Nga Aleksander Frangaj

“Do përfundonte një ditë në ndonjë hundëlesh”. Krahas deklaratave të zakonshme në kësi rastesh, dje, jo vetëm unë apo kolegët e mi, por edhe miqtë e tij, kanë dëgjuar të përsëritet shprehja e mësipërme. Rrahja e Mero Bazes, u dënua dje nga Presidenti i Republikës, nga kryeministri, Zv.Kryemi-nistri, Kryetari i opozitës, nga shoqatat e medias si dhe nga Ambasadori amerikan. Të gjithë e dënuan formalisht aktin brutal. Edhe unë e dënova dhe e dënoj ketë sjellje të pahijshme, qw nuk duhet t’i ndodhë jo një gazetari, por kujtdo qytetari mbi tokë.

Këtë nuk e them formalisht, por e përsëris, askujt nuk ia dëshiroj një dënim të tillë. Por nuk mund të rri pa përmendur edhe komentet e akoma më shumë njerëzve të tjerë se “Mero Baze e kishte bërë hak”. Nuk mund të rri pa thënë një të vërtetë, që shumë si unë dje kanë dëgjuar. Mero Baze nuk u rrah për shkak të detyrës si gazetar, por u rrah për shkak të sjelljes si shpifës. Bamir Topi e dënoi aktin e rrahjes, por jam i bindur që i janë kujtuar shpifjet e Meros kundër tij dhe familjes së tij. Sali Berisha e dënoi dhunën, por nuk besoj se i ka harruar shpifjet kundër tij, gruas së tij, vajzës së tij, djalit të tij. Ilir Meta u solidarizua me të tjerët, kundër veprimit të dhunshëm, por iu kujtuan shqetësimet e Monikës për shpifjet e Mero Bazes.

 Edi Rama e dënoi fort rrahjen e njeriut të ”fjalës së lirë”, por jam plotësisht i bindur se njëherazi i është kujtuar shpifja e ndyrë e Mero Bazes, për djalin e tij. Po ashtu edhe politikanët e tjerë, Fatos Nano, Gramoz Ruçi, Namik Dokle, Spartak Ngjela, Pandeli Majko, Lulzim Basha, Flamur Noka, Genc Pollo, Nard Ndoka, Tritan Shehu, Dashamir Shehi Mesila Doda, Besnik Mustafaj, Bujar Leskaj, Ben Blushi, Erion Braçe, Arben Malaj, Erion Veliaj e shumë të tjerë, të majtë e të djathtë kanë kujtuar shpifjet për ta apo për gratë e tyre. Por jo vetëm politikanët, janë vënë në mendime dje.

Edhe kolegët e tij që i rrinin pranë. Ylli Rakipi e Andi Bushati, Sokol Balla e Rudina Xhunga, Skënder Minxhozi e Ilir Babaramo, Andi Bejtja e Enkel Demi, Alfred Peza e Ylli Ndroqi, Eni Vasili e Mira Meksi, Remzi Lani e Petrit Beci, Tan Dulaku e Agim Nesho, Anila Basha e Carlo Bollino, Mustafa Nano e Andrea Stefani, Blendi Fevziu e Fatos Lubonja, e sigurisht unë, personazhi i përditshëm i shpifjeve dhe trillimeve të ulëta të tij, dje kemi ndjerë keqardhje për ngjarjen ndaj një qytetari, por pa dashje kjo rrahje na ka risjellë në mendje gjithsecilit, kujt më shumë e kujt më pak, dhimbjet që i kanë shkaktuar në familje e në personalitet, shpifjet e kësaj monstre të shtypit apo medias shqiptare, të paspluralizmit. Nuk më del komplet gazeta të përmend gjithë emrat e politikanëve, gazetarëve, biznesmenëve apo qytetarëve, ndaj të cilëve ka shpifur ky “hero i fjalës së lirë”.

Nuk ka asnjë shqiptare apo shqiptar personazh publik, brenda e jashtë kufijve, që të mos jetë sharë apo fyer, që të mos jetë spërkatur me helmin dhe baltën e këtij njeriu, qe pretendon se bën detyrën si gazetar, kur shpif për ta. Sigurisht, shumë miq këmbëngulën të mos merrem me këtë shpifës, dhe aq më pak në një ditë të tillë.

Ndoshta kanë pasur të drejtë. Unë këtë gjë kam bërë prej shumë kohësh. E kam barazuar me zero dhe nuk i jam përgjigjur shpifjeve dhe fyerjeve të tij ndaj meje, ndaj familjes sime të gjallë, por edhe ndaj babait tim të vdekur që në vitin 1979. Këtë kanë bërë e bëjnë shumë si unë, por kur dëgjoja dje deklarata pas deklaratash që jo vetëm dënonin aktin e Taçit apo badigardëve të tij, por e konsideronin dhunë ndaj fjalës së lirë, nuk munda t’i rezistoj edhe unë misionit të fjalës së lirë: Të them që e dënoj kategorikisht rrahjen e gazetarit Mero Baze, por të them edhe atë që askush nuk e tha publikisht por vetëm nëpër dhëmbë: Që ai është njëkohësisht dhe kampioni i shpifësit dhe turpi i fjalës së lirë në Shqipëri e në treva shqiptare.