Një “mbajtje frymë” është një episod në të cilin fëmija ndalon frymëmarrjen dhe humbet vetëdijen për një periudhë të shkurtër menjëherë pas një ngjarje të frikshme ose emocionuese shqetësuese ose një përvojë të dhimbshme.

Mbajtjet e frymës zakonisht shkaktohen nga ngjarje të dhimbshme fizikisht ose emocionuese shqetësuese.

Simptomat tipike përfshijnë zbehësinë, ndalimin e frymëmarrjes, humbjen e vetëdijes dhe krizat.

Përkundër natyrës dramatike të simptomave, krizat nuk janë të rrezikshme.

Tantrums, shpesh një përbërës i episodeve që mbajnë frymën, mund të parandalohen duke shpërqendruar fëmijën dhe duke shmangur situatat e njohura për të shkaktuar gjendjen.

Episodet që mbajnë frymën ndodhin në 5% të fëmijëve ndryshe të shëndetshëm. Ato zakonisht fillojnë në vitin e parë të jetës dhe kulmin në moshën 2 vjeç. Ata zhduken nga mosha 4 vjec në 50% të fëmijëve dhe në moshën 8 në rreth 83% të fëmijëve. Një përqindje e vogël e këtyre fëmijëve mund të vazhdojnë të kenë episode në moshën e rritur.

• Episodet e mbajtjes së frymës mund të marrin një nga dy format:

Cianotik;

I zbehtë;

Forma cianotike e mbajtjes së frymës, e cila është më e zakonshme, fillohet nënvetëdije nga fëmijët e vegjël shpesh si një përbërës i një çrregullimi të temperaturës ose si përgjigje ndaj një ngjarjeje sharje ose shqetësuese tjetër. Episodet kulmojnë në moshën 2 vjeç dhe janë të rralla pas moshës 5 vjeç.

Në mënyrë tipike, fëmija qan (pa qenë i vetëdijshëm se ata po veprojnë kështu), merr frymë jashtë, dhe më pas ndalon frymëmarrjen. Pas pak, lëkura fillon të bëhet e kaltër, dhe fëmija bëhet pa vetëdije. Mund të ndodhë një konfiskim i shkurtër. Pas disa sekondash, frymëmarrja rifillon dhe ngjyra normale e lëkurës dhe kthimi i vetëdijes. Mund të jetë e mundur që të ndërpritet episodi duke vendosur një leckë të ftohtë në fytyrë.

Megjithë natyrën e frikshme të episodit, fëmijët nuk kanë ndonjë efekt të rrezikshëm ose afatgjatë. Prindërit duhet të përpiqen të shmangin forcimin e sjelljes fillestare. Në të njëjtën kohë, prindërit nuk duhet të shmangin sigurimin e strukturës së duhur për fëmijët nga frika e shkaktimit të krizave. Shpërfytyrimi i fëmijëve dhe shmangia e situatave që çojnë në rrezitje janë mënyrat më të mira për parandalimin dhe trajtimin e këtyre magjive. Krizat që mbajnë frymë mund të përgjigjen ndaj trajtimit me shtesa hekuri, edhe kur fëmija nuk ka anemi me mungesë hekuri, dhe në trajtimin e apneas obstruktive të gjumit (nëse fëmija e ka atë).

Forma e zbehtë zakonisht ndjek një përvojë të dhimbshme, të tilla si rënia dhe zhurma e kokës ose trembja e i befasishme.

Truri dërgon një sinjal (përmes nervit vagus) që ngadalëson rrahjet e zemrës, duke shkaktuar humbje të vetëdijes. Kështu, në këtë formë, humbja e vetëdijes dhe ndalja e frymëmarrjes (të cilat janë të dyja të përkohshme) vijnë nga një përgjigje nervore për tu tronditur që çon në ngadalësimin e zemrës.

Fëmija ndalon frymën, humbet shpejt vetëdijen dhe bëhet i zbehtë dhe i kaltër. Mund të ndodhë një krizë. Zemra zakonisht rreh shumë ngadalë. Pasi të ketë kaluar gjendja, zemra shpejton përsëri, frymëmarrja rindizet dhe vetëdija kthehet pa ndonjë trajtim. Për shkak se kjo formë shkakton simptoma të ngjashme me ato të çrregullimeve të caktuara të zemrës dhe trurit, mjekët mund të kenë nevojë të bëjnë një vlerësim diagnostik nëse këto episode ndodhin shpesh.

Si format cianotike ashtu edhe ato të paqarta janë të pavullnetshme, që do të thotë se fëmijët nuk po mbajnë qëllimisht frymën dhe nuk kanë kontroll mbi to.

Krizat që mbajnë frymë dallohen lehtësisht nga episodet jo të zakonshme, të shkurtra të mbajtjes së frymës vullnetare nga disa fëmijë.

Fëmijët që vullnetarisht mbajnë frymën e tyre nuk e humbin vetëdijen dhe kthehen në frymëmarrje normalisht pasi të marrin atë që dëshirojnë ose pasi të bëhen të pakëndshëm kur nuk marrin atë që dëshirojnë.