Arben Ahmetaj na konfirmoi akuzat që kemi bërë! Mediat po censurojnë intervistën e Arben Ahmetajt.

Këto janë disa nga reagimet e brendshme të opozitës kryesore në vend rreth heshtjes që mbulon intervistën e ish-zv.kryeministrit Arben Ahmetaj. Në parim është e drejtë të shqetësohesh për një qëndrim të kësaj natyre, për këtë indiferencë verbale që nuk ka sesi të jetë edhe e brendshme. 

Nëse media të caktuara nuk kanë dhënë intervistën, kjo është e pritshme dhe kuptueshme në një vend si yni ku etika profesionale e gazetarit ka kohë që i ka lënë vendin anti-etikës së xhambazit.

Të mos bëjmë sikur nuk e dimë se ka gazetarë që janë të pasur, shumë të pasur, madje duan ta shfaqin pasurinë e tyre dhe janë madje edhe aksionerë në biznese të ndryshme.

Të mos bëjmë sikur nuk e dimë që shumë të ashtuquajtur gazetarë me emër, rrogat e të cilëve përfliten me shifra shumë të larta, në fakt financohen nga politika dhe janë në pozicionet e tyre për llogari të pronarëve dhe politikës. Dhe të mos bëjmë sikur nuk e dimë se pjesa më e madhe e kësaj kategorie preferon të mos e hapë muhabetin “e kastës së vet”.

Morali dhe predikimi i bërë në këtë rast nuk vlen dy qindarka, është vetëm prova e asaj që është shpërfaqur fare mirë tashmë: Shqipërisë i kanë uzurpuar opozitarizmin. Ndaj edhe gjërat nuk lëvizin. 

Pse nuk pyesin këta njerëz për heshtjen e të ashtuquajturve intelektualë, të profesoratit, etj.? Si ta përtypë një njeri normal p.sh që deri më dje dëgjonte Agron Gjekmarkajn të fliste për rrezikun berishist ndaj Shqipërisë anglo-amerikane, kurse sot duhet të dëgjojë dër-dërret e tij pro-Berishës?

Jo çdo tubim, është bashkim! Nuk ka më në Shqipëri njerëz që të vriten për Sali Berishën dhe Ilir Metën, këtë e kanë kuptuar. As për Edi Ramën nuk vritet kush, por ky ka një parti që vazhdon përpara të rrokulliset dhe korrupton. Kurrupton, miklon, blen, kompromenton, bën pis. Kaq është dallimi! Intervista e Arben Ahmetajt përfaqësonë një etapë të re të qeverisjes së hajdutëve, por halli i opozitës zyrtare nuk është e vërteta e deklarimeve të tij. Nuk është kush kaq naiv.

Halli i opozitës është se megjithë natyrën eksplozive të provave që ai pretendoi, nuk po ka një kanalizim politik të pakënaqësisë, duke e shndërruar çështjen në një lëndë të parë për SPAK.

Paradoksalisht SPAK, si shpresë e vdekur edhe ajo e një pjese të njerëzve, vepron më mirë sesa shpresa tek një opozitë që është aksionere kullash. Pse? Sepse me SPAK njerëzit shohin dhe shpresojnë se dikush do të shkojë në burg, që është minimumi. Se dikujt ndoshta do ja marrin pasurinë e vjedhur. Që është edhe ky minimumi.

Me opozitën e duarve të pastra nuk duket se shpreson kush gjë, edhe pse duhet ta themi: në planin politik, pra strikt të termit, opozita ka vepruar jo keq për të krijuar një momentum të favorshëm: por çështja është tek besueshmëria e saj. 

Sikur të gjitha mediat të censuronin – siç censuronte ta zëmë opozita dhe mediat e opozitës protestën e Teatrit në fillimet e veta – sot do kishim njerëzinë në rrugë. E mban mend shumëkush 21 janarin që ishte reaksion i mbledhur dhe pasoja edhe 17 janarit, por edhe një organizimi dhe besimi ndaj opozitës së kohës.

Edhe pse është për të qarë hallin një popull që i beson dikujt si Edi Rama. Por ky tjetër diskutim.

/Respublica