Elisa Spiropali është e vetmja politikane që shkon në terren, ku lodhet, lufton, fiton.

Elisa e Zilirave

Opinion Edison YpiElisa Spiropali, kryetare e Parlamentit

Ca zagare, ca kërma, ca surratbajga, ca dështake, aq të gërditshme sa kur i sheh të aktivizohen në çast gjëndrat e pështymës, i ka kapur paniku pse Elisa Spiropali u zgjodh kryetare e Parlamentit.

O ziliqare, o teveqele, o donkishote që mulliri i kafes ju duket si Elisa Spiropali që pas pak do t’ju bluaj, fanepsjet tuaja, përçartjet tuaja, janë të turpshme, të pandershme, të padenja.

Kaq ju ka tmerruar suksesi i tjetrës, sa keni ikur nga fiqiri, jeni tërbuar, jeni çmendur. Jeni bërë si ato byreqet, te cepi i rrugicës, me qepë, gjizë, spinaq. Por janë plot me bosh. Mezi ndihet aroma e largët e një thërrime gjize që brenda byrekut u fut gabimisht.

Çfarë po ndodh me ziliqaret e tërbuara që të trazojnë zorrët kur i sheh, i dëgjon, i lexon, është nonsens, paradoks, logjikë e përmbysur, pasojë pa shkak, e ardhme pa të tashme, rrahje pa zemër, zjarr i ftohtë, diell pa qiell, pordhë pa bythë.

Sëmundja e vjetër e ndjek Njeriun këmba-këmbës që nga mjegullat e kohërave.Elisa Spiropali, kryetare e Parlamentit

Vizatime primitive brenda shpellave tregojnë derra dhe dosa të kreshpëruara duke ndjekur një sorkadhe, dëshmojnë lashtësinë e dukurisë.

Në versionin surrealist, zullumqaret ziliqare, tabloja i paraqet si një shkëmb prej mishi. Sa herë Sizifi ngjit lart copat e mishit, aq herë mullari i mishit rrokulliset poshtë.

Në versionin socrealist, tabloja propagandistike me ngjyra të ndezura paraqet një mbledhje kolektivi në Kombinatin Metalurgjik, Uzina Traktori, ose Azotiku i Fierit. Ku klasa punëtore përleshet dhëmb për dhëmbë me sabotatorë dhe armiq të egër që mezi presin t’i fusin revolucionit shkopinj nën rrota. Në podiumin e mbledhjes shoku Jarga, shoku Tuli, shoku Dhjami, shoku Qeni, shoku Çakalli, dëgjojnë të mahnitur dhe aprovojnë nxehtësisht retorikat e ububushme të këllirave të revoltuara. Langaraqet proletare, tornitore, saldatore, montatore veshur me kombinoshe doku, tundin kërcënueshëm lart veprat e shokut Vampiri dhe citatet e shokut Mao. Halabaket e inatosura, shoqa Bloza, shoqa Buçja, shoqa Lëtyra, shoqa Kuçka, shoqa Qelbi, po denoncojnë borgjezen Elisa Spiropali për mungesë të syçelësisë proletare, devijim nga vija e partisë, moskryerje si duhet të detyrave si e urdhëron partia, si e kërkon situata, si na e mëson Pal Vata.Elisa Spiropali, kryetare e Parlamentit

Që revolucionaret e çartallosura që mjaullijnë për Elisa Spiropalin janë goca spiunësh, nomenklaturistësh, persekutorësh, kjo duket sheshit, këtë e tradhton surrati prej shefe kuadri me lidhje të ngushta me Sigurimin. Zyra e shefes mbyllur me hekura si kafaz ariu. Shefja.

Elisa Spiropali është e vetmja politikane që shkon në terren, ku lodhet, lufton, fiton.

Grindavecet ndaj Elisa Spiropalit po t’i varësh kokëposhtë me një çengel në tavan, dhe po t’u biesh bam-bam me një shkop, mbushin botën me myk.

Ça kërkojnë, ça synojnë, ça pretendojnë, këto shtriga?

Vështirë me hy në trurin e budallaqeve për me gjet arsyen e vërtetë të qurravitjeve të tyre. Çfarë duhet të bëjë Elisa Spiropali që të qetësohen nëpërkat që rrudhin turiçkat? A kënaqen llafazanet nëse Elisa Spiropali u thotë të vetëve këtë;

– Faleminderit kolegë për besimin dhe respektin që dëshmuat ndaj meje. Por ka dalë një problem. Nuk duan llapaqenet. Ato që gdhihen e ngrysen në Fejsbuk. Ku shkruajnë poste për të vjellë. Thurin intriga. Shkrepin selfie. Kanë bindjen se pa pëlqimin e tyre dielli nuk ngroh, toka nuk rrotullohet, deti thahet, shiu nuk bie, era nuk fryn. Ju lutem më zëvendësoni me ndonjërën nga kuçkat gjeniale.Elisa Spiropali, kryetare e Parlamentit

Pse bëni kështu o ziliqare?

Si e keni hallin o inatçesha?

Mbase jeni egërsuar se keni kohë pa lexuar ndonjë poezi a dëgjuar ndonjë muzikë.

Ndoshta, përveç mamit, nuk ju ka përkëdhelur askush qëkur keni lindur.

S’mbahet mend sa vjet u bënë që s’po kujtohet kush t’u bëjë një kompliment.

S’është çudi, shpërthimi skizofrenik u vjen nga mungesa e një masazhi të thellë nga ato që femrën e lumturojnë. Mirëpo askush s’ka qejf t’i shtypë.

Nëse asnjë nga këto, shkaku i çrregullimeve të tyre psiqike, është brenga më e madhe e femrave. Ajo që dhemb më tepër. Ajo për të cilën kurrë nuk mjaftojnë lotët. Vuajtja më e lemerishme se mungesa e poezive, muzikës, përkëdhelive, komplimenteve, masazhit të qejfit, dhe gjithë kënaqësive të tjera. Dhimbja e padurueshme, rënkimi i pazëshëm për faktin se qysh kur s’mbahet mend, askush nuk i ka puthur.