Çdo tank rus i shkatërruar dhe çdo ushtar rus i vrarë rrit guximin e ukrainasve për të rezistuar.

Më pak se një javë pas luftës, duket gjithnjë e më shumë e mundshme që Vladimir Putin po shkon drejt një disfate historike. Ai mund të fitojë të gjitha betejat, por prapë ta humbasë luftën.

Ëndrra e Putinit për rindërtimin e perandorisë ruse ka mbështetur gjithmonë gënjeshtrën se Ukraina nuk është një komb i vërtetë, se ukrainasit nuk janë një popull i vërtetë dhe se banorët e Kievit, Kharkivit dhe Lvivit dëshirojnë qeverisjen nga Moska. Kjo është një gënjeshtër e plotë. Ukraina është një komb me më shumë se 1 mijë vjet histori dhe Kievi ishte një metropol i madh kur Moska nuk ishte as fshat. Por despoti rus e ka thënë kaq shumë herë gënjeshtrën e tij, sa duket se edhe vetë e beson.

Kur planifikonte pushtimin e tij në Ukrainë, Putin mund të mbështetej në shumë fakte të njohura. Ai e dinte se Rusia ushtarakisht e bën të duket si xhuxh Ukrainën. Ai e dinte se NATO nuk do të dërgonte trupa për të ndihmuar Ukrainën. Ai e dinte se varësia evropiane nga nafta dhe gazi rus do t’i bënte vendet si Gjermania të hezitonin për vendosjen e sanksioneve të ashpra. Bazuar në këto fakte të njohura, plani i tij ishte të godiste fort dhe shpejt Ukrainën, t’i priste kokat e qeverisë së saj, të vendoste një regjim kukull në Kiev dhe të largonte sanksionet perëndimore.

Por kishte një të panjohur të madhe për këtë plan. Siç e mësuan edhe amerikanët në Irak dhe sovjetikët në Afganistan, është shumë më e lehtë të pushtosh një vend sesa ta mbash atë. Putini e dinte se kishte fuqinë për të pushtuar Ukrainën. Por a do ta pranonte populli ukrainas regjimin kukull të Moskës? Putini luajti kumar se do ta bënin. Në fund të fundit, siç i shpjegoi ai vazhdimisht kujtdo që dëshironte të dëgjonte, Ukraina nuk është një komb i vërtetë dhe ukrainasit nuk janë një popull i vërtetë. Në vitin 2014, njerëzit në Krime vështirë se u rezistuan pushtuesve rusë. Pse në 2022 duhet të jetë ndryshe?

Çdo ditë që kalon, po bëhet edhe më e qartë se bixhozi i Putinit po dështon. Populli ukrainas po reziston me gjithë zemër, duke fituar admirimin e të gjithë botës – dhe duke fituar luftën. Shumë ditë të zeza janë përpara. Rusët mund të pushtojnë të gjithë Ukrainën. Por për të fituar luftën, rusët do të duhej të mbanin Ukrainën, dhe ata mund ta bëjnë këtë vetëm nëse populli ukrainas i lejon. Kjo duket gjithnjë e më e pamundur të ndodhë.

Çdo tank rus i shkatërruar dhe çdo ushtar rus i vrarë rrit guximin e ukrainasve për të rezistuar. Dhe çdo ukrainas i vrarë thellon urrejtjen e ukrainasve ndaj pushtuesve. Urrejtja është emocioni më i shëmtuar. Por për kombet e shtypura, urrejtja është një thesar i fshehur. I varrosur thellë në zemër, ai mund të mbajë rezistencën për breza. Për të rivendosur perandorinë ruse, Putinit i duhet një fitore relativisht pa gjak që do të çojë në një pushtim relativisht të pa urryer. Duke derdhur gjithnjë e më shumë gjak ukrainas, Putin po sigurohet që ëndrra e tij të mos realizohet kurrë. Nuk do të jetë emri i Mikhail Gorbaçovit i shkruar në certifikatën e vdekjes së perandorisë ruse: do të jetë i Putinit. Gorbaçovi i la rusët dhe ukrainasit të ndiheshin si vëllezër e motra; Putini i ka kthyer në armiq dhe ka siguruar që kombi ukrainas tash e tutje do ta përkufizojë veten në kundërshtim me Rusinë.

Kombet janë ndërtuar në fund të fundit mbi historinë. Çdo ditë që kalon shton më shumë histori që ukrainasit do të tregojnë jo vetëm në ditët e errëta që vijnë, por në dekadat dhe brezat që do të vijnë. Presidenti që refuzoi të ikte nga kryeqyteti, duke i thënë SHBA-së se i duhen municion, jo një udhëtim; ushtarët nga ishulli i gjarpërinjve që i thanë një luftanijeje ruse “shko qi veten”; civilët që u përpoqën të ndalonin tanket ruse duke u ulur në rrugën e tyre. Kjo është gjëja nga e cila janë ndërtuar kombet. Në planin afatgjatë, këto histori llogariten më shumë se tanket.

Despoti rus duhet ta dijë këtë si çdokush. Si fëmijë, ai u rrit me një dietë me tregime për mizoritë gjermane dhe trimërinë ruse në rrethimin e Leningradit. Ai tani është duke prodhuar histori të ngjashme, por duke e vendosur veten në rolin e Hitlerit.

Historitë e trimërisë ukrainase u japin vendosmëri jo vetëm ukrainasve, por gjithë botës. Ata u japin kurajë qeverive të kombeve evropiane, administratës amerikane, madje edhe qytetarëve të shtypur të Rusisë. Nëse ukrainasit guxojnë të ndalojnë një tank me duar të zhveshura, qeveria gjermane mund të guxojë t’i furnizojë ata me disa raketa antitank, qeveria amerikane mund të guxojë të heqë Rusinë nga Swift dhe qytetarët rusë mund të guxojnë të demonstrojnë kundërshtimin e tyre ndaj kësaj lufte të pakuptimtë.

Ne të gjithë mund të frymëzohemi të guxojmë të bëjmë diçka, qoftë të bëjmë një donacion, të mirëpresim refugjatët ose të ndihmojmë në luftën në internet. Lufta në Ukrainë do të formësojë të ardhmen e të gjithë botës. Nëse tirania dhe agresioni lejohen të fitojnë, të gjithë do të vuajmë pasojat. Nuk ka kuptim të mbetemi vetëm vëzhgues. Është koha për t’u ngritur dhe për t’u numëruar.

Fatkeqësisht, kjo luftë ka të ngjarë të jetë e gjatë. Duke marrë forma të ndryshme, mund të vazhdojë me vite. Por çështja më e rëndësishme tashmë është vendosur. Ditët e fundit i kanë dëshmuar të gjithë botës se Ukraina është një komb shumë i vërtetë, se ukrainasit janë një popull shumë i vërtetë dhe se ata definitivisht nuk duan të jetojnë nën një perandori ruse. Pyetja kryesore e mbetur e hapur është se sa kohë do të duhet që ky mesazh të depërtojë në muret e trasha të Kremlinit. ©Marrë nga “The Guardian”.

*Yuval Noah Harari është një historian dhe autor i librit të njohur “Sapiens: Një histori e shkurtër e njerëzimit”