Këndvështrim/ Rama, mes klientelës dhe popullit që po e braktis

Është e dhimbshme t’i paramendosh, e lë më t’i shohësh kolonat e të rinjve shqiptarë që e braktisin vendlindjen. Është rrëqethëse dhe të ngjan një ëndërr e keqe kur lexon se nga dhjetë klandestin që futen në Britaninë e Madhe, katër janë shqiptarë.

Reldar Dedaj

Askush nuk mund t’i besojë më Edi Ramës, i cili, ta zëmë, pa asnjë “preambulë” sociale, amniston pikërisht ata që kanë abuzuar me shtetin; borxhlinjtë e mëdhenj të tatimeve dhe doganave, firmat, ku pushtetarët janë ose bashkëpronarë, ose financojnë fushatat dhe mirëqenien e tyre.

Disa nga këto veprime mund ta bëjnë situatën edhe më keq, por kjo ndodh për shkak se faktorët që e kanë nxitur një gjëndje të tillë janë akumuluar përgjatë këtyre viteve dhe nuk zhbëhen dot me asnjë magji: keqqeverisje, rrënimi ekonomik, papunësia, kapja dhe përdorimi i shtetit, demokracia e manipuluar dhe institucionet jofunksionale. Të gjitha janë këtu. Asgjë nuk ka lëvizur.

Përveç një gjëje: Edi Rama i ka kapur të gjitha. Ka qeverinë, partinë, pushtetin, ekonominë dhe drejtësinë. Por ka edhe një rekord tjetër, nëpër institucione vërshoi një material rural, me këmbët me bajga, që deri para pak kohësh e bënin nevojën pas gardhit. Të gjitha i ka aty. Askush nuk ka ikur.

Kryeministri, pra, është zënë si në morsë mes klientelës dhe popullit që po e braktis. Ngado që të shkosh në Shqipëri do vësh re, se do ndihesh i shtypur nga mungesa e plotë e jetës, ritmit, fëmijëve, të ardhmes. Shqipëria as nuk ëndërron më. Edhe ëndrrën e ka vdekur, hapësirën e vetme të lirisë.

Ndërsa banaliteti i tij ftillohet çdo herë e më tepër, shqiptarët rrinë e dëgjojnë, shohin entuziasmin e rremë të fytyrës që dëshiron të përçojë, ndjejnë mbi mish nguljen e thonjëve të hipokrizisë së tij, por gjithsesi, ata kanë mbërritur, shumë shpejt dhe shumë befasisht të shohin se çfarë e ardhme u është fshehur pas.

Është e dhimbshme t’i paramendosh, e lë më t’i shohësh kolonat e të rinjve shqiptarë që e braktisin vendlindjen. Është rrëqethëse dhe të ngjan një ëndërr e keqe kur lexon se nga dhjetë klandestin që futen në Britaninë e Madhe, katër janë shqiptarë. Nëse dikur shqiptarët i ikin varfërisë, sot, ata i ikin autokracisë që është instaluar këtu, e cila u ka marrë të gjitha, përveç të drejtës që lirshëm ta jetojnë varfërinë e vet.

Prandaj qytetarin shqiptar nuk e do askush, të gjithë janë vërsulur mbi të, si ai zogu-përbindësh, që ia hante shpretkën Prometeut të lidhur. Por ajo çfarë trazon më shumë gjakrat se asgjë tjetër është përshtypja e krijuar për të realizuar patjetër përngjitjen me ata që na sundojnë, me ata që jo pak herë prekin edhe interesat tona, që grabisin një pjesë të madhe të të gjithë pasurisë.

Madje forma të tilla të menduari kanë pushtuar mendjet njerëzore, i kanë stërvitur gjatë, i kanë mbajtur të robëruara deri aty sa kanë arritur të formojnë një lloj admirimi për ata persona që zotërojnë mjetet për të grabitur popullin.

Sot, ndoshta, Shqipëria mund të jetë e gatshme të bëjë përsëri një zgjedhje tjetër. Por pa madhështi, pa forcë dhe pa jehonë, ajo është shterrur nga fuqitë e saj, besimi është rravguar, e ardhmja i duket akoma edhe më e zbehtë se më pare.