Berisha si fakt politik, dhe Alibeaj si “japonezi” dhe “amerikani” i fundit në ishullin e PD

Alfred Lela – Politiko.al

Pak qindra metra më tej, thuajse 9 vjet më parë, pas humbjes rrënuese të zgjedhjeve të 2013, Sali Berisha dha dorëheqjen. Ai e kishte udhëhequr Shqipërinë dhe forcën e tij politike përmes 2 mandatesh qeveritare, të paktën i pari i shkëlqyer, ndërsa i dyti plot me kundrathënie dhe mbrapshti. Dorëheqja nuk do të mbahet mend dhe aq për lotët e Erla Mëhillit, por do të kujtohet për kaosin që futi në kampin demokrat mungesa. Pasardhësi, i piketuar në fakt prej tij, nuk u ngrit dot as mbi profilin, as kujtimin dhe as hijen e z. Berisha. Ai mbeti kështu dështimi i fundit në politikë i ish-kryeministrit, kur pritej të ishte e kundërta, suksesi.

Por, Berisha ka ardhur, me sa duket, edhe njëherë për t’u përballur, si me dështimin ashtu dhe me veten. Një vendim gjykate e ka futur edhe njëherë Sali Berishën në selinë e partisë, të cilën nuk e mori dot më 8 janar. Ky, me sa duket, është fati politik i Sali Berishës: aty ku dështon me forcë, ia del me paqe.

Ky duhet të jetë mësimi i radhës për të, në një jetë e cila nuk ka dhe aq nevojë për to, me aq fitore dhe rrëzime sa ç’është e tija. Leksioni më i madh, sigurisht, vjen për ata pak “japonezë”, që kanë mbetur në ishullin e humbur të selisë së PD, të cilët nuk e dinë se lufta ka mbaruar.

Pengesat dhe vonesat që përfaqëson z. Alibeaj, më shumë se rezistencë e veshur me jurisprudencë janë një hendek që ai hedh mes opozitarizmit dhe Ramës. Sa më gjatë ai, dhe një grusht funksionarësh në PD, të mbahen te institucionalizmi, një koncept shterpë, kur artikulohet nga pakica përkundër shumicës, aq më vonë përballja kalon nga oborri i opozitës në atë të qeverisë.

Heqja e blindimit të partisë është një hap i parë, por duhet tashmë që edhe qepeni mental të ulet mbi faktin se të paktët kanë të drejtën e diskurit, por jo të përcaktimit të kursit. Ky ngulmim për të hapur kursin dhe nxitur aksionin është mbetja e fundit e bashizmit në PD, përfaqësuar aq qesharakshëm nga epitoma ‘nuk kam humbur asnjë garë’.

Enkelejd Aliebajt nuk i falet që vazhdon një betejë të humbur që e ka degdisur gjeneralin e saj të parë, ndërkohë që arsyet, mosarsyet, domeni dhe gjithçka lidhet me betejën, kanë rënë bashkë me komandantin.

Enkelejd Alibeaj duket si Ramiz Alia që do të vazhdojë veprën e Enver Hoxhës, ndërkohë që terreni ku do të trupëzohet vepra (Shqipëria në atë rast dhe PD në këtë rast) e ka lënë pas këtë vepër dhe madje kërkon të çlirohet prej saj.

Konceptimi i bashkimit si luftë dëshmon se uniteti është një parullë për të fshehur inatet e vjetra, ambicjet e reja apo ndonjë dozë miopie politike. Edhe vetë fakti se kërkohet ankimimi i vendimit të gjykatës e dëshmon këtë. Ndërkohë e kundërta duhej bërë, dhe shfrytëzuar si një rast i mirë për ta hapur rrugën, pa u dorëzuar, por me fisnikëri. Një term që vetë kryetari i komanduar i PD përmendi, duke përshkruar shtrëngimin e duarve me Berishën dhe përfaqësuesit e Komisionit të Rithemelimit. Iluzioni se Basha e njohu ilegjitimitetin, jo vetëm të vetes por edhe rrymës që kryesonte në PD dhe iku, por nënkryetari i tij e sheh veten si legjitim, është mizanskena e fundit komike në PD.

Do të bjerë edhe ajo, por sa më shpejt më mirë, për hir të personazheve dhe zhvillimeve.