NGA: DAVINA McCALL

Menopauza është më shumë se një libër, është një lëvizje. Një kryengritje. Nuk e di për ju, por është shumë e çuditshme, sepse e kujtoj qartësisht çastin e parë kur më filluan simptomat e paramenopauzës. Ngjan pak me ato ngjarjet e rëndësishme që ndodhin në jetë, si për shembull vdekja e princeshës Diana ose Barak Obama që u bë president i Shteteve të Bashkuara. Më kujtohet ku isha, ç’po bëja, çfarë kisha veshur, si i kisha flokët… Kujtoj gjithçka nga ai çast.

Isha 44 vjeçe kur filloi. Më kujtohet, sepse ishte shumë e çuditshme. Kjo është mënyra më e mirë për ta përshkruar. Kam dëgjuar edhe gra të tjera që e përshkruajnë kështu: “Duket sikur humba diçka nga vetja. Ndryshova!”. Nuk mund ta përcaktoj plotësisht se si ndryshova, por është e sigurt që ndodhi. Nuk ndihesha më njësoj.

Ishte viti 2012 dhe isha në një xhirim të “Garnier”-it, në Pragë, duke punuar me një regjisor të mrekullueshëm. Ai më kërkoi të lëshoja bishën e brendshme dhe të isha e çlirët me lëvizjet. Mbaj mend që ndihesha e vetëdijshme dhe në siklet. Isha më në siklet se normalisht dhe pyesja veten pse ndodhte kështu. Çdo natë, kur shkoja në shtrat… Isha 3 net atje dhe hoteli ishte shumë i këndshëm. Çarçafët ishin të bukur e të pastër, por unë zgjohesha në mes të natës dhe i shikoja qull. Në gropën e vogël të qafës kisha një pellg me ujë dhe dridhesha nga të ftohtët, sepse në fillim kisha vapë, pastaj djersitja, pastaj kisha ftohtë. Detyrohesha të ngrihesha dhe të ndërroja çarçafët. Kjo më dukej e tmerrshme, sepse shumë kohë më parë kisha qenë përdoruese e heroinës. (Në fillim të të 20-ave.) Herën e fundit që isha djersitur ashtu, kishte ndodhur gjatë periudhës që lashë heroinën. U revoltova shumë. Me gjithë atë djersitje, trupi im u bë si një kumbull e thatë.

Këmbët i kisha tejet të thata kur dilja nga dushi. Lëkura ishte krejt ndryshe. Dukej e thatë dhe duhej ta lyeja me shumë krem hidratues. Edhe flokët më ndryshuan. M’u duk sikur gjithçka ndodhi brenda natës. Një pjesë imja mendonte: “Zot! Ndoshta jam sëmurë. Ndoshta po ndodh diçka, nuk jam në formë, nuk po ha siç duhet. Mos kam ndonjë lloj virusi?” Asokohe nuk më shkonte mendja se djersitja ishte simptomë e paramenopauzës. Simptomat e paramenopauzës kishin diçka interesante. Ato vinin e shkonin, si periodat e përmuajshme. Dukeshin si diçka e rastësishme. Nuk djersija çdo natë, vetëm në periudha të caktuara të muajit. Gjërat e tjera, ndjesia e papritur e plakjes, rënkimi kur vishja çorapet, lodhja, ndryshimet e humorit…

Këto dukeshin më konstante. Nuk ngjasonte me sindromën paramenstruale, por si diçka tjetër. Megjithatë, nuk e dija se ç’ishte. Një nga simptomat më të këqija ishte thatësia e vaginës. Zot, është e tmerrshme! Është një simptomë kaq e frikshme, saqë i kam kushtuar një kapitull të tërë në këtë libër. Ndieja dhembje kur pastrohesha pas urinimit, pa një lubrifikim natyral që të parandalonte gërvishtjen nga letra higjienike… Janë informacione të detajuara? Mësohuni. Ky libër do të jetë plot me informacione të tilla.

Pastaj ishte harresa. Telefonin e gjeja në frigorifer, çelësat përfundonin në koshin e plehrave. Kjo arriti nivele të frikshme. Harroja gjithçka. Fjalë, emra, ngjarje… gjithçka! Ajo që më frikësoi më shumë ishte çka po ndodhte me trurin tim, sepse unë kam një punë në pozicione të ndryshme në shfaqje televizive. Nga unë pritet që, në çdo shfaqje, të sjell një lloj energjie ndryshe. Asokohe punoja për shumë emisione të drejtpërdrejta në televizion. Kujtoj që bëja një program të drejtpërdrejtë televiziv dhe duhej të flisja me garuesit. Herë pas here i shikoja dhe mendoja: “Nuk më kujtohet emri”. Pastaj thosha me vete: “Si e kishte emrin?”. Nuk e di nëse ndonjërës prej jush i ka ndodhur e njëjta gjë, por nuk ishte se duhej të ndiqje fillin e mendimit për t’u kujtuar. Sa herë që kërkoja një emër në tru, ishte bosh. Nuk më vinte ndër mend asgjë. Për mjegullimin e plotë të trurit fajësoja mungesën e gjumit. Mendoja: “Nuk po fle mjaftueshëm, prandaj nuk mendoj siç duhet.” Tani që e kujtoj, sillesha në mënyrë të papranueshme edhe në shtëpi. Isha gjithmonë e zemëruar, gjaknxehtë, e ngathët. Isha keq. Kisha humbur dashurinë për jetën. Gjithsesi… Nuk mund ta lë thjesht me një “gjithsesi”, apo jo? Në të vërtetë, s’mund ta përshkruaj atë kohë me një “gjithsesi”.

Ajo ishte një periudhë e gjatë e jetës sime dhe do të kisha dashur t’i dija simptomat për të cilat duhej të bëja kujdes, që ndonjë kolegia ime ta vinte re, të kisha mësuar në shkollë për këto gjëra, që ta dija se ç’më priste. Do të kisha dashur që një grua shteti, më e madhe në moshë, të më kishte folur për përvojën e saj, që t’i kuptoja kur po i përjetoja.