Ky vend popullohet më shumë me të vdekur;

Me të vdekur të lashtë, me të vdekur të rinj:

Janë të vdekur qytetesh me brengë të thekur-

Dhe të vdekur fusharakë e të vdekur – barinj.

Një popull të vdekurish gëlon kësoane;

Të vdekur qyshkuri, të vdekur tani…

Çfarë i mban gjallë, çfarë kambane

I mbledh dhe i derdh nëpër rrugë mizëri?

Të vdekurit ngatërrohen pa prâ midis vedit…

Po kush këtë makth do mundë ta zgjidhë vallë?

Vdes ngapak dhe shpresa tek të vdekurit e shtetit –

Më shumë gjysmëvdekur, se sa gjysmëgjallë.

Të vdekurit e lashtë nuk gjejnë dot paqe

Nga të vdekurit mbi dhe, që ngrenë pallate

Mbi eshtra fëmijësh; mbi plazmën e ardhme;

Mbi truallin që zhytet përditë në mëkate.

Dhe ngrenë rebelimin të vdekurit e vjetër,

Braktisin qimitret, mallkojnë me tërbim

Të vdekurit e rinj, bastardë, kokëngjeshur,

Dhe kthehen qimitresh të pangushëllim.

Ky marrsh i të vdekurve nuk paska të sosur,

Me shenjat e tyre, me këngët, me shkrimet,

Që shuhen, rishkruhen dhe mbesin vulosur

Prej bëmave të tyre, gjithsej, vetëm krimet…

Të vdekurit tanë, s’e dinë që kanë vdekur

Dhe s’gjendet i gjallë vdeksinë t’u provojë;

Kësoane të gjallët kanë ngrirë të mekur

Nën grushtin e vdekjes që kthen në rrënojë –

Lotët, kujtimet, atë shpresë të pakët

Që gjallë mbet dëshirash në urna, saksi…

Të gjallët tash janë, ah, kurme të vakët

Kufomash të gjalla, nxjerrë në liri…