Shpesh është e vështirë të përshkruani se si ndjehet një krizë dikujt që nuk e ka provuar kurrë atë.

Kur isha 10 vjeç, para se të diagnostikohesha me epilepsi, i quaja krizat  e mia “dhimbje koke marramendëse”. Në fakt nuk ndjeja  marramendje gjatë një krize , por kjo është mënyra më e lehtë për ta shpjeguar atë. Ky përshkrim themelor jep një ide rreth asaj se si e ndjeja unë një krizë, por nuk përcjell frikën, konfuzionin , ndjenjat dhe emocionet e lodhjes fizike që të gjithë kanë përjetuar që vijnë së bashku me krizën.

Imagjinoni të vozitni në makinën, të uleni në një takim në punë, të uleni në bankë në shkollë, të kaloni një rrugë të ngjeshur, të mbani fëmijën ose të bëni ndonjë aktivitet tjetër normal. Papritur, ju goditeni nga një ndjesi që nuk mund ta shpjegoni fare. Gjithçka që ju rrethon vazhdon, por truri dhe trupi juaj janë ndarë nga bota përreth jush. Ju jeni të vetëdijshëm për atë që po ndodh dhe se diçka nuk është në rregull, por nuk keni asnjë mënyrë për ta ndaluar atë. Shija metalike në gojë , të përzjera në stomakun dhe ndjenja se po rrotullohen krijojnë një ndjenjë dysforie (gjendje me humor të ulët që shoqërohet më nervozizëm të vecantë) . Ti e di që diçka nuk është e drejtë, por je i pafuqishëm të bësh dicka për të. Kështu ndjehet një krizë e thjeshtë e pjesshme dhe megjithëse nuk kam pasur një krizë  në disa vite, është një ndjenjë që e kujtoj gjithmonë.

Pas krizës, ju mund të ndiheni në siklet sepse mund të keni thënë ose bërë diçka që nuk e mbani mend ose që njerëzit mendojnë se është e çuditshme, mund të keni patur një aksident, ose mund të keni lënduar veten ose dikë tjetër. Fatkeqësisht, zbehet durimi i jetës shoqërore, fizike, emocionale dhe mendore. Unë, dhe shumë njerëz të tjerë me epilepsi, kemi përjetuar miqësi të dëmtuara, prerje dhe mavijosje, depresion dhe humbje të kujtesës si rezultat i kriza. Ndërsa krizat vetë janë të këqija, këto efekte anësore janë ndoshta më të këqija se kriza vet. Unë e di se përvoja e krizave është e ndryshme ,por për të gjithë ata që nuk ndryshojnë është nevoja për mbështetje. Për kujdestarët, anëtarët e familjes, miqtë dhe këdo që është rreth dikujt me epilepsi, është e rëndësishme të qëndroni të qetë, të qëndroni pranë dhe të jeni sa më shumë mbështetës.

Sado e frikshme të jetë  për të gjithë të tjerët, është e ndryshme dhe mbase e frikshme për personin që e përjeton atë.