Nga Enton Abilekaj

Një makineri e kushtueshme, që punon enkas për Erjon Veliajn, kontraston me të gjithë fushatën. Edhe në ditët e fundit, kjo e 2023 mbeti një fushatë e varfër, me mjete modeste, pa sponsorizime të bujshme. Bie në sy vetëm luksi i shfrenuar i fushatës së Veliajt. Dhjetëra këngëtarë dhe figura publike me influencë u reshtuan për të kërkuar votën për “lalin” e tyre bujar, Tit Vullkani i panjohur u bë ahengxhiu personal i kandidatit të Tiranës, asfalti elektoral shpërtheu në çdo rrugicë, edhe në rrugët që prej vitesh prisnin për ndërhyrje, ekranet e Televizioneve u sollën me Veliajn, si të ishte personazh i një Reality Show pa patentë, ndërsa bllokuan Belind Këlliçin, në të njëjtën kohë që Reality Show i vërtetë u celebrua në tarracën e Bashkisë.

Ky kontrast mund të shërbejë më shumë se çdo fjalë, çdo akuzë dhe çdo argument, për të kuptuar pse nuk duhet të votohet Erjon Veliaj. Mjafton të shpjegosh si ndodhi që, kur Kryeministri deklaron hapur se gjysma e fondeve që PS mori në zgjedhje shkoi për blerje fidanësh, kur Kryetari i PS, sa për sy e faqe, bën fushatë pa shpenzime nëpër ato pak lulishte që kanë mbetur, Kryetari i Bashkisë së Tiranës i siguron vetes trajtimin si pronar i gjithë mediave dhe bamirës i gjithë personazheve të famshëm?

Ky trajtim i veçantë prej sheiku dorëlëshuar lidhet me shkatërrimin e qytetit. Më rreth 8 milionë metër katrorë leje ndërtimi në 8 vjet, Erjon Veliaj ka thyer çdo rekord të betonizimit të hapësirave, ka shkatërruar çdo ambient komunitar, çdo mundësi për një minilulishte, apo një minipark lodrash, çdo hapësirë për shkollë, kopsht apo çerdhe publike brenda lagjeve të reja që po ndërtohen papushim. Tirana, më shumë se kurdo në këto 8 vjet, është shndërruar në një xhungël betoni, ku vetëm mund të flesh, nëse të lejon zhurma 24-orëshe e betonierave.

Nuk mund të marrësh frymë se thith benzen, ose dioksid azoti, ose pluhur çimentoje. Nuk mund të pish ujë se nuk ka asnjë çertifikim dhe garanci. Nuk mund të dalësh shëtitje sepse makinat të kalojnë përpara hundës, në trotuaret që kanë mbetur si trarë ekuilibri, nuk mund të luash, nuk mund të shplodhesh. Për gjithçka tjetër përveç gjumit, duhet të shkosh te Parku i liqenit, që duke qenë i vetmi është i mbipopulluar dhe, megjithatë po zvogëlohet çdo ditë, ose të dalësh nga qyteti, ndonjëherë edhe nga shteti. E vetmja gjë që mund të bëhet sa del nga shtëpia, është të pish kafe në një nga 3 baret për pallat, ose të pish hashash nëpër cepa që kanë privatësi. Një i ri që do të merret me sport, mund të shkojë vetëm në palestrën e katit të dytë, të paguajë 5 mijë lekë seancën ose 1 mijë lekë cigaren e hashashit (vetëm çmimi i hashashit ka përsuar rënie në qeverisjen e Rilindjes). Kështu betonizimi i Tiranës po shkatërron qytetarët e vet dhe më shumë të rinjtë.

Betonizimi pa kriter, që po merr hapësirën dhe cilësinë e jetës së të gjithëve që po i çon në probleme shëndetësore dhe sociale nuk vjen si nevojë për strehim. Vetë të dhënat e institucioneve zyrtare tregojnë se janë ndërtuar pothuajse 2 herë më shumë apartamente se sa është nevoja. Shpjegimi i Veliajt për ardhjen e banorëve të rinj nga rrethet, nuk justifikon pse për të strehuar banorë të rinj duhet t’u shkatërrohet jeta atyre aktualëve.

Ajo që e bën më skandaloze situatën e xhunglës së betonit, është fakti që të paktën prej 23 vjetësh, kur ndërtimet filluan të pushtonin hapësirat e qytetit, nuk ka përfunduar në asnjë lagje, në asnjë bllok. Duke marrë çdo hapësirë boshe, prej 23 vjetësh familjet flenë dhe zgjohen me zhurmën e betonit, me pluhurin e çimentos, me klithmat e sharrave dhe trapanëve.

Dhe e keqja më e madhe është se shkatërrimi i qytetit dhe i banorëve bëhet në favor të një lloji biznesi që shkatërron ekonominë dhe vendin. Bëhet për të pastruar paratë e pista, në favor të biznesmenëve fantazëm, ose kompanive më të mëdha që fusin brenda tyre flukse parash që vijnë nga burime kriminale, ose të dyshimta. Kjo shkatërron ekonominë e ndershme dhe krijon varësinë e ekonomisë së Tiranës dhe gjithë vendit nga ndërtimi dhe nga paratë e pista.

Taksat e ndërtimit përbëjnë 40 për qind të buxhetit të Bashkisë. Pa to do të bllokohej gjithçka. Tirana sot shet trupin dhe organet për të jetuar, ndryshimi i strukturës ekonomike është domosdoshmëri, për të zgjatur jetën e qytetit.

Nga ky shkatërrim, buron fuqia ekonomike e Veliajt, të cilën ai e shpalosi me pompozitet në këtë fushatë, për ta shndërruar në fuqi politike. Kjo fuqi, në një sistem ku pushteti ka akaparuar gjithçka, edhe votën, mund të mbetet e pamposhtur këto zgjedhje. Kjo do të ishte fitorja e së keqes. Për këto arsye, ajo apo ai që do dalë të dielën të votojë kundër shkatërrimit të mëtejshëm të Tiranës dhe Shqipërisë, do të votojë për veten, do të votojë që të mos detyrohet të ikë nga Tirana, të ikë nga vendi.