Në një vizitë historike dhe të pazakontë në verën e vitit 1959, udhëheqësi i Bashkimit Sovjetik, Nikita Hrushov, qëndroi për 12 ditë në vendin tonë. Dy vite më vonë, Shqipëria prishi marrëdhëniet me Bashkimin Sovjetik.

Vizita historike përshkruhet te libri i Spartak Ngjelës, “Përkulja dhe rënia e tiranisë shqiptare 1957-2010”, botim i UET PRESS. Një libër me karakter autobiografik, i cili në fakt i shërben edhe historisë shqiptare, në procesin e saj të zbardhjes së të vërtetave të diktaturës komuniste

Në kulmin e marrëdhënieve politike të Shqipërisë patjetër që deri më sot është vizita gati dyjavore që bëri Nikita Hrushovi, kryeministri dhe kryetari i Partisë Komuniste të Bashkimit Sovjetik.

Ai erdhi në qershor të vitit 1959, me një staf tepër të madh dhe u prit në një mënyrë triumfuese. Kurrë nuk qe pritur ndonjë kryeministër sovjetik në ndonjë vend tjetër të botës ashtu sikundër u prit në Tiranë dhe në të gjithë Shqipërinë, sepse ai shkoi kudo.

Hrushovi i vizitoi të gjitha qytetet e mëdha të Shqipërisë. Ai ishte në Shkodër, në Korçë, në Durrës dhe në Vlorë. Me një fjalë, në të gjithë Shqipërinë. Unë kisha dalë vetë për ta parë me shkollën, sepse të gjitha shkollat e Tiranës ishin shpërhapur përgjatë të gjithë rrugës, që fillonte nga Zogu i Zi e mbërrinte deri në Pallatin e Brigadave, ku ishte rezidenca dyjavore e Hrushovit. Një entuziazëm frenetik kudo.

Të gjithë bërtisnin e çirreshin me thirrjet “Bashkimi Sovjetik” dhe “Enver-Hrushov”, ndërsa këta të dy me makinë të hapur parakalonin mes turmave, duke përshëndetur me dorë. Një habi e vërtetë për mua. Nuk di, por për herë të parë ndjeva konkretisht peshën e madhe dhe trysninë që ushtron mbi turmat një perandor.

Në atmosferën shqiptare kishte ardhur vetë perandori i perandorisë më të madhe të botës, sepse shpesh më pas nëpër vite e kam menduar këtë fakt: ishte apo jo ai një perandor. Kam përshtypjen se po.

Ai sikur po bënte një vizitë në një cep të perandorisë, kurse dy lakenjtë e tij që drejtonin këtë vend, Hoxha dhe Shehu, e shoqëronin gjithë servilizëm. Dhe kudo bëhej festë, një festë e njëllojtë si të gjitha festat e asaj kohe; njerëz që grumbulloheshin dhe flisnin gjithë ditën për mikun e madh dhe në darkë nëpër sheshet e qyteteve shfaqeshin dokumentarët e vizitës së Nikita Hrushovit.

Por asfare nuk mund të kuptohej pse gëzonte populli. Kam përshtypjen se ai ishte një entuziazëm i rremë, si të gjitha shfaqjet e entuziazmit agresiv që u dhanë në Shqipërinë diktatoriale deri në rrëzimin e komunizmit.

Janë pjesë të shkëputura nga libri i Spartak Ngjelës, i cili me një kujtesë për t’u pasur zili, ndalet në ngjarjet më të mëdha të kohës, gjatë periudhës së regjimit komunist.