja e tij, Helena, më e madhe se ai dhe më e pjekur, siç e pranon. Është ajo që kujdeset për fëmijët, për punët praktike dhe gjithashtu për shtëpinë në Suedi, pasi ai vendosi të vazhdojë në Milano në vend që të shkojë diku tjetër pa e pyetur.

Siç thotë ai, ishte atëherë që mendoi me egoizëm “nga frika ime për të ndaluar. E largova momentin e lamtumirës që më tremb gjithnjë e më shumë. Më duhej ta bisedoja me Helenën dhe shikuam së bashku alternativat e ndryshme: hiqni dorë, kthehuni në Suedi, vazhdoni në Milano, shkoni diku tjetër. Në vend të kësaj mendoja vetëm për futbollin që dërgon gjak dhe adrenalinë nëpër venat e mia, që më mbush mushkëritë me ajër, që më bën të ndihem i gjallë, mendova për 80,000 tifozët që do të mbushnin San Siron, stadiumin tim dhe do të më bënin të ndihem si luan në arenë. Por kur djali im thotë “Babi, më mungon”, e gjithë kështjella rrëzohet dhe dikush si unë bëhet përsëri një baba i zakonshëm.”

Kështu i kishte thënë atëherë djali i tij Vincent, të cilin sigurisht e takoi menjëherë në Itali së bashku me djalin tjetër, Maksimilianin, i cili duket se ka trashëguar talentin e të atit. Në të gjithë biografinë e tij, Ibrahimoviç thekson se ndryshe nga futbollistët e tjerë që mburren me pushtimet e tyre femërore, e vetmja gjë që i interesonte ishte gruaja e tij, edhe nëse Silvio Berlusconi, siç thotë ai, gjithmonë përpiqej t’i afronte qenie të ndryshme eterike