‘’ Kur i kam shkrue këto libra, nuk kam dasht me ba letërsi. I kam shkrue që të mos harrohet, mos të harrohet – po e përsëris- çka kjemi hjekë, jo vetëm na , por gjithë populli shqiptar. Në kje se vëllimi i kujton kryesisht vuejtjet e klerit katolik e të nji pjese të intelektualëve, Vëllimi II është për të gjithë Shqipninë, që quhej e lirë, por e lirë nuk ishte. Në se pjesa III përfshin vuejtjet e burgut, jo vetëm të mijat, por të shumkujt, madje më shumë të tjerëve. Qëllimi i tyne është kryesisht historik, për me kundërshtue historinë krejt rrenacake, krejt gënjeshtare qi asht shkrue gjatë këtyne 50 vjetëve. E mjerisht, mjerisht, tue kenë se burgjet e vuejtjet ishintë panjoftuna, jo prej shumkuj, por gati prej gjithkuj, njerëzit i kanë besue asaj historisë idilike, qi asht shkrue…’’