Hipertensioni është problemi më i zakonshëm mjekësor që haset gjatë shtatzanisë, duke komplikuar deri në 10% të tyre. Çrregullimet hipertensive klasifikohen në 4 kategori:

1. Hipertensioni kronik
2. Preeklampsia-eklampsia
3. Preeklampsia e mbivendosur në hipertensionin kronik
4. Hipertensioni gestacional (hipertensioni kalimtar i shtatzënisë ose hipertensioni kronik i identifikuar në gjysmën e fundit të shtatzënisë). Kjo terminologji preferohet mbi termin e vjetër, por të përdorur gjerësisht “hipertensioni i shkaktuar nga shtatzënia” (PIH) sepse është më e saktë.

Shoqëria e Obstetërve dhe Gjinekologëve të Kanadasë (SOGC) lëshoi udhëzime të rishikuara që thjeshtuan klasifikimin e hipertensionit në shtatzëni në katër kategori, hipertension para-ekzistues, hipertension gestacional, preeklampsi, ose “efekte të tjera hipertensive” në bazë të konsideratave të ndryshme diagnostikuese.

Në 2015 dhe 2017, Komiteti Amerikan i Obstetërve dhe Gjinekologëve dhe Komiteti i Praktikës Obstetrike lëshoi udhëzime të azhurnuara në lidhje me trajtimin urgjent të hipertensionit të rëndë të shfaqur në mënyrë akute gjatë shtatzënisë, duke përfshirë sa vijon:

Hipertensioni akut dhe i rëndë që matet saktësisht duke përdorur teknikat standarde dhe është i qëndrueshëm për 15 minuta ose më gjatë konsiderohet një urgjencë hipertensive.

Labetaloli intravenoz (IV) dhe hidralazina janë konsideruar prej kohësh ilaçe të rreshtit të parë për menaxhimin e hipertensionit akut të fillimit, dhe të rëndë te gratë shtatzëna dhe gratë në periudhën pas lindjes. Provat e disponueshme sugjerojnë që nifedipina orale gjithashtu mund të konsiderohet si një terapi e vijës së parë.

Labetaloli parenteral duhet të shmanget tek gratë me astmë, sëmundje të zemrës ose insuficience kongestive të zemrës.

Kur nevojitet trajtim urgjent para vendosjes së aksesit IV, dhenia nga goja e nifedipinës mund të fillojë ndërsa pregatitet aksesi intravenos, ose një dozë 200 mg labetalol mund të administrohet oralisht. Kjo e fundit mund të përsëritet në 30 minuta nëse nuk vërehet përmirësimi i duhur.

Sulfati i magnezit nuk rekomandohet si një agjent antihipertensiv, por sulfati i magnezit mbetet ilaçi i zgjedhur për profilaksinë e krizave në preeklampsi të rëndë dhe për kontrollimin e krizave në eklampsi.

Nitroprusidi i natriumit duhet të rezervohet për raste urgjente ekstreme dhe të përdoret për kohën më të shkurtër të mundshme për shkak të shqetësimeve në lidhje me toksicitetin e cianurit dhe tiocianatit per nënën dhe fetusin ose të porsalindurin, dhe presionin intrakranial të rritur me përkeqësimin e mundshëm të edemës cerebrale të nënës.

Ekziston nevoja për miratimin e udhëzimeve klinike të standardizuara, të bazuara në evidencë, për menaxhimin e pacientëve me preeklampsi. Individët dhe institucionet duhet të kenë ne dispozicion mjekimet dhe mekanizmat për të filluar administrimin e shpejtë të ilaçeve kur një pacient paraqitet me një urgjencë hipertensive. /Diabetes Care