Klementin Mile

Sigurisht që Rama do të kërkonte një mandat të tretë. Pak rëndësi ka nëse ky do të jetë një mandat që do të rrijë mbi shpatullat e socialistëve apo do të ulet në prehrin e rilindësve. Të gjithë ata opozitarë që kanë thënë lart e poshtë se Rama do ta lëshojë pushtetin, se Rama ka bërë marrëveshje me Bashën për rrotacionin, duhet ta pranojnë naivitetin e analizës politike të tyre. Përveç gabimit të naivitetit, ata bëjnë edhe fajin e aludimeve elektoralisht të papranueshme për kryetarin e tyre Basha, si “njeri që pret ta marrë pushtetin në tavolinë”.

Rama e bëri të qartë publikisht se nuk ka ndërmend të tërhiqet nga pushteti, as ai as Partia Socialiste. Ai përcaktoi drejtuesit politikë të qarqeve dhe, prej asaj liste, nuk vihet re ndonjë shenjë dorëzimi apo tërheqje. Përkundrazi. Ata që Gazmend Bardhi i quajti “hajdutët e vjetër” janë në fakt shenjë e qartë se Rama nuk ka ndërmend të pranojë ndonjë rrotacion pushteti. Logjikat opozitare se Rama duhet ta pranojë rrotacionin sepse i bëri 8 vite, ose sepse e rrënoi vendin, ose sepse e kanë braktisur të gjithë mbështetësit e fuqishëm, ose sepse nuk ka asnjë ide qeverisëse për ta nxjerrë vendin nga kolapsi, ose sepse është lodhur dhe konsumuar nga qeverisja, të gjitha këto janë thjesht naive dhe, nga pikëpamja e mobilizimit opozitar, të dëmshme.

Duke kërkuar mandatin e tretë, Rama në fakt po i bën nder opozitës, duke e zgjuar nga gjumi i thellë i ëndërrimeve ku pushteti vjen duke pritur. Apo edhe vetëm duke denoncuar, çka është një formë tjetër pritjeje për të shtyrë kohën në opozitë, por që nuk të sjell në pushtet. Denoncimi, sigurisht, është i domosdoshëm për një opozitë. Por ai është i pamjaftueshëm në rrugën drejt pushtetit. Përveç denoncimit, opozitës i duhet të punojë më tepër për fuqizimin e saj si opozitë, përmes organizimeve më të efektshme të burimeve të brendshme dhe përmes rrjetëzimeve me individë e grupe jashtë anëtarësisë partiake. Dhe së treti, opozita duhet të paraqesë qartë dhe konkretisht alternativën e saj, ekzistencën e së cilës Rama e mohoi, duke i ftuar shqiptarët të mos e marrin në konsideratë fare opozitën si alternativë.

E vërteta është se alternativa opozitare është thelbësore për zhvillimin e ardhshëm të vendit. Pa këtë alternativë do të na duhet të vazhdojmë të lëpijmë tenxheret e tiganët dhe të flasim pa sens e referencë për timonë, kazanë e tepsi që duhen çuar për skrap. Por është gjithashtu e vërtetë që alternativës opozitare i mungon edhe qartësia edhe konkretësia. Qartësia i mungon sepse programi opozitar nuk është shpalosur ende për të gjitha fushat e rëndësishme të shoqërisë, edhe pse herë pas here ka patur reagime të opozitës për çështje nga më të ndryshmet. Gjithashtu alternativa opozitare ka nevojë për konkretësi, çka vjen prej referimit të çështjeve të programit. E kjo mund të bëhet duke e përcaktuar sa më shpejt ekipin që do të marrë përsipër qeverisjen e ardhshme të vendit. Opozita e bashkuar, mbi të gjitha, mund të tregohet e tillë në vendimmarrjen efektive për emrat e ministrave të qeverisë PD-LSI në 2021. Dhe së fundi, që alternativa opozitare të zhvillohet në nivelin që e kërkon gjendja politike e vendit, përveç avancimit të programit dhe të ekipit, opozita duhet të artikulojë edhe një vizion, një mesazh madhor në mos për të gjithë, atëherë së paku për shumicën e shqiptarëve, i cili do t’u rikthejë shpresën dhe do të ndalë hemorragjinë e braktisjes së vendit. /Gazeta Liberale