Nga Gino Castaldo/ Është e kot të ankohemi për mangësitë e oborrit tonë aktual muzikor, problemi është shumë më i gjerë, le të themi global. A e dini se kush është artisti më i fuqishëm në botë për momentin? Emri i saj është Taylor Swift dhe fitimet që ajo gjeneron janë të mëdha, ose më mirë jonormale. Çdo ditë që kalon arrin një rekord të ri. Numra pas numrash, klikime kolosale, pastaj turneu, ky turne i cili ka shifra që askush nuk i ka arritur ndonjëherë.

Koncerti që do të mbahet në mes të tetorit ka grumbulluar deri tani 26 milionë dollarë në para-shitje. Dhe kjo është gjithashtu një herë e parë në histori.

Nga njëra anë, kjo rritje e pakontrollueshme mund të duket se paralajmëron një epokë të re në të cilën gratë, ose më mirë imazhi i gruas, është në krye. Të paktën këtë e nënvizojnë disa gazeta amerikane, duke krahasuar suksesin paralel të kinemasë me filmin Barbie dhe duke kujtuar gjithashtu se Beyonce në fakt e kishte paralajmëruar diçka të tillë. Ose në përgjithësi, duke iu referuar vetëbesimit të madh me të cilin sot shumë vajza dhe gra të showbiz-it në Amerikë menaxhojnë imazhin e tyre, duke nisur nga frazat ‘gratë nuk qajnë, gratë bëjnë para’ me të cilën Shakira ka ironizuar, teksa këndonte, ish-in e saj Piqué.

Por le të shkojmë te Swift, suksesi triumfues i të cilës duhet ndjekur dhe kuptuar edhe vetëm për të deshifruar botën drejt së cilës po shkojmë. Ajo është një lloj Katy Perry, pak si Madonna, por e censuruar me mjeshtëri, e paaftë për blasfemi dhe eros shumë të turbullt, pak princeshë Disney, bionde dhe bukuroshe, si një adoleshente e përjetshme, por me trup gruaje. Pak Barbie, vajzë heroinë e fuqisë por elegante siç duhet, e bardhë si qumështi, projeksion gjigant i adoleshencës së shqetësuar, kënduar me ndjenjën e revoltës së Abba në stilin Dancing Queen, apo edhe pak fëmijë të cilën ‘askush nuk mund ta lërë në një qoshe’, në fund të fundit.

Megjithatë, si asnjëherë muzika pop po zhurmon nëpër stadiume, gjithnjë e më pak një tempull rock-u dhe gjithnjë e më shumë një megateatër për fëmijët komercial. Dhe kushton shumë: ka të rinj kudo që janë të gatshëm të paguajnë çmime shumë të larta për ta parë personalisht këtë figurë që duket si një komik i krijuar me dorë, një personazh imagjinar që është mishëruar dhe kërcen e këndon, një krijim fiktiv tepër i përsosur për të qenë i vërtetë, një produkt i Inteligjencës Artificiale, mesatarisht i këndshëm për këdo, ëmbëlsisht djallëzor.

Kush mund të mos e dojë atë? Si mund t’i rezistosh dikujt që të thotë gjithmonë se je i preferuari i tij?