Mix
Pallati 176 asnjëherë nuk e humbet shijen
Në kohën kur Adelina Balashi krijoi ‘Pallatin 176’, ajo ishte duke kryer një kurs specializimi për skenaristë, ku ishte e vetmja femër mes 20 pjesëmarrëseve. Komedia është paraqitur prej saj si temë diplome, ndërsa më vonë u pranua nga Teatri Kombëtar. Megjithatë duke parë teatrin, është e vështirë të dallohet në është shkruar nga një burrë apo nga një grua. Ky është edhe një ndër ‘ligjet’ e feminizmit; gjinia e artistit nuk është aspak e rëndësishme përsa vepra është e arrirë.
Jovani mund të jetë një ndër të paktat personazhe meshkuj në historinë e teatrit shqiptar, që nuk është i veshur me atë petkun e ‘guximtarit’, të patremburit dhe punëtorit. E shoqja, Marjeta, e kritikon çdo ditë për mungesën e ndershmërisë dhe guximit për t’i thënë gjërat hapur.
Jovan Bregu është një ndër personazhet më të spikatura të teatrit shqiptar, e realizuar me shumë mjeshtëri nga aktori Roland Trebicka. E një ndër skenat më të famshme të Pallatit 176 është ajo ku, teto Rita (aktorja e madhe Violeta Manushi), kushërira e Jovanit, i dikton atij letrën që do t’i bënte gjërat ‘çorap’, duke krijuar shumë situata humori. Ndërsa linja kryesore e historisë është dashuria mes Fredit dhe Elsës; por është Elsa ajo së cilës i duhet t’i vihet botës kundër për ndjenjat e saj.
Është ajo që këmbëngul të fejohen, dhe për të arritur atë që dëshiron, përballet vetë më familjen që nuk e lejon të fejohet me djalin e një punëtori të thjeshtë (Krushqi me Jovan Bregun?!!) dhe po ashtu, shkon vetë të flasë me Sandrin kur prindërit i thonë se i ka kërkuar dorën. Personazhi i mishëruar nga Eva Alikaj nuk ka frikë nga asgjë.
E mbani mend skenën kur Elsa pasi lexon letrën anonime, shkon me vrap tek Sandri për t’i bërë të qartë se nuk e do? Sigurisht. Sepse këtu thuhet edhe batuta e famshme ‘Ti Irena mos qaj. Ti tjetra qaj, plas!’. Por Elsa nuk e vret mendjen sepse gjithçka i duhet është të vërë pikat mbi i, e jo të ndihet e përkëdhelur nga çdo mashkull.
Është një nga ato shfaqje shqiptare me të cilat jemi rritur. E kemi parë me dhjetëra herë, por Pallati 176 duket se asnjëherë nuk e humbet shijen. Përkundrazi; sa herë që e shohim, kuptojmë diçka të re nga çdo batutë e Jovan Bregut, Sandër ‘mafishes’, Elsës, teto Ritës, Fredit, Perikliut apo Lirisë.
Pallati 176 është një nga ato komedi të pakta të skenës shqiptare, shkruar me një çiltërsi dhe liri të atillë sa kur e sheh, as nuk të bie në mend se është shfaqur në 1986-ën, kur sistemi diktatorial ishte ende në fuqi. Satira dhe vërtetësia ndërthuren aq natyrshëm në këtë vepër skenike, sa është e vështirë të mos e gjejmë veten tek ndonjëri prej personazheve.
Përveç vlerës që ka nga ana artistike, Pallati 176 mbart edhe një sërë elementësh feministë, si pak shfaqje shqiptare. Edhe pse komunizmi propagandonte lirinë e femrës në fusha të jetës si puna në fabrika, pjesëmarrja në aksione etj., Pallati 176 duket se është mbrujtur që në thelb me një frymë feministe. Me një frymë përtej barazisë së thjeshtë gjinore.
Duhet të jeni i kyçur në mënyrë që të mund të lini një koment Kyçu