Pneumonia limfoide intersticiale është një sëmundje jo e zakonshme e mushkërive, në të cilën limfocitet e pjekura (një lloj qelizë e bardhë e gjakut) grumbullohen në qeset e ajrit të mushkërive (alveolat).

Njerëzit zakonisht kolliten dhe kanë vështirësi në frymëmarrje.

Diagnostifikimi kërkon rrezet e gjoksit, tomografinë e llogaritur, testet e funksionit pulmonar dhe shpesh bronkoskopinë, biopsinë ose të dyja.

Trajtimi përfshin kortikosteroide, imunosupresantë ose të dy.

Pneumonia intersticiale limfoide është një formë e pneumonisë intersticiale idiopatike. Mund të ndodhë te fëmijët, zakonisht ata të infektuar me virusin e imunitetit të njeriut (HIV).

Pneumonia limfoide intersticiale gjithashtu mund të ndodhë tek të rriturit, shpesh në ato me çrregullime autoimune siç janë çrregullimet e qelizave plazmatike, sindroma Sjögren, tiroiditi Hashimoto, artriti reumatoid dhe eritematozi sistemor i lupusit. Gratë dhe vajzat preken më shpesh. Mosha mesatare e të rriturve të prekur është 54.

• Simptomat

Fëmijët zhvillojnë kollë dhe aftësi të zvogëluar për të ushtruar, dhe ata mund të mos rriten dhe të marrin peshë. Të rriturit zhvillojnë vështirësi në frymëmarrje dhe kollë me muaj ose, në disa raste, me vite.

Simptomat më pak të zakonshme përfshijnë humbjen e peshës, ethe, dhimbje në nyje dhe djersitje gjatë natës.

• Diagnoza

Rreze X dhe tomografia e kompjuterizuar.

Diagnostifikimi kërkon rrezet e gjoksit, tomografinë e kompjuterizuar (CT) dhe testimin e funksionit pulmonar.

Testet e funksionit pulmonar zakonisht tregojnë një ulje të sasisë së ajrit që mushkëritë mund të mbajnë. Mjekët shpesh bëjnë bronkoskopinë dhe lajnë segmentet e mushkërive me një solucion të ujit me kripë dhe më pas mbledhin larjet (lavazhi bronkoalveolar) për prova.

Tek fëmijët, testet e gjakut mund të zbulojnë anomalitë në proteinat e tyre të gjakut që mund të ndihmojnë në përcaktimin e diagnozës. Nëse jo, dhe për të gjithë të rriturit, biopsia e mushkërive është zakonisht e nevojshme.

• Trajtimi

Kortikosteroide ose ilaçe citotoksike

Prognoza është e vështirë të parashikohet. Çrregullimi mund të zgjidhet vetë ose pas trajtimit, ose mund të përparojë në fibrozë të mushkërive ose limfoma (një kancer). Një e gjysmë deri në dy të tretat e njerëzve janë gjallë 5 vjet pas diagnostikimit.

Trajtimi është me kortikosteroide, ilaçe citotoksike (të tilla si azathioprine ose cyclophosphamide), ose të dy, por efektiviteti i këtyre ilaçeve është i panjohur.