Poezi nga Bilal Xhaferri

MBREMJE
Perëndim’ i purpurt shuhet përmbi dhe.
Larg, ylli i mbrëmjes digjet si fener.
Ndanë rrugës hapen shtigje me marrë,
në rrugë kalon reparti im xhenier.
Dredhon në të përpjetën, buzë lumit,
kjo rrugë e largët, rrugë e humbur mali.
maretë me vath të kuq, si gurë rubini,
në ëndrra i përkund puhi e zallit.
Përkund puhiza me mare
dhe pluhurin e rrugës hedh mbi ne.
Dhe ëndrra rinie era zgjon,
dhe djersa sipër ëndrrave kullon.
Çdo bulëz djerse më duket si një yll
në qiellin e kulluar pa kufi
dhe qielli i lart më duket si pasqyrë,
ku shoh fytyrën tënde Shqipëri
Eja trishtim
Eja, trishtim ,
eja me hapa fletesh qe bien nga deget,
eja me hapa shiu qe keputet nga fletet…
Eja trishtim ,
eja me hapa tingujsh qe dridhen ne mbremje,
eja me hapa zemrash qe rrahin me dhimbje…
Eja , trishtim,
o preher i embel qe nuk me braktise kurre,
o strehe e qetesise sime,
o enderrime te mia,
o gji i shpreses sime.
Eja , trishtim,
trishtim ,
eja.
RINIA IME
Nuk më vrapoi rinia
duke gjurmuar pulpët si shishe shampanje.
nuk m’u verbua rinia
pas ngjarjeve të fustaneve.
nuk m’u mbyll rinia
në parantezat e qepallave
të ndonjë vajze sentimentale.
rinia ime zgjodhi një tjetër drejtim,
zgjodhi të tjera ngjyra,
duke gjurmuar një dashuri të madhe,
duke kërkuar një lumturi të madhe,
si në një aksion të pandërprerë,
nga kantieri në kantier,
nga ferma në fermë,
nga miniera në minierë;
rrugëve të atdheut.
Ajo mbarti të gjtiha ngjyrat e baltrave
dhe tani e shoh tek digjet
kurorë sipër dheut,
si një ylber i pjellë nga mitra
e shtrëngatave.
Nate Çame
Ndali çapin kopeja e ulqve
Në errësirën e thinjur me flokë bore.
Ndali çapin pranë staneve të heshtura
Kopeja e egër e pyjeve çame.
S’dëgjohen të lehura, s’dëgjohen blegërima,
Nuk duken më zjarret ku dremitin çobenët.
Vetëm deti rreh bregdetin me dallgë pa pushuar,
Vetëm hëna porsi dele e ndarë nga kopeja
Nëpër shtigjet e reve baret e vetmuar.
Ndali çapin kopeja e ulqve
Dhe përgjon e uritur në errësirën thinjoshe.
Ku ini ju çobenë me gunat e bardha?
Ku i kini delet që blegërinin kullotave?
Ku i kini qiprat, ku këmborët si këmbana?
Ku i kini qent e staneve që ulurinin si luanë?
Murrot, balot, gudot – armiqtë tanë të vjetër?
Ku janë që t’u tregojnë me çatallet e hekurt
Se si në shesh të luftës luftohet për jetën?
Hesht në errësirë Çamëria shkretëtirë,
vetëm dallga rreh parreshtur shkëmbenjtë kryeulur
Dhe jehona e saj e gjerë nëpër natën joniane
Përzihet me ulurimen e ulqve të uritur.
PEGASIT
Nga qielli mos u ul Pegas për mua,
e bëj më këmbë unë rrugën.
Hapësirat e pamatura i dua,
po dua sa më pranë të jem me tokën.
Pas trokëllimës tënde qiellore
poetët le të thurrin vargje-ar,
unë jam këmbësor i rrugëve tokësore,
i rrugëve tokësore këngëtar.
Nga qielli, pra, mos zbrit Pegas për mua,
e bëj më këmbë unë rrugën.
Hapësirat e pamatura i dua
po më merren mendtë kur s’ndiej nën këmbë tokën.