Rama-Meloni

“The New York Times” i ka kushtuar një artikull paktit Rama-Meloni për emigrantët. Teksa evidenton faktin se Greqi dhe Italia marrin miliarda euro nga BE për menaxhimin e situatës, ngre shumë pikëpyetje mbi zbatimin e paktit…

Kryeministrja Giorgia Meloni e Italisë njoftoi të martën një marrëveshje të arritur me Shqipërinë, një vend jo anëtar i Bashkimit Evropian, për strehimin e emigrantëve.

Por politikanët italianë të kapur në befasi nga njoftimi i zonjës Meloni në Romë të hënën, vunë në pikëpyetje nëse marrëveshja ishte ligjore, etike, praktike apo edhe reale.

“Para se të komentojmë më tej, ne duhet të kuptojmë se çfarë saktësisht duan të bëjnë ata”, tha të martën Anitta Hipper, një zëdhënëse e Komisionit Evropian.

Ndërsa detajet e marrëveshjes mbeten të paqarta, motivimi i Italisë nuk mund të ishte më i qartë. Në vitin e kaluar, vendi ka parë që ardhjet e emigrantëve nga Tunizia dhe Libia janë rritur në më shumë se 145,700 nga 88,400 vitin e kaluar, sipas të dhënave nga Ministria e Brendshme italiane. Ndërsa Bashkimi Evropian lufton për të modernizuar dhe riparuar sistemin e migracionit dhe për të afruar shtetet anëtare të tij drejt një uniteti, migrantët vazhdojnë të vijnë dhe liderë si znj. Meloni e ndjejnë presionin.

Zonja Meloni – e cila u ngrit në pushtet pjesërisht në bazë të retorikës kundër emigrantëve – e di se kjo është një çështje e fuqishme politike. Ajo ka tentuar marrëveshje me Tunizinë dhe ka rinovuar marrëveshjet me Libinë, teksa ka argumentuar që partnerët e Bashkimit Evropian duhet të ndajnë barrën e flukseve migratore.  

Ajo ka vendosur rregulla kundër anijeve të shpëtimit të operuara nga organizata joqeveritare, të cilat Italia i ka akuzuar se punojnë me trafikantët e qenieve njerëzore, duke i detyruar ata të largojnë emigrantët në portet e largëta veriore.

Por marrëveshja e kësaj jave, ishte përpjekja e fundit e zonjës Meloni për të krijuar një zgjidhje për një sistem që shpesh duket se është prishur dhe që godet më së shumti Italinë. Por Italia nuk është e vetmja që kërkon të kontraktojë problemin.

Qeveria britanike ka kërkuar të fluturojë azilkërkuesit në Ruanda, të cilën ajo dëshiron ta paguajë për vlerësimin e kërkesave të migrantëve, si dhe kostot e zhvendosjes nëse migrantët qëndrojnë në Ruanda. Gjykatat britanike e kanë refuzuar propozimin si të paligjshëm. Por ky është një prioritet kryesor i kryeministrit Rishi Sunak.

Greqia gjithashtu merr miliarda euro nga Brukseli për të mbajtur larg emigrantët dhe ka kthyer disa nga ishujt e saj në qendra pritjeje të sigurisë së lartë.

Marrëveshja e shpallur nga zonja Meloni në thelb do ta kthente Shqipërinë, në një ishull grek për Italinë.

Italia, e cila ka marrë më pak para nga Evropa se Greqia dhe përballet me kundërshtime intensive të brendshme ndaj qendrave të reja të emigrantëve, ka paguar për vite me radhë për të ndihmuar Libinë të patrullojë brigjet e saj për të parandaluar largimet e emigrantëve. Kritikët që thonë se qeveria italiane është bashkëpunëtore në abuzimet e të drejtave të njeriut, përfshirë përdhunimin, që ndodhin në kampet ku mbahen emigrantët.

Këtë vit, qeveria e zonjës Meloni miratoi një paketë imigracioni për të krijuar më shumë qendra dhe ambiente paraburgimi të kontrolluara nga qeveria për të strehuar emigrantët ndërsa ata presin rezultatet e kërkesave për azil. Por rajonet e Italisë kundërshtuan ndërtimin e qendrave të ndalimit dhe riatdhesimit në territorin e tyre. Disa guvernatorë konservatorë nuk i donin qendrat në oborret e tyre, ndërsa progresistët kundërshtuan vendosjen e emigrantëve në kushte burgu.

“Çdokush ka të drejtën themelore për të aplikuar për azil – pavarësisht se nga janë, apo si mbërrijnë”, tha në një deklaratë Imogen Sudbery, drejtoreshë ekzekutive e Komitetit Ndërkombëtar të Shpëtimit në Evropë. “Ky vendim i fundit i Italisë është pjesë e një tendence shqetësuese që minon këtë të drejtë”, tha ajo.

Kryeministri Edi Rama i Shqipërisë, i cili është një kandidat për anëtarësim në BE, tha se vendi i tij nuk po merrte para nga Italia dhe kishte rënë dakord për marrëveshjen nga mirësia e zemrës së tij.

“Nëse Italia thërret, Shqipëria do të jetë atje”, tha ai, duke folur rrjedhshëm italisht dhe duke qëndruar pranë zonjës Meloni mbrëmjen e së hënës në pallatin kryeministror në Romë. Ai tha se Shqipëria ishte përgjithmonë në borxh me Italinë, për pranimin e mijëra shqiptarëve gjatë viteve 1990; ai tha se ata kishin ikur nga “ferri dhe shpresonin për jetë më të mirë”.

Sipas marrëveshjes, Italia do të financojë ndërtimin e dy qendrave në territorin shqiptar që do të jenë nën juridiksionin italian dhe do të presin deri në 3000 emigrantë në të njëjtën kohë, u tha zonja Meloni gazetarëve.

Ajo tha se zyrtarët italianë do të shkarkojnë emigrantët në një qendër në portin shqiptar të Shëngjinit, do t’i identifikojnë dhe do t’i transportojnë në një qendër tjetër në brendësi, ku emigrantët pritet të qëndrojnë për rreth 28 ditë, megjithëse kërkesat për azil zakonisht zgjasin muaj, nëse jo vite. Fëmijët dhe gratë shtatzëna janë të përjashtuar nga qendrat shqiptare.

Por ekspertët thanë se Shqipërisë do t’i duhej të shpronësonte pjesë të territorit të saj për t’i vënë ato nën juridiksionin italian. Nuk është e qartë se si Italia mund të garantojë funksionimin e duhur të një sistemi azili, në të cilin gjyqtarët në një vend shqyrtojnë çështjet e azilkërkuesve që rrinë në një vend tjetër.

Zakonisht, gjyqtarët flasin me migrantët dhe dëgjojnë ankesat e tyre. Për më tepër, për të mbajtur emigrantët në qendra të tilla, një zyrtar italian duhet të arsyetojë vendimin me shkrim dhe një gjyqtar tjetër duhet ta vërtetojë atë vendim.

“Këto janë të gjitha masat dhe praktikat që janë të mira për propagandë, por më pak për zgjidhje reale politike,” tha Guido Savio, një avokat imigracioni me Shoqatën Italiane për Studime Juridike mbi Imigracionin.

 /Përshtati “Pamfleti” nga “The New York Times”