Alfred Lela

Lulzim Basha e mbajti për muaj të gjatë pozicionin e dikujt që nuk i lexon konstruksionet politike dhe ndërton realitete paralele, për të rehatuar si veten ashtu edhe ata pak ndjekës që i kanë mbetur. Në këtë kuptim, ai nuk lexoi as Kuvendin e 11 dhjetorit, as fushatën rritëse të Foltores dhe as profilin dhe energjinë e kundërshtarit të tij në parti, Sali Berisha. U desh një ndërhyrje extra partes, zgjedhjet e 6 marsit, që iluzioni i Bashës të zhbëhej dhe pretendimet e Berishës të rivlerësoheshin.

Edhe pse pati përpjekje zëmekura për ta cilësuar 6 marsin si kurth, edhe pse pati shtërzime të fillimit për të mbajtur gjallë shkëndijën e legalitetit në një situatë që e bënte ilegjitim, z. Basha, më në fund dhe me të drejtë, u dorëzua. Por, siç thuhet në raste të tilla, e la litarin brenda.

Litari këto ditë ka marrë formën e Enkelejd Alibeajt, Gaz Bardhit, Orjola Pampurit e të ndonjë paktjetri,  që janë kapur sa në besnikërinë ndaj Bashës, sa në hutimin e begenisjes nga Rruga e Elbasanit, sa në delirin që u jep mundësia e një dite kur ata e shohin veten si kundërshtarë të Sali Berishës.

Tashmë, një pakicë e kapur pas litarit të Bashës i ka hyrë një beteje të re, e cila me gjasë do të përfundojë jo mirë për ta, politikisht. Ata nuk e lexuan 6 marsin siç duhet, me sa duket, dhe kjo provohet nga fakti se vendimin e gjykatës më 24 mars, që njihte statutin e Komisionit të Rithmelimit, nuk e kapën si rast të artë exit-i me nder. Gjykata u dha një rast për të folur në emër të bashkimit dhe për të punuar në emër të tij dhe të Partisë Demokratike. Rezistenca e tyre, në një ishull ku ata duken guliverë të hedhur nga letërsia e të pambështetur nga politika, është një e drejtë e tyre, por jo edhe maksimalizimi i opsioneve politike.

Naivisht, në vend që të linin Bashën të merrte si turpin e dështimit edhe lavdinë e tërheqjes, ata rrinë në ato pozicione të njollosura me dështim, dhe e kërkojnë lavdinë aty ku ajo kalon vetëm njëherë. Basha i ka futur sërish në kurth, qoftë e fundit, duke marrë me vete mundësinë, sado të zbehtë të një rikthimi, por duke u lënë atyre të luftojnë deri në fund në një betejë, që nuk mund ta fitojnë, por as të përfitojnë prej saj.  

Basha i ka hedhur në absurdin prej të cilit doli vetë. Pasi kërkoi ta mundte me retorikë dhe ‘amerikanë’ Berishën, pësoi humbje ndaj tij në garë. Tani janë vijuesit e veprës së tij në grotesk që, pasi kanë humbur një garë kërkojnë ta mundin pa garë. Edhe kjo është e pamundur. Madje bëhet më shumë e tillë edhe nëse janë duke pritur në kohë dhe ëndërruar në ankth që Berisha të paditet apo thirret në SPAK etj.

Edhe në këtë rast të fundmë ku fle shpresa e tyre, ata prapë do ta gjejnë veten të mundur nga Berisha.

Për faktin e thjeshtë se një proces ndaj tij do ta heroizonte liderin në sytë e ndjekësve, të cilët sipas 6 marsit janë 70 përqind e demokratëve dhe 30 përqind e shqiptarëve, dhe do ta viktimizonte në sytë e neutralëve.

Ky është problemi i tyre, dhe jo se ata janë pakicë. Si pakicë ata mund të formulojnë ide dhe qëndrime të cilat do t’i bënin relevantë për garën e radhës. Përkundër ideve ata kërkojnë ta mposhtin pa dhe jashtë gare dikë që i fton në të pasi i ka mundur njëherë.

Kjo nuk është as negociatë, por pengmarrje. (Berisha bën mirë që ndjek një strategji amerikane me ta, atë të mos negocimit me pengmarrës-pasi i duroi në fillim si të barabartë). Litarin që ka lënë Basha ata e kanë lidhur te bishti i padisë së Alibeajt, dhe shpresojnë se era e shansit do t’u ngrejë në formën e balonës së aksionit politik.

Çfarë mjerimi! Si bij të 12 përqindëshit të 6 marsit, ata duhet ta kuptojnë se lëvizjet e tyre mund të jenë flatulenca, por jo gazmendra për aksion politik.