Shefi ekzekutiv i Blackstone Stephen Schwarzman dhe Donald Trump në Shtëpinë e Bardhë

Mund të shpresojmë që gjykimi i tyre të jetë po aq i shëndoshë, kur gabimi sjell diçka më të keqe se një thirrje e turpshme me investitorët.

Stephen Schwarzman, shefi ekzekutiv i Blackstone, po mbështet Donald Trump. Miliarderë të tjerë të Wall Street janë gati të ndjekin. Palo Alto nuk është gjithashtu pa magnatët e tij Maga. Çfarë e shpjegon zgjedhjen e tyre? Interesi vetjak? Në një masë, pa dyshim. Por nuk është sikur alternativa e tyre të jetë vdekja përmes taksimit. Joe Biden është president, jo Huey Long.

Përveç kësaj, lakmia nuk llogaritet për njerëzit e tjerë të pasur me pikëpamje të ngjashme. Nuk i shpjegon industrialistët pro Brexit-it, të cilët kishin pak të dukshme për të fituar jashtë tregut të përbashkët evropian. Nuk shpjegon pse nuk mund të marr pjesë në një darkë financiare pa dëgjuar shkrimin e Kremlinit (“E dini, Zelensky nuk është shenjtor”) nga dikush që as nuk përfiton nga pushtimi i Ukrainës dhe as nuk humbet nga sanksionet hakmarrëse.

Mos kërkoni gjithmonë motivin material. Ekziston një gjë e tillë si gabim i sinqertë. Pra, si mund ta kenë arsyetuar veten të pasurit në këto pozicione? Duke pasur njëfarë ekspozimi ndaj asaj bote dhe një radar të përshtatshëm për dobësinë njerëzore, unë do të sugjeroja dy gjëra.

Së pari, njerëzit e biznesit luftojnë për të kuptuar fanatizmin. Në jetën komerciale, të gjithë aktorët janë të negociueshëm, edhe nëse çmimi i tyre është i lartë. Ju mund të kaloni dekada në sektorin privat pa hasur dikë që ka përkushtim total ndaj një doktrine abstrakte (socializmi), ndaj një individi (Trump) ose ndaj një kauze (Russian amour propre). Kjo pikë e verbër për zellin është arsyeja pse korporatat ishin rosat të tilla të ulura për “zgjuar”. Dhe pse oligarkët një brez më parë mendonin se Vladimir Putin ishte instrumenti i tyre i lakueshëm.

Lexoni ditarët e hidhur të Chris Patten, guvernatorit të fundit të Hong Kongut. Fati i jetës së tij ishin tregtarët britanikë, të cilët mendonin se edhe reformat paraprake demokratike do të provokonin kontinentin të shtrydhte ishullin. Se, siç doli, nuk nevojitej shumë provokim, se komunizmi ishte garancia e tij, i shpëtoi disi mendjes së tyre transaksionale.

Por sigurisht që ndodhi.

Kjo defekt mendor vlen për biznesin në tërësi. Por ka një tjetër që prek veçanërisht eksponentët më të suksesshëm. Super-të pasurit e vetë-bërë priren të mbivlerësojnë kundërthënës.

Mospajtimi është thelbi i suksesit financiar. Pse të blini një aktiv nëse nuk mendoni se tregu e ka nënçmuar atë? Pse të krijoni një biznes nëse nuk mendoni se bota është e gabuar që nuk e keni ofruar atë produkt ose shërbim tashmë? Hapja e bistros më të përulur të qosheve është, në thelb, një deklaratë që të gjithë ata që nuk e kanë hapur një të tillë atje kanë humbur një mashtrim. Imagjinoni sa më i fortë duhet të jetë ai impuls i kundërt në një fond mbrojtës që kërkon të ardhura mbi tregun.

Gjithë fuqia për këtë qëndrim. Bota do të ishte më pak e begatë pa të. Por nuk transferohet mirë në jetën publike. Në politikë, nëse mbështet një propozim radikal dhe rezulton se e ke gjykuar gabim, pasoja mund të jetë, oh nuk e di, rrënim i shoqërisë. Nuk ka ekuivalent të përgjegjësisë së kufizuar. Nuk ka asnjë ekuivalent të ndërprerësve që shteti vendos për të frenuar bastet e këqija të biznesit. Vetë shteti është në linjë.

Merrni parasysh pyetjen që thuhet se Peter Thiel u bën sipërmarrësve që kërkojnë kapitalin e tij. “Për cilën të vërtetë të rëndësishme pajtohen shumë pak njerëz me ju?”

Cilado qoftë atmosfera e letrës hyrëse të ‘All Souls’, është një pyetje e mirë, brenda domenit të saj. Ai teston aftësinë për të menduar origjinal, pa të cilin është e vështirë të fitosh para serioze. Blackstone mund ta kërkojë po aq mirë nga një menaxher aspirues i portofolit. 

Problemi fillon kur ky valorizim i pikëpamjes kundërshtuese kalon në politikë. Kjo nuk rezulton vetëm në një pafytyrësi universitare që është e papërshtatshme për burrat dhe gratë e moshës së mesme (një partner në Sequoia Capital është pro Trump sepse ai nuk “pi media Kool-Aid”). Ajo çon në veprime të kalorësisë dhe një vlerësim të gabuar të rrezikut. Ngjarja e bishtit në politikë nuk është harresë financiare. Është harresë.

Çdo ditë, kur zgjohem në orët e mesditës, ka një email nga një organ mediatik i quajtur UnHerd, i cili, siç nënkupton edhe emri, trajton pikëpamje të kundërta. Sigurisht që është i mbështetur nga mbrojtjet. Puna është se unë nuk e kuptoj se si ky zakon mendor mund të shmanget. Manjatët e vetë-bërë janë, pothuajse sipas përkufizimit, njerëz, momentet e ikonoklasizmit të të cilëve kanë funksionuar. Mund të shpresojmë që gjykimi i tyre të jetë po aq i shëndoshë, kur gabimi sjell diçka më të keqe se një thirrje e turpshme me investitorët.

/ Marrë nga FT