Radar
‘Sot, të mos dalësh në televizor është shenjë elegance!’
Shkruar nga Irena Beqiraj
Qori dhe Fevziu
Pjesa më e madhe e dëmit në këtë vend shkaktohet nga njerëzit që i futen politikës sepse duan të ndihen të rëndësishëm. Ndoshta ata nuk duan të bëjnë dëm, sikurse po ashtu edhe dëmi që bejnë nuk u intereson.
Lloji i aktivizmit publik edhe politik të Arlind Qorrit, dje në Opinion !
Umberto Eco thotë ” Sot, të mos dalësh në televizor është shenjë elegance “
Edhe Eco e ka fjalën për elegancës intelektuale e cila mund të përkufizohet si mendimet, veprimet, edhe qendrimet që vazhdimisht përsoset me anë të edukimit edhe kontrollit të egoizmit. Për të shpjeguar debatin dje në ‘Opinion’ , i cili tregoi se një pjesë e drejtuesve të partive të reja politike u mungon eleganca që mëton Eco, ekonomistët kanë një këndvështrim interesant.
Duke përdorur ekonominë ka dy mënyra të ndryshme për të analizuar aktivizmin politik.
Një mënyrë është ta shohësh atë si një formë prodhimi dhe aktivizmi politik e publik shihet si i tillë kur kërkon të sigurojë ose përmirësojë prodhimin e të mirave publike. Mënyra e dytë për ta parë aktivizmin publik është si formë konsumi. Në këtë rast individi angazhohet në aktivizëm publik me qëllim që të gëzojë disa benefite, që nga ndjenja e përkatësisë e deri tek arritja e një statusi të caktuar shoqëror, ekonomik apo politik .
Çdo aktivist politik publik mund të motivohet nga njëra formë ose nga të dyja së bashku në shkallë të ndryshme. Por implikimet e secilës formë në shoqëri janë të ndryshme .
Kur aktivizimi politik publik merr formën e prodhimit, duke synuar të mirën publike aktivisti publik është i informuar thellësisht për temën që angazhohet të trajtojë edhe aspak imponues. Në këtë lloj aktivizmi vihet re vetë-kontrolli dhe korrigjimi i kursit të qëndrimeve kur një qasje e përdorur është kundërproduktive edhe nuk prodhon “të mirën publike” të synuar.
Kur aktivizimi publik merr formën e konsumit, aktivisti kërkon vetëm vëmendje për arritjet personale , dhe vlerësim social. Në vend që të fokusohet në çështjet që kanë rëndësi, aktivisti politik motivohet nga çfarëdo çështje që i gre statusin e tij, apo perceptimin per relevancën publike edhe politike te tij
Ndërsa kur aktivizmi merr formën e prodhimit njohuritë , debati jo personalizuar edhe vet- kontrolli sigurojnë mekanizmat e vlerësimit dhe korrigjimit.
Ndaj sot politikanët nuk duhet të klasifikohen si të vjetër apo të rinj por si aktivist politik që prodhojnë ose konsumojnë.
Dje në ‘Opinion’ narrativa e Arlind Qorrit tregoi se ai i përket kategorisë së politikanëve që aktivizmin politik e publik e ka të llojit të konsumit edhe jo të prodhimit . Ai ishte dje një përfaqësues ekselent i “Politikës Ekspresive”. Që prej vitin 1993, Brennan dhe Lomasky na tregojnë se në ketë model politika ka lidhje kryesisht me stilin dhe historite, emecionet edhe jo me thelbin edhe te miren publike. Pjesa më e madhe e dëmit në këtë vend shkaktohet nga njerëzit që i futen politikës sepse duan të ndihen të rëndësishëm. Ndoshta ata nuk duan të bëjnë dëm, sikurse po ashtu edhe dëmi që bejnë nuk u intereson. Por të zhytur në luftën e pafundme për vemendje e për tu ndjerë relevant, edhe ne vendin qe ato mendojne se meritojne ata e ose nuk e shohin, ose e justifikojnë dëmin që shkaktojnë shoqërisë.
